The boy who changed my life (HERSCHRIJVEN)

-Annabel

We staan buiten, precies op de plek waar we onze handen voor het eerst door elkaar heen vlochtten. Het regent, precies als toen. We gaan op het muurtje zitten en ik leun tegen zijn schouder. Hij heeft me zijn jas gegeven het ruikt naar hem en ik sluit mijn ogen. Hij gaat met zijn vingers door mijn haar. "Wil je na school mee naar de onze plek?" Zegt hij na enkele minuten. "Ik ga overal heen met jou." Antwoord ik. Dat is niet gelogen, ik zou zo met hem mee naar China gaan. Ik voel me zo veilig bij hem. Ik trek mijn benen op en kijk naar de grond. Ik voel zijn adem tegen mij haren. "En ik met jou." Ik kijk hem aan en tuit mijn lippen. Hij geeft me een snelle kus. Als we weer even zo zitten, staar ik naar hem. Ik zie dat hij wallen heeft, zijn haar zit door de war en dan volg ik de kras met mijn vingers. Als ik zie dat zijn spieren zich aanspannen bij deze aanraking stop ik meteen. "Het doet je pijn." Zeg ik. Hij doet niks anders dan mij aankijken. Hij probeert te glimlachen maar dat mislukt. "Ik vertel het je na school." Fluistert hij zo zacht dat ik het bijna niet hoor. Ik ga met mijn achterhoofd op zijn schoot liggen en strek mijn benen. De schaduwen die over zijn gezicht vallen laten hem er nog mooier uit zien dan hij al is. Hij kijkt me van boven aan. Hij ziet er verdrietig uit.
De bel gaat maar we blijven zo nog even zitten. Dan sta ik op en hij ook. Mijn haren zijn nat en plakken aan mijn shirt. Ik zie dat zijn blauwe shirt helemaal nat is. "Sorry, ik heb je jas gekregen maar nu ben jij helemaal nat." Zijn mondhoeken krullen omhoog. "Als jij daar minder nat van wordt, heb ik het er wel voor over." Ik ga voor hem staan en zwaai zijn jas om zijn schouders. Ik sta op mijn tenen en geef hem een kus op zijn voorhoofd. Dan lopen we samen naar binnen. We zijn beiden om 12:00 uit dus nog twee uur voordat ik weet wat er met hem is. Ik loop zuchtend bij hem vandaan en kijk nog een keer om. Maar hij is al bij zijn volgende les.