After Heaven (Heaven 2)

Κεφάλαιο 16

Τον παρατήρησα για λίγο, αλλά τελικά τον ακολούθησα.

Οι ρόδες που κυλούσαν πάνω στο πέτρινο μονοπάτι, έβγαζαν έναν ήσυχο ήχο που περιέργως με χαλάρωνε.

Ακούμπησα τα χέρια μου στα χερούλια, στο πίσω μέρος της καρέκλας, για να βοηθήσω τον Jungkook να κινηθεί πιο εύκολα.

«Μπορώ και μόνος μου.» είπε, γυρίζοντας ελαφρά το κεφάλι προς τα πίσω.

«Το ξέρω.» είπα, χωρίς όμως να απομακρυνθώ.

Εκείνος δεν μίλησε.
Άφησε τα χέρια του από τις ρόδες και με άφησε να καθοδηγώ.

«Έμαθα για το σχέδιο που σας πρότεινε ο πατέρας του Taehyung.» είπα, καθώς περνούσαμε το μεγάλο πέτρινο σιντριβάνι που βρισκόταν στη μέση της αυλής.

«Το ξέρω. Μου το είπε ο Jimin.» είπε ο Jungkook «Επίσης μου είπε πως θες να συμμετέχεις κι εσύ.» συνέχισε, με έναν αυστηρό τόνο στη φωνή του.

«Δεν νομίζω να πίστευες πως θα έμενα έξω από αυτό; Μιλάμε για την μητέρα του Taehyung.»

«Για αυτό ακριβώς δεν θέλαμε να το μάθεις. Τώρα ότι κι αν σου πούμε, θα κάνεις αυτό που θες εσύ. Ακόμα κι αν αυτό στοιχήσει τη ζωή σου.»

Ο εκνευρισμός στη φωνή του ήταν φανερός.
Αυτό όμως δεν με σταμάτησε από το να μιλήσω.

«Και τι θες να κάνω Jungkook; Να κάτσω και να μη κάνω τίποτα;»

«Ναι. Αυτό θέλω να κάνεις.» απάντησε αμέσως.

Αναστέναξα αγανακτισμένη.
Ήξερα γιατί κανένας τους δεν ήθελε να πάρω μέρος σε αυτό.
Δεν ήταν μόνο ο κίνδυνος.
Πίστευαν πως θα ήμουν εμπόδιο και βάρος.

«Πες το λοιπόν. Νομίζεται πως είμαι άχρηστη και πως δεν θα μπορέσω να βοηθήσω. Νομίζεται πως είμαι βάρος. Για αυτό δεν θέλετε να συμμετέχω.»

Είχα βουρκώσει από τα νεύρα μου αλλά και από την απογοήτευσή μου.
Επειδή κι εγώ αυτό ακριβώς πίστευα για εμένα.

Ο Jungkook σταμάτησε το καροτσάκι απότομα με τα χέρια του και το γύρισε προς το μέρος μου, έτσι ώστε να με κοιτάει.
Το βλέμμα του, όπως το περίμενα, ήταν αυστηρό.

«Anastasia. Είδα αυτό το τέρας να σκοτώνει έναν αθώο άνθρωπο μπροστά στα μάτια μου. Είδα την ζωή που κάνουν σε εκείνη τη γειτονιά και είδα πόσα εγκλήματα γίνονται εκεί καθημερινά. Αν πας εκεί, είναι σαν να θες να αυτοκτονήσεις.»

Είδα τον πόνο μέσα στο μάτια του.
Ποτέ δεν τον ρώτησα τι είχε δει ή τι είχε ανακαλύψει, αλλά τώρα καταλάβαινα πως πρέπει να ήταν απαίσιο.
Και το χειρότερο ήταν πως κανείς μας δεν είχε καταλάβει τι περνούσε για να μπορέσει να βρει μια απόδειξη και να βοηθήσει τον Taehyung.