Unhealed Scars

Hoofdstuk 28

{Saiffeddine/Mason}

We zijn alweer terug van ons trip naar Hawaii. Wat een sprookjestrip moest worden, eindigde in een nachtmerrie. Isabella ligt in hier in het ziekenhuis en ik vrees het ergste. Ze ligt al twee dagen in coma nadat we zijn teruggekeerd.

Er ging geen moment voorbij dat ik niet aan haar zijde was. Haar vader boodt mij nog aan om even naar huis te gaan zodat ik kan rusten, maar ik heb geweigerd. Dit zijn misschien haar laatste dagen op aarde en ik zou ze niet willen missen. Ik hield haar hand vast en vertelde haar verschillende dingen.

Ik vertelde haar dat ik helemaal geen spijt heb dat ik haar heb gevraagd om mijn vriendin te zijn. Dat ik enorm gelukkig ben dat ze ja heeft gezegd op mijn verzoek. Ik vertelde haar dat ze moest volhouden, omdat ik me geen leven kan voorstellen zonder haar.
Maar ik vertelde haar ook dat het wel oké is als ze besluit om toch te gaan.

Ik slik even en kijk haar aan. Het breekt m'n hart om haar zo te zien. Het maakt me soms zo woest. Ze verdient dit helemaal niet. Ze is het liefste meisje dat ik ken, de aardigste en meest levendige wezen op aarde ooit. Nu ligt ze zo roerloos hier en lopen er zoveel buizen en slangetjes over haar lichaam. Ze wordt kunstmatig in leven gehouden. We besloten om hem niet uit te doen, omdat ze dat nooit gewild zou hebben, haar sterfdag plannen.

Ik pak haar hand vast en druk een kus erop.
"Blijf alsjeblieft", zeg ik met m'n ogen vol tranen. Ze is de enige persoon die ik nog heb, naast m'n crew. Mijn ouders ben ik kwijt, mijn broers ben ik kwijt, ik kan háár ook niet kwijtraken.

Al de keren dat ik dacht dat ik haar kwijt was telt niet meer. Dit keer raak ik haar misschien voorgoed kwijt en daar kan ik niet mee leven. Ik weet dat ik te zwak zal zijn om verder te gaan met het leven.

Ik hoor de klik van de deur en de dokter komt de kamer ingelopen.
"Bezoekuren zijn voorbij, meneer"
Ik knik en sta op. Wanneer ik haar hand loslaat lijkt het alsof het de laatste keer is dat ik hem vasthoud. Ik hap naar adem om niet in snikken uit te barsten.
Haar ouders komen ook de kamer in om gedag te zeggen.

Ik loop vlug de deur uit zodat niemand ziet dat ik huil. Ik loop de ingang van het ziekenhuis uit en stap in mijn auto. Net wanneer ik mijn auto wil starten, krijg ik een bericht binnen.
Ik maak hem open en lees:

Dus je hebt besloten om terug te komen naar deze stad. Ik zag je vóór de Kerstdagen al, maar dacht dat je voorgoed wegging na Kerst. Dat had je liever moeten doen, maar nu is het al te laat daarvoor. Nu zal je met de consequencies moeten dealen.

Afz. weet je best wel.

Ik grom en druk mijn kaken op elkaar.
Waarom doet hij zo moeilijk? Alleen om die stomme mafiabaan te hebben. De enige reden dat ik terug ben is omdat Isabella in coma ligt! Godverdomme man! Wat denkt die gast wel. Ik heb genoeg van dat mafia gedoe.

Ik doe mijn gordel om en verbind mijn telefoon met de auto scherm. Ik rijd de parkeerplaats uit en rijd richtinh het oude strandhuis.

"Verbind mij met Levi", zeg ik tegen het scherm.

"U wordt verbonden met Levi ", klinkt het vanuit de speakers van de auto.

Na één keer over te gaan, neemt Levi al op.
"Sup"
"Meeting om 10 minuten bij het strandhuis", zeg ik.
"Zion weet dat ik terug ben"

"In orde"
Het gesprek wordt geeindigd en ik druk hard op het gas. Ik hoor sirenes en kijk via het achteruitkijk spiegel naar achteren.
"Fuck"

Ik ga aan de kant voor een verlaten tankstation en kijk even of op de achterbank een pistool ligt ofzo. Wanneer alles in orde lijkt te zijn, maak ik de ruit open.
De agent heeft een zonnebril op en zijn hoed is naar beneden getrokken waardoor het de zonnebril raakt. Ik merk ook op dat zijn uniform geen logo heeft zoals bij alle andere politie agenten.

Hij wenkt me om uit te stappen en kijkt naar achteren waar de politiewagen geparkeerd staat. Ik stap voorzichtig uit en kijk ook in dezelfde richting. Ik merk op dat er nog iemand in de auto zit. Iemand die veel bekender eruit ziet. Hij stapt half uit de auto en  houdt een pistool naar mij gericht.

Ik doe mijn handen omhoog en sta in een goede positie om de 'agent' achter me te verwonden. Plotseling worden mijn handen in boeien geslagen. Ik probeer nog tegen te vechten, maar daar slaag ik niet in.

Zion komt uit de auto en loopt naar me toe met nog steeds zijn pistool gericht op mij.
Hij heeft een lelijke grijns op zijn gezicht. Hij geniet hier duidelijk van.

"Wat moet je Zion?!"

"Nu niks. Je moest maar naar mij hebben geluisterd", zegt hij met een grijns.
Ik word meegesleurd in het tankstation shop.

Zion komt een paar meters voor me staan en houdt zijn pistool op m'n borstkast gericht. Ik doe mijn ogen dicht en probeer rustig te blijven.
"Ik probeer je alleen maar te helpen. Je hoeft niet meer te lijden aan de gedachte dat je haar kwijtraakt. Nu verdwijnen jullie samen van deze planeet", zegt hij voordat hij de trekker trekt.

Twee luide knallen zijn te horen, maar ik adem nog steeds. Ik voel pijn in het midden van mijn borst. Ik maak mijn ogen open en kijk om me heen. In de deuropening zie ik Azzeddine staan. Zion ligt in een plas bloed op de grond. Ik keer me om en zie de 'agent' nog steeds achter me. Ik wil hem met mijn elleboog in zijn ballen slaan, maar ik word tegen gehouden door Azzeddine.

Plotseling doet de 'agent' zijn hoed en zonnebril af. Nu is het masker dat hij op heeft duidelijk te zien. Hij haalt hem ook af en ik kan het niet laten om te glimlachen. Zineddine doet mijn handboeien af en kijkt me lachend aan.

"Broers voor altijd toch", zeggen Azzeddine en Zineddine tegelijk. We geven elkaar een mannelijke hug en lopen het verlaten shop uit.

Ik ga met mijn hand naar mijn borst die zeer doet. Vreemd genoeg zie ik geen bloed. Maar dan voel ik de ketting die Isabella aan me gaf voor Kerst. Het hangertje is gedeukt, maar nog steeds heel. Ik glimlach, Isabella heeft me gered.