''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?''
---
Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı...
Finalden önceki son bölümümüze hoş geldiniz :') Biliyorum ki kalplerimiz buruk, biliyorum ki yarın olmasını hiçbirimiz istemiyoruz... Ama hep dediğim gibi, onları huzur içinde yaşamaları için bırakmak zorundayız...
Yukarıdaki müziği açmayı unutmayalım, iyi okumalar dilerim <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
24.Bölüm : Aydınlık. *Karanlığı yaşamadan aydınlığa ulaşamaz hiçbir insan...*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sonra tilki küçük ördeğe demiş ki, 'Küçük ördek, eğer benimle yemeklerini paylaşmazsan ben ne yaparım? Küçük ördek tilkinin bu yorgun haline üzülmüş. Onu evlerine davet etmiş. Birlikte yemek yemişler, sohbet etmişler dans etmişler ve sonra uyumuşlar güzel kızım... Aynı senin gibi." Gözlerim Gece'nin uyuyan yüzünde dolaştıktan sonra derin bir nefes aldım ve onu beşiğine yatırdım.
"İyi geceler güzel kızım... Annen seni çok seviyor."
"Ve baban da..." Onur'un kapıdan gelen sesi beni gülümsettiğinde başımı ona doğru çevirdim fakat onun yüzünde bambaşka bir ifade olduğunu gördüm. Biraz tedirgin, biraz çekimser duruyordu.
"Bir şey mi oldu?" diye sordum.
"Bir şey olmadı..." dedi.
"Peki neden böyle bakıyorsun?" diye sordum merakla.
"Nasıl?" dedi.
"Seni tedirgin eden bir şey var..." Hüzünle gülümsedi ve başını salladı.
"Var güzelim." dedi kapıyı kapatarak. Saat gecenin 1'iydi, düğünden dönmüş, duş almış ve üzerimizi değiştirmiştim. Ben Gece'yi uyuturken Onur bize bitki çayı yapacağını söyleyip mutfağa geçmişti.
"Ne oldu?" dedim endişeyle.
"Ben bir şey yaptım..." diye mırıldandığında kalbimin hızlandığını hissettim.
