Unhealed Scars

Hoofdstuk 7

{Isabella}

Het is maandag en net voor de pauze. Ik let niet meer zo op tijdens de les net de rest van de klas. De biologie docent is echt kapot saai. Wanneer de bel gaat zucht ik opgelucht. Ik pak vliegensvlug mijn spullen in en loop het lokaal uit. In de gang zie ik Travis met Mason praten. Wacht.... sinds wanneer kennen ze elkaar? Ik loop naar hen toe.

"Hey, waarover hebben jullie het?" vraag ik nieuwsgierig.

"Uh... ni-hiks" zegt Mason terwijl hij achter zijn hoofd krabt. Alsof ik dat zou geloven.

Zijn telefoon gaat af en op hetzelfde moment ook die van Travis.
"Uh ik moet dringend ergens heen, spreek je later?" vraagt Mason. Ik knik.

"En waar ga jij heen?" vraag ik aan Travis als hij ook weg wilt lopen. "Uh mama heeft eieren nodig?", zegt hij onschuldig. Ik rol met mijn ogen, ja tuurlijk.

{Mason}

"Je moet beter leren liegen man, je bent er kut in." zeg ik tegen Travis. "Ja ja, weet ik. Niet dat ik net jou ga liegen over mijn hele le-"
Ik bedek met mijn hand zijn mond zodat hij zijn zin niet kan afmaken.
"Breek de eerste regel nu niet al okay"

————
{Isabella}

Het is al middag.
Ik zit samen met Zoë te studeren voor het examen totdat ik geklop hoor op mijn kamer deur.

"Hey meiden, hebben jullie Travis gezien? Hij is niet thuis gekomen na school en neemt zijn telefoon niet op." vraagt mijn moeder.

"Nee, ik zag hem als laatst op school" zeg ik.
"Is hij niet bij Jayden ofzo?"

"Ik probeerde hem te bellen, maar ook hij nam niet op" zegt mijn moeder.

Vreemd, denk ik bij mezelf. Zoë kijkt me met een bezorgde blik aan. Ik wrijf mijn hand over haar rug om haar gerust te stellen.

"We gaan wel even naar Jaydens huis om te vragen of misschien zijn moeder weet waar ze zijn" zeg ik.

Ik pak mijn jas en telefoon van de oplader en loop samen met Zoë naar beneden. We trekken onze schoenen aan en lopen richting het huis van Jayden wat een paar huizen verder is.

Als we voor de deur van het juiste huis staan, druk ik op de bel. De moeder van Jayden doet open en kijkt ons vreemd aan.

"Goedenavond meisjes, wat doen jullie zo laat buiten?" vraagt ze.

"Goedenavond mevrouw Van Dijck. We vroegen ons af of u weet waar Travis is. Hij is na school niet thuisgekomen." zeg ik zo beleeft mogelijk.

"Oh, hij is met Jayden naar één of andere vriend genaamd Mason ofzo" zegt ze.

Mason? Waarom zouden ze bij hem zijn? Veel tijd heb ik niet om na te denken, want Zoë trekt me al bij mijn hand.

"Uh bedankt mevrouw Van Dijck" wuif ik haar nog na waarna ik word weggetrokken door Zoë.
"Auw, wat ben je van plan?" vraag ik een beetje geïrriteerd aan Zoë.

"Wij gaan naar Mason toe" zegt ze simpel en trekt me mee.

"We kunnen hem even goed bellen en vragen of de jongens werkelijk bij hem zijn" zeg ik.

"Maar dan weten we niet wat ze daar deden" zegt Zoë op een duh-toon.
Ze heeft gelijk. Zuchtend loop ik achter haar aan opweg naar Mason. Ik heb spijt dat we de fiets niet hebben gepakt, want Masons huis staat een paar straten verder.

Ik kom vermoeid aan bij Masons huis, terwijl Zoë er nog fit uitziet. Ze rent naar het achter terras van het huis. Hoe is het mogelijk dat zij nog zoveel energie heeft nadat ze een hele stuk heeft gelopen. Ik slenter met mijn laatste druppel energie achter haar aan.

Ik zie Zoë met grote ogen staren naar iets. Ik weet niet precies wat dus loop ik een stukje dichterbij haar toe.

Mijn mond valt open van de verbazing. Ik zie overal wapens liggen op de tafel en Mason zit op een bankje langs het zwembad met nog een jongen. Travis en Jayden zitten tegenover hen en ze lijken druk in gesprek. Voor een moment lijkt mijn vermoeidheid te vergaan en loop met grote passen naar hun toe.

"What the fack?!" roep ik.
Mason schrikt op net zoals de rest.

"Bella" zeggen Mason en Travis tegelijk met geschrokken blikken.
"Wat doe je hier?"

"Dat kan ik net zo goed aan jou vragen Trav"