Carrying The Billionaire's Baby (Book Two)

Chater Fifty (Last Chapter Part Three)

Pagkalabas ni Juana ay natulala ako. Iniisip ang mga nangyari. Totoo ba talagang nangyari iyon? Akala ko pa naman, magiging perpekto na talaga ang buhay at pagsasama naming dalawa ni Lucian. Hindi pala dahil simula pa lang ay mali na na nagsama kaming dalawa. Maling-mali ang dahilan kung bakit kami magkasama ngayon.

At hindi sinasadya, kusang tumulo ang mga luha ko. Akala ko naubos na sila kanina pero hindi pa pala. Akala ko nawasak na nang husto ang puso ko, pero hindi pa rin pala dahil muli, nawawasak ito.

Paulit-ulit na bumabalik sa alaala at puso ko ang mga napag-usapan namin ng mama ni Lucian.

“Ginagamit ka lang ni Lucian para maipaghiganti ang kapatid niyang pinatay ng kapatid mo!”

Napailing ako. Panibagong alaala ang nagugunita. Ang mga nangyari samin ni Lucian sa nakalipas na buwan.
Bumalik ang mga alaala nang mga panahon na inaalok pa lang niya ko ng kontrata niya. Ang mga panahong dinurog niya nang husto ang pagkatao ko.

Kaya pala, kaya pala, napakadali sa kanya na saktan ako. Na pahirapan ako dahil umpisa pa lang iyon na ang plano niya.

Naalala ko iyong nangyari sa pagitan namin noon sa bar…

Hinaplos niya ang pisngi kong hilam sa luha gamit ang kamay niyang kaninang humahaplos saking braso. "Shh. It's okay..." he whispered. Umiling ako at hinawi ang kamay niya. "It's not! Hindi okay dahil kapag nakikita ko silang nag-aaway ay nasasaktan ako. Kapag nakita ko silang nahihirapan ay gusto ko lang akuin lahat ng iyon. Kung may magagawa lang ako para tulungan sila... Ginawa ko na." hikbi ko as another batch of tears fell on my eyes. Napamura siya at pinunasan ang aking mga pisngi dahil sa luha. 

"Nagkaroon ng problema sa bahay. Hindi ko alam kung paano ko sila tutulungan..." iyak ko. "Unti-unti ng nalulugi ang kumpanyang inaalagaan nila." sabi ko sa kanya. Pinunasan niya ang pisngi ko at hinalikan ako roon.

"Hindi mo dapat hinahayaan ang sarili mong magkaganito..." malambing na sabi niya at hinalikan ako mabilis lang. He just taste my lips. Ngumiti ako ng mapait. Sana ganoon kadali.

"Sana kaya kong balewalain lahat. Pero hindi ganoon. I am a Lozano. As long am carrying that name... Di ko sila iiwan." sabi ko sa kanya. Kitang-kita ko ang pagkakatigil niya nang sabihin ko iyon. Huminto siya sa paghaplos sa uluhan ko. Ang kaninang mapupungay niyang mga mata ay napalitan ng malalamig na tingin. O akala ko lang? Baka naman kanina pa niya ko tinitignan na ganyan?

"You are a princess then hmm?" he asked. Coldness is evident in his voice. "No..." sagot ko.

"But you said you are a Lozano? Is Alfonso Lozano the famous owner of the Lozano Hotel and Companies your father?" tanong niya. Nagulat ako dahil kilala niya ang Papa ko. Napangiti ako ng malungkot. Oo nga pala...  Who wouldn't? Our company and business is one of the top hotel in the Asia. Kaya di malabong kilala niya si Papa.

"It doesn't change anything. Unti-unti ng nawawala samin lahat. I am not princess even I live with a wealthy family. My family is facing a big crisis now. Malapit ng mawala ang kumpanya samin dahil sa pagkalugi nito." sabi ko sa kanya. "So how I can be a princess when everything is about to lost?"