I changed

Deel 13

Het is weer maandag, vorige week was echt vreselijk, Rachel bleef nog een paar dagen in de fale oude kleren maar gelukkig droeg ze vrijdag weer een van haar te gekleurde jurken.
Ik was er blij mee, het betekende dat ze zich iets beter voelde.
Nu kwam ik haar tegen opweg naar school, ja ze droeg vrolijke kleuren en nee ze keek niet vrolijk.
"Hey!," Roep ik ze staat stil en kijkt me aan, het leek alsof ze ging huilen," Rach? Gaat het?," Ze schud haar hoofd.
"Mijn vader woont nu in Amerika," wow dat is ver weg.
"Oh," een traan viel ze veegde het snel weg," wat erg," mijn stem was zacht.
"Hoe heb jij de dood van jou familie zo goed kunnen...," Ze stopt, niet omdat ik nu stond te janken, nee, integendeel ik stond hier gewoon een beetje met een emotieloos gezicht, het raakte me niet dat ze erover sprak maar ze stopte omdat ze zelf niet verder kwam, ze vind mij sterk?
Ze moet zichzelf eens zien.
"Rachel?," Ze kijkt op," ik ben niet sterk, emoties wegduwen is niet sterk zijn, het lijkt misschien wel zo maar dat is het niet, wat jij doet is sterker, jij durft te laten zien dat je geraakt ben," misschien dat het hielp misschien ook niet, maar ze stopte wel met huilen.
Samen lopen we naar school.

De dag was dodelijk saai, 2 hele uren achter elkaar meneer Owl, tekenen was leuk, maatschappij en geschiedenis, het liefst zou ik de klas uit zijn gelopen om niet meer terug te komen, ik deed het alleen niet.
Eigenlijk zat ik de hele tijd te tekenen.
Ik stoot Rachel aan en laat haar de tekening zien van meneer Watson, ze moet moeite doen om haar la hen in te houden.
De bel gaat en we ruimen snel onze spullen op, lopen het lokaal uit en op de gang.
"Morrigan! Hoe kon je me dat nou laten zien?," Lacht ze.
"Het is toch waar," zeg ik," hij is toch een trol?," Lachend loopt ze met me mee naar mijn kluis.
"Hey Morrigan," oh nee Milo.
Ik draai me om en grijns," hey Milo"
"Zeg heb je iets te doen vanmiddag?," Ik doe alsof ik heel lang moet nadenken," ja ja ik heb iets te doen"
"Oh," hij klonk teleurgesteld, ik haal m'n schouders op en draai me weer om naar mijn kluis, ik pak mijn jas.
"Kom je?," Vraag ik aan Rachel en we lopen naar buiten.
"Vind je hem niet leuk?," Ik kijk haar aan we lopen net het plein af.
"Nee," mijn gedachten gaan naar Ben, om de een of andere manier denk ik al dagenlang aan hem.
"Wie dan?," Opeens staan we stil en kijkt ze me recht aan.
"Niemand," zeg ik," echt wel, ik zie het aan je," ik trek een wenkbrauw op," hoe bedoel je?"
"Je staart de hele tijd," zegt ze," en je blik is afwezig, oh en normaal gesproken schrik je niet als er een docent voor je staat"
Het was waar deze week ben ik één keer geschrokken van meneer Owl, ineens stond hij voor me met een rood aangelopen gezicht, hij was bijna paars, vreemd hoe boos hij op me kan worden, ik grijns een beetje," weetje ik denk wel eens aan een jongen maar verliefd? Nee, denk ik"
Een scheeve grijns glijd over Rach's gezicht," ja wel je ben verliefd!," Ik draai met m'n ogen en loop met een zucht verder," Morrigan, geef het nou toe, je denkt heel vaak aan hem"
Onbewust heb ik blijkbaar geknikt want ze begint hard te giechelen.
"Rach ik ben niet verliefd," zeg ik zogenaamd streng.
"Sure," opeens waren de giechels gestopt en keek ze me vanuit haar ooghoeken aan.
Ik draai met mijn ogen en lachend lopen we verder, na school zouden we  een ijsje gaan halen om te vieren dat ik er al 23 keer ben uitgestuurd, nou ja vieren kun je het natuurlijk niet echt noemen maar 12 keer was bij Owl en daar was ik eerlijk gezegd wel blij mee, dan ging ik bij Swing zitten en leerde voor het examen.
Het was dus vooral nuttig.
Ook al dacht iedereen dat ik waarschijnlijk het schoolplein opliep en daar weet ik veel wat deed, een keer heb ik dat ook inderdaad gedaan maar toen kwam de kans van het skippen en die nam ik met bijde handen aan.
Ik ben namelijk niet een totale bitch geworden die op het einde van het jaar het examen niet haalt doordat ze elke dag spijbelde en vervolgens iedereen in elkaar sloeg.
Nee iets van mijn vorige ik is nog gebleven, ik ben daar deels blij mee.

