Dancing with the Badboy ✔

Hoofdstuk 38

*Hailey*

"Ik ben daar over vijftien minuten." zeg ik en ik leg af. Ik check of er en bus rijdt en zie dat die binnen vijf minuten aan de halte stopt.

"Ik moet gaan." zeg ik tegen Stefanie. Ze knikt en ik ren, zo snel als mogelijk is met die vervloekte ribben, naar de bushalte. Net op tijd spring ik de bus in en ga met een pijnlijke borstkas op een stoel zitten. Mijn borstkas gaat pijnlijk snel op en neer, maar ik moet volhouden. 'Voor wie eigenlijk?' Vraag ik me af. 'Voor degene die jou voorgelogen heeft?' Ik probeer er niet aan te denken. We hebben zelfs niets, waarom zou ik hem dan een schuldgevoel moeten geven?

Als ik in het ziekenhuis ben stapt er quasi meteen een dokter op me af. Ik krijg schrik. 'Zeg dat het niet waar is, niet zoals bij papa.' Denk ik.

"Hailey Verhoeven? Volgt u mij. We lopen de trap op naar de eerste verdieping. Hij ligt niet meer op de spoed afdeling, dus ik vermoedt dat hij hier wel nog even zal liggen. 

"Ik vrees dat ik u slecht nieuws moet melden." zegt de dokter terwijl hij de deur opent. Ik kijk de kamer in en zie Nathan bleek in een wit bed liggen. Hij ligt nog steeds aan vele draden. 

"Wat is er mis met hem?" vraag ik met een droge keel. Het is alsof ik mijn vader zie liggen en dat is iets wat me raakt. Ik wil niet dat Nathalie haar broer moet missen, niet zoals ik mijn vader moest missen. 

"Ik vrees ervoor dat we jouw vriend langer hier zullen moeten houden. Gisteren werd hij niet meer wakker en we vrezen ervoor dat hij in coma ligt. Hij had dood kunnen gaan. Ik vermoed dat u wel weet dat als iets je slaap door een hard object wordt geraakt, je dood kunt gaan. We zullen uw vriend hier houden voor observatie en om hem te helpen." Ik slik, maar knik toch. Ik hoop naar zijn bed toe en neem zijn hand vast. Het is een koude hand en voelt vreemd aan. Het is niet zoals toen hij voor me zorgde. Gisteren leek alles nog fijn, maar nu niet meer. Ik haat het echt. 

'Zou hij me kunnen horen als ik tegen hem praat?' denk ik bij mezelf. Ik weet het niet, maar ik waag het erop. Ik hoop dat hij het allemaal niet hoort, maar ik zal het hem ooit wel eens moeten vertellen.

"Hey Nathan", zeg ik gespannen. "Ik weet dat je me misschien niet kunt horen, maar ik moet je iets vertellen. Als je dit hoort hoop ik dat ik hier later geen spijt van krijg." Ik slik gespannen en kijk hem aan. Ik hoop echt dat ik hier later geen problemen door krijg.

"Weetje, ik vind het niet leuk je hier te zien liggen. Je zus ook niet. Ze denkt dat het haar  schuld is, maar ik geloof van niet. Ik heb geen spijt dat ik ben weggegaan, maar ik weet niet of dit alles wel gebeurd was als ik was gebleven. Het deed pijn om te horen dat je me in de steek had gelaten voor Skyler. Ik dacht dat je bij mij zou blijven en haar even met rust zou laten." Ik slik. 

'Zou ik hem ook over Mathias vertellen?' Ik denk van niet.

"Ik ben er voor je, maar dan moet je vol houden. Niet alleen voor mij maar vooral voor Nathalie. Ze weet nog niet dat je in coma ligt en ik zou het haar ook niet willen vertellen, dus wordt wakker!" ik begin te wenen. Tranen rollen over mijn wangen. "Het is vreselijk om iemand in het ziekenhuis te zien liggen die je graag hebt, maar ik zal me sterk houden, voor Nathalie. Beloof me dat je snel wakker wordt!" ik neem zijn hand en leg hem tegen mijn wang in de hoop hem te verwarmen. 

"Nathan, wordt alsjeblieft wakker. Ik.. ik wil je niet kwijt." fluister ik dan. Het boeit me niet meer dat hij me misschien kan horen. Van mij mag hij het weten.

*Nathan*

Ik hoor haar zacht snikken, haar worden dringen tot me door. Ik vervloek mezelf dat ik weg ben gegaan. Mijn hand wordt stilaan nat, maar ik kan hem niet uit mezelf bewegen. Ik wil har tranen afvegen en haar zeggen dat ik haar ook niet kwijt wil. Ik wil haar zeggen dat het me spijt. Ik wil er zijn voor haar en Nathalie, maar ik kan mijn ogen niet eens open doen. Het blijft donker, al is er nu een lichtpuntje in het zwarte gat nu zij er is. 

Dan voel ik haar lippen tegen mijn hand. Plots streelt ze ook mijn haar en hoor ik haar glimlachen. Wat zou ik haar graag in mijn armen nemen, of haar zien dansen. Speciaal voor mij. Ik vrees dat ze dat groepje meiden nu alleen moet helpen. 'Zou ze eigenlijk nog wel verder doen?' Tuurlijk, ze stopt echt niet voor mij. 

"Nathan, ik moet weg. De dokter is komen zeggen dat je rust nodig hebt. Graag zou ik hier blijven, maar ik moet naar Nathalie. Ze zal vast willen weten waarom ik niet bij haar ben. Het spijt me." ze drukt een kus op mijn hand en laat die dan los. Een vlaag van koude lucht komt mijn hand tegemoet als ze die loslaat. Ik hoor hoe ze de kamer verlaat en de deur in het slot valt, het teken dat ik weer alleen ben. 

"Nathan, je moet weten dat ze hier alleen maar is zodat je wakker wordt. Ze wilt dat alleen voor haar vriendin, dus krijg geen al te hoge dunk van jezelf." zegt mijn onderbewustzijn. Ik probeer hem weg te duwen, maar dat vergt veel kracht. Als ik hem weg gekregen heb is het weer stil en wordt het weer helemaal donker. 

'Hailey, kom je nog terug?' denk ik bij mezelf. Dan val ik weer in het zwarte gat dat me aan het opwachtten was...

*Hailey*

"Nathalie,... Nathan ligt in coma." zeg ik. Op slag ziet Nathalie nog bleker. Ik neem haar in mijn armen en knuffel haar dubbel zo hard. "Het komt allemaal wel goed. Nathan is een vechter."

Nathalie schudt met haar hoofd. Verbaasd kijk ik haar aan. 

"Nathan heeft nooit ergens voor gevochten, ik ben er zeker van dat hij nu ook al bezig is met uitvluchten te zoeken waarom hij opgegeven heeft." Zegt ze snikkend.

"Ik weet zeker dat hij dat niet gaat doen." zeg ik bemoedigend, maar ze kijkt me treurig aan. 

"Ik ken hem langer. Ik weet dat hij niet meer verder wilt. Dit is de perfecte manier voor hem om alles achter te laten, Maar ik wil hem niet kwijt!" Daar stromen de tranen weer over haar wangen. Ik ween met haar mee. Ik weet hoe moeilijk dit is. Dan herinner ik me iets. Iets in het ziekenhuis. Opslag stop ik met huilen en kijk ik Nathalie bang aan. 'Hoe ga ik dit nu moeten uitleggen?'