Se7en Deadly Sins || BTS Fanfiction

스물아홉: Twenty Nine

I looked at Leesa. She smirked at me. "Hindi ko naman sinadya yun." I replied. I can't let them know that I stared at Kim while he's asleep! Bakit ko nga ba kasi ginawa iyon?

"What? Talagang tinunaw mo siya habang tulog?" Gusto ko nang ipakain kay Jess yung hawak ko na panyo! Narinig niya ba iyon o sinabi ko iyon ng malakas? Napatigil nga yung iba sa lakas ng boses niya. "Wala lang ito boys." biglang bawi niya.

Nakarating kami sa pintuan nung bahay. "Yoong.." Natawa naman ako sa reaction nung dalawa. Bahagya nilang hinihitak ang laylayan ng shirt ko. Para silang bata pero cute silang mga bata. "U-Uwi nalang kaya tayo?"

Kanina ko pa nga sinasabi iyon ah. "Let's get it." rinig ko pang sabi ni Park. Nasa likod namin sila. Parang baligtad yata na kami ang nasa unahan na mga babae.

Madilim yung lugar. Tanging flashlights lang namin ang nagsilbing ilaw. Hindi ko rin maipaliwanag pero malamig dito sa loob. Ganon ba talaga kapag nasa haunted house ka?

"I-I saw a w-woman walking!" Biglang sabi ni Seokjin. Napahiyaw naman yung mga kasama ko. Pagkatapos non ay may malakas kaming ingay na narinig.

Lalong nagpanic yung mga babae kong kasama. Hindi ko na alam dahil bigla nalang akong hinila. "S-She's coming!" Miski nga si Namjoon ay nautal.

Kaya wala kaming choice kundi ang tumakbo. Pero masakit pa din ang paa ko! Hindi ako makakatakbo ng mabilis. At kung tama ang hula ko, ang mga katulad ko yung unang namamatay sa horror movie. Ganon iyon hindi ba?

"Im?" Napalingon naman ako sa tumawag sa akin. Lalapit na sana ako ng namali ako ng tapak kaya ang ending ay bumagsak ako sa sahig. Pusa, nafall na naman ako sa lupa. "Im!?" boses iyon nung gummy bear.

Gusto ko sana humiyaw dahil mukhang sasakit na naman ang paa ko. Bakit ang clumsy kapag nasa horror kang sitwasyon?

Kinapa ko yung gilid ko dahil nahulog yung flashlight na hawak ko kaya wala akong makita. Hindi ko na din alam kung nasaan yung iba. Malaki yung bahay at malamang ay nasa ibang parte na sila nito.

I sighed. Umayos naman ako ng upo at iniunat yung paa ko. Sobrang tahimik ng paligid. Paano ko ba sila mahahanap? Sisigaw nalang ako? "Im?!" Nagulat ako ng may tumapat na liwanag sa mukha ko.

Lumapit siya sa akin at yinakap ako. Bahagya ko naman siyang tinulak. Bakit ba to nangyayakap kung nagkita naman kami kani-kanina lang? "Bitaw." bulong ko sa kanya.

"Ayaw." sagot niya sa akin. Binatukan ko naman siya kaya napabitaw siya sa akin. "That hurts! You're really unbelievable." natatawa niyang sabi sa akin.

"Nasaan yung iba? Baka hinahanap na nila tayo." Akma akong tatayo pero napaupo ako dahil nag-iinarte yung paa ko.

"Nah. Let's stay in this place for a while." He replied. "Give me your foot." Medyo hindi ko nagets yung sinabi niya kaya nabigla ako ng kunin niya yung paa ko.

"Aish. Malayo yan sa bituka." I said. Hindi niya inalis yung paa ko at nakita ko na chineck niya ito. "Aray ha! Talagang ginagantihan mo ako?"

He chuckled. "I don't like when I see you hurting." Napatingin naman ako sa kanya. Kahit yung flashlight lang yung nagsisilbing ilaw namin ay nakikita ko ang ekspresyon ng mukha niya. He really looked sincere.

"Pain is a part of life. Buy one take one lang iyon. We can't always have happiness. We should experience pain for us to grow." paliwanag ko sa kanya. Alam ko na nakakapagod ng masaktan. "Masasaktan at masasaktan ako. I am human after all."

He looked away. "That's why my offer still stands Im." Napakunot naman ang noo ko sa mga sinasabi niya sa akin. "I am willing to be at your debt. Handa akong protektahan ka."

"Pwede ka nang tayuan ng monumento ." naiiling na sabi ko sa kanya.

"Would you be more closer to me if I am the one who you found?" I momentarily stopped. Tumingin ako sa kanya. Bakit ang dani niya yatang tanong sa akin?

"Anong ibig mong sabihin?" sabi ko sa kanya. Bigla naman niyang kinuha yung kamay ko. "Oy may kamay ka naman."

He just sighed. Pilit kong kinukuha yung kamay ko. "You're really dense. I don't know if that's a good thing or not." He said with a chuckle. Napailing nalang ako dahil minsan lang din kasi tumawa ang lalaking ito. "Thank you Im."

I arched my brows. "Why are you saying thank you to me?" takang tanong ko sa kanya. Ginulo niya ang buhok ko. "Anong ginagawa mo?"

Nagpanic ako dahil sa ginawa niya. Nakapatong yung ulo niya sa balikat ko. I can feel his breathe on my neck. "Let's stay for this in a while." He whispered. "Please.."

I sighed. "Jeon, you're really unbelievable." iling na sabi ko nalang. Hindi naman siya sumagot. Mukhang tinulugan na niya ako. Hindi naman siya pwedeng matulog dito. "Aish boys and their so-called coolness."

---

A/N: OMO HELLO GUYS! I AM A BIT BIT BUSY LOL! I'M ON OJT GUYS KAYA HINDI AKO MAHAGILAP PERO HINDI KO MAPIGILAN NA MAG UPDATE DITO HHAHAHA

Love lots. ♡♡♡

Laters XX

PS. I already watched Burn the Stage. It's been a long journey for the boys. I am so so proud of them. I found them when I needed them the most. ♡