Turkse Leyla

28.

'OMG LAAT ME LOS ALSJEBLIEFT!'
Het doet zo ongelofelijk veel pijn, ik weet nog dat Alper dit vroeger soms voor de grap deed, maar hij liet me na 3 sec los.
Ferdi niet! En hij heet niet eens Ferdi..
Enn.. enn.. hij wilde me drogeren.
Wat moet ik doen??
'Ferdi, laat me alsjeblieft los!' Probeer ik nog een keer, maar tevergeefs.
Hij draait me om en kijkt me recht aan, ik snap niet wat ik ooit aantrekkelijk aan hem heb gevonden, zijn blik is duister.

Dan moet ik het doen, dit is mijn enige kans, ik geef hem een knietje in zijn ehm jeweetwel en hij valt op zijn knieën, kreunend van de pijn. Zo snel als ik kan ren ik weg, waardoor ik half van de trap val, shit! Ik voel mijn linkerbeen amper.
'LEYLA!' Schreeuwt Ferdi die eigenlijk geen Ferdi heet.
Ik gebruik al mijn kacht en probeer mezelf met zijn ellebogen vooruit te laten komen. Maar helaas, niet met veel resultaat.  Ferdi haalt me in en trekt me omhoog. Dan gooit hij me op de grond en geeft me een trap in mijn rug.
'AUWWW!' Gil ik huilend van de pijn.
Ik kijk hem vanaf de grond huilend aan, ik voel overal steken.
Maar plotseling verandert zijn blik.
Alsof hij ergens anders is ofzo.
'Ga.' Zegt hij dan.
'W-wat?' Vraag ik. 'GA!' Schreeuwt hij en zo snel als ik kan probeer ik op te staan en hink ik half naar de deur en als ik nog een keer de woonkamer in kijk, zie ik Ferdi die geen Ferdi heet huilen.

Hopeloos hinkt ik zo snel als ik kan weg, wat moet ik doen en waar moet ik ooit heen gaan? Mijn telefoon gaat af. Het is Alper, ik weiger en zie dat ik 25 gemiste oproepen heb.
Van Alper, Dina en Mert. Nee ze haten me allemaal! Waarom bellen ze me toch? Ze hebben me genoeg pijn gedaan!
Huilend loop ik naar een bankje bij het water en ga zitten, het doet nogsteeds overal pijn. Ik ga liggen op het bankje en val huilend van ellende in slaap.

'Meisje? Ehm meisje?' Hoor ik als ik wakker word.
Het is een vrouw die me wakker maakt. 'O sorry mevrouw, ik ga al weg sorry.' Zeg ik. 'Blijf maar zitten, maar maak wel plek voor mij!' Zegt ze lachend. Ik schuif op.
'Wat doet zo een jong meisje als jij zo vroeg hier?' Vraagt ze. Ik haal mijn schouders op en probeer mijn tranen binnen te houden, ik ga niet huilen.
Maar toch komen de tranen eruit:
'Mevrouw ik heb zo veel fouten gemaakt, zonder dat ik het slecht bedoelde!' Huil ik. 'Agh, agh.' Zegt ze meelevend.
'Ik-ik, ik weet echt niet meer wat ik moet doen? Hoe gaan mensen mij ooit vergeven en hoe ga ik mensen vergeven?' Vraag ik snikkend.
'Mensen die zelf graag vergeven willen worden, zullen altijd zelf ook vergeven.' Zegt ze.
'Ik snap dat niet helemaal.' Snik ik.
'Je snapt het wel geloof me.' Zegt ze.
Ik denk na, maar nope.
'Voor elk probleem is een mooie oplossing.' Zegt ze.
'Nou volgens mij niet hoor! Mijn moeder kan ik niet zomaar uit coma halen!' Huil ik.
'Agh kizim agh.' Zegt ze. En ze geeft me een knuffel, net zoals mijn moeder deed. 'Maar weet je wat jij nu zou moeten doen?' Vraagt ze me.
Ik kijk haar afwachtend aan. 'Ga naar je moeder.' Zegt ze. 'Ga kiz, ga!'
'Maar mevrouw, hoe heet u?'
'Selin.' Zegt ze glimlachend. 'Dankuwel mevrouw, ik heet Leyla!' Zeg ik lachend. 'Ik hoop dat ik u nog eens zie!' Zeg ik. 'Ishallah.' Zegt ze en ze zwaait. Dan ren ik naar de bushalte.
Ik stap de bus in en het boeit me niks dat ik er als een zwerver uit zie en mensen me raar aankijken.
In het ziekenhuis ren ik naar mijn moeders kamer en een zuster roept: 'het is geen bezoekerstijd!' Maar ook dat boeit me 0.
'Anne! Anne, ik ben er Leyla!' Zeg ik.
'Annecim, ik heb je zo erg gemist.'  huil ik. 'Anne, ik heb zoveel fouten gemaakt, vergeef je het me?' Vraag ik huilend. 'Ik ben zo dom geweest!' En ik vertel alles aan mijn in coma liggende moeder.
Maar plotseling verandert er iets in haar gezicht, haar wangen beginnen een beetje te trillen. En heel langzaam...

Votee❤