''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?''
---
Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı...
Yukarıdaki şarkıyı açalım, oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayalım :')
İYİ OKUMALAR!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
18.Bölüm : Ben Güçlüydüm.
*Sahip olduğum boşluklar bile onunla doluydu.*
(2 Gün Sonra)
"Anne ben son valizimi de indirdim, kapıya bıraktım!"
"Tamam Zeynep sen şeyleri de al kızım, şu bizim odadaki abajurları da al. Ay her şey karıştı her şey ne yapacağız!"
"Anne bir sakin ol ya. Babam nerede?"
"Eşyaları arabaya yüklemeye çıktı. Hadi abajurları da al gel çabuk."
Bugün o gündü... Bu şehirdeki son günüm, sevdiğim insanlarla aynı topraklarda geçirdiğim son günüm. Birazdan buradan çıkacak arabaya binecek ve bir saat içinde artık bu şehrin hiçbir toprağında yer almayacaktım. İki gün boyunca tek yaptığım odamda oturmak ve düşünmekti... Camdan dışarıyı izlemek, onları kapımın önünde hayal etmek, onlarla konuştuğumu hayal etmek... Oysa ne kapımın önüne gelmişlerdi ne de aramışlardı. Üstelik şu an benim bir telefonum bile yoktu. Onları iki gündür ne görüyor, ne duyuyordum. Ne halde olduklarını bilmiyordum, fakat bildiğim bir şey vardı... Bana çok kırgınlardı. Bunu adım gibi biliyordum.
"Getirdim, bir şey kalmadı değil mi? Koltukları nakliyatçılar mı gelip alacak?"
"Evet evet biz çıktıktan sonra arayıp haber vereceğiz, gelip alacaklar. Sen arka koltuğa geç kızım. Ben şu son çantayı da alıp geleyim."
"Tamam baba."
Babam hızla eve girdiği sırada annem elinde bir koliyle evden çıktı, koliyi arabanın bagajına koyarken ben son kez derin bir nefes alıp sokağa baktım. Onur'u, Burak'ı, Mert'i asla göremeyeceğim bu sokağa... Sonra evime doğru döndüm,
"Güle güle..." diye fısıldadım.
"Bir şey mi dedin kızım?" diye sordu babam. Omuz silktim.
"Hiç..."
Arabaya doğru isteksizce yürüdüm, arabaya bindiğimde neredeyse ağlayacaktım. Kimse ama kimse neler hissettiğimi anlayamazdı. Arka koltuğa oturduğumda annem ve babam son eşyaları kontrol ederlerken şöylece bir düşündüm, ve o an hayatımda ilk defa kendime dair bir şey fark ettim.
Ben güçlüydüm...
İnsanın kendi kendine güçlü olduğunu itiraf etmesi kolay değildir. Kimileri bunu egoistlik sanır, kimilerine göre ise güçlülük koca bir yalandır. Güçsüzüm demek kolaydır, oysa güçlüyüm demek dünyanın en zor itirafıdır... O an bunu hayatımda ilk defa bu kadar net hissediyordum, ben güçlüydüm. Bunu kendime defalarca söylemek istiyordum, güçlüyüm diye bağırmak istiyordum. Evime son kez baktım, ve şöylece bir düşündüm.