Het belletje maakte een te vrolijk geluid maar we gingen even goed naar binnen kochten een ijsje en liepen weer naar buiten.
"Maar goed aangezien jij net om mij heb kunnen lachen, hoe gaat het met jou en Robin?," Grijnzend kijk ik haar kant op, jammer voor haar is zij niet goed in het verbergen van emoties en word ze helemaal rood.
"Er is niks tussen mij en Robin," zegt ze, iets te snel.
"Waarom wordt je dan rood?," Plaag ik en als het kon zou ze nog rooier zijn geworden ik lach," ik wist het!"
"Shh," sist ze," niemand hoeft het te horen," ik lachte nog harder.
Even later lachen we allebei.

"Eindelijk," zucht ik, ik snapte eindelijk een van de moeilijkste sommen uit het boek.
En ik was klaar met huiswerk.
Ik ging naar beneden en vind Bennie op de bank.
"Hey Mor," zegt hij met een lieve lach.
"Hey," ik ga naast hem zitten, hij kijkt een of andere film," wat kijk je?," Vraag ik na een tijdje.
"Een of andere cabaretier ik vergeet zijn naam steeds," en hij lacht hard om een grap.
"Ja erg leuk," een nieuwe grap, deze keer lach ik ook zachtjes, ik merk dat ik nog steeds mijn masker op heb, snel doe ik het weg en ik heb al gauw de slappe lach, Ben was niet beter hoor.
Om 6 uur besluit ik om wat eten klaar te maken, ik kreeg trek.

Tijdens het koken zette ik muziek op, zong mee, roerde, bakte en sneed.
Het ging allemaal heel erg lekker, totdat Ben binnen kwam en stond te kijken én luisteren.
Toen ik me omdraaide om de snijplank te pakken stopte ik meteen, dat was het moment dat ik hem zag.
Hij grijnsde," mooie stem Mor," was het enige wat hij zei.
"Eh ehm dankje," ik legde het vlees in een pan en begon te bakken.
Waarschijnlijk was mijn gezicht rood.
Ik probeerde mijn masker maar het lukte me al niet meer.
"Sorry," Ben's stem haalt me weg uit mijn gedachten, ik kijk op," ik had natuurlijk niet zomaar binnen moeten komen"
Ik schud mijn hoofd," het geeft niet," ik kijk op recht in zijn ogen," het maakt niet uit, ik zong zelf in de keuken en jij mag natuurlijk overal komen, het is jou huis"
Hij schud zijn hoofd," zolang jij hier woont is dit ook jou huis," hij glimlacht naar me.
Ik rol met mijn ogen en voel me minder beschaamd, ik ga verder met het eten en dek dan de tafel.

"Hé Mor," ik kijk op van mijn bord," wist je al dat er een talentenjacht is in het midden van het jaar?," Ik knik," wil je misschien meedoen?"
"Ja dagg gaat niet gebeuren, ik kan niet zingen voor publiek, droom lekker verder, ik kan makkelijk tegen docenten ingaan maar zingen voor publiek gaat te ver," ik eet verder.
"Waarom niet?," Weer kijk ik op.
"Voor zingen heb je emoties nodig, op school zet ik die allemaal uit, verzwakt mijn barrière dan ga ik kapot, dat weet ik nu al"
"En als we nu eens samen gaan?," Ik trek een wenkbrauw op.
"Kan jij zingen dan?," Als hij dat kan word ik gek.
"Nee maar ik kan gitaar spelen, nog nooit gehoord?," Ik schud mijn hoofd," hmm ik doe het best vaak, met de jongens dan, oh nee natuurlijk nee laat maar, maar wij doen in ieder geval wel mee"