The boy who changed my life (HERSCHRIJVEN)

-

Stijf loop ik achter de dokter aan. We lopen naar de kamer waar Annabel naar toe is gebracht. Het is inmiddels een paar uur verder en ik weet niet wat ik kan verwachten. Hij legt zijn hand op de klink en voordat hij hem naar beneden duwt zegt hij: "Niet schrikken als je haar ziet en maak vooral niet veel lawaai." Ik knik rustig en hij opent de deur.

Daar ligt ze. Er lopen allemaal slangetjes van haar lichaam naar een aantal apparaten. Dan zie ik de monitor en die gaat rustig op en neer. Ze leeft nog.
"Meneer van de Laan, ze ligt in coma. Ze heeft veel bloed verloren en ik moet u zeggen ze heeft geluk gehad. Geen van haar organen is geraakt en haar ribben zijn ook heel. Er is alleen een klein probleempje." Mijn ogen worden groot en ik weet niet of ik dit wil horen. "Ze ligt nu aan de beademing en die kan het niet voor altijd voor haar blijven doen... Het is de bedoeling dat ze uit zichzelf wakker wordt anders dan zullen we haar er helaas van af moeten halen." Dan stort mijn wereld in. Ze moet zelf wakker worden, is het enige dat door mijn hoofd spookt. "En ik zal overleven." Klinkt Annabels stem in mijn hoofd. Ik glimlach, dat gaat ze zeker. "Dank u dokter." Hij knikt kort en loopt de kamer uit. Ik zie dat de familie van Annabel er ook aan komt en daar achter lopen Kevin en Julia. Ik leg ze uit wat ik heb gehoord en ik loop naar Annabel en vertel haar het verhaal van ons.  Van begin tot eind met alle details. Het maakt me niks uit dat iedereen erbij is. Het enige wat ik voor ogen heb is Annabel, mijn mooie Annabel en ze zal altijd de mijne blijven. Ik zie haar gezicht vertrekken wanneer ik vertel over haar broertje. Ze kan me horen ik weet het zeker. Ik blijf vertellen en eindig mijn verhaal met: "En ik zal altijd van je blijven houden." Dan zie ik haar ogen achter haar oogleden bewegen. Er rolt een traan over haar wangen. Ik hoor Anita naar adem happen, Daan slaat een klein gilletje en verder kijken we met onze adem in houdend naar Annabel...