The boy who changed my life (HERSCHRIJVEN)

-Annabel

Omdat ik je vertrouw. Mijn opa zei toen we de hut af hadden dat ik niet iedereen hier zomaar mag laten komen. Alleen de mensen waar ik om geef en de mensen die ik vertrouw." Ik grinnik: "Dus je vertrouwt me alleen... Aan zijn ondeugende lach zie ik dat het meer is. Hij gaat zitten op een bank dat in de hoek staat. "Ik heb er altijd van gedroomd om een boomhut te hebben en als ik dan genoeg geld had gespaard, dan zou ik hem helemaal inrichten." Zeg ik. "Je kent me iets langer dan 2 maanden en Kevin ken je al sinds de kleuterklas ofzo. Waarom...?" Maar dan zie ik dat hij niet luistert. Ik ga naast hem zitten en kijk naar hem.  "Stel ik te veel vragen?" Het licht dat door het getimmerde raam komt valt over zijn wimpers en zijn ogen lijken alsof ze van kleur veranderen,  ze lijken nu grijs/brons. Hij kijkt me aan met betraande ogen. Ik sla een arm om hem heen. Hij kijkt me met zijn wimpers aan die nat zijn van de tranen. Automatisch moet ik ook huilen. Terwijl er een traan over zijn wang rolt zeg ik: "Je hoeft niet te vertellen wat er is, maar weet dat ik er voor je ben." Zeg ik nog altijd op fluisterende toon. "Mag ik het vertellen?" Fluistert hij terug. "Altijd." En ik veeg zijn tranen weg. Hij kijkt me verbaasd aan als hij ziet dat ik ook huil. "Het doet me pijn je zo te zien" Zeg ik. Een glimlach, niet zomaar een glimlach maar een glimlach van de jongen waar ik verliefd op ben. "Dat is beter." Mijn hand gaat nog steeds over zijn wang als hij zijn hand er overheen legt. "Je bent de eerste persoon die me zag." Ik kijk hem met een niet-begrijpende-blik aan. "Hoe bedoel je?" Hij kijkt me aan en zegt: "Toen je bij mijn wedstrijd kwam kijken, had je je ogen op mij gericht." Ik schrik: "Was het zo duidelijk?" Gegrinnik: "Annabel, je bent anders dan al die andere meisjes die ik ooit heb gekend en ik hoopte gewoon dat ik je nog een keer zou zien. Al was het maar voor 1 minuut." Dan zet hij zijn hand op mijn wang en streelt het. "Toen ik je op school zag wist ik het eerst nog niet maar het werd me steeds duidelijker. Annabel, ik ben verliefd op je. Zijn hand stopt met strelen en hij kijkt me aan, zijn ogen zijn nu gewoon bruin. Net zoals ik ze voor het eerst gezien had. Bruin en groot. Op dat moment ben ik de gelukkigste persoon op aarde. Ik zet mij voorhoofd tegen de zijne en samen sluiten we onze ogen. Zo zitten we een paar seconden, misschien wel minuten. Ik open mijn ogen en herhaal wat hij zei maar heb het dan over hem: "Rowan, ik ben verliefd op je. Hij opent zijn ogen en een seconde daarna pakt hij mijn hoofd tussen zijn handen en zijn lippen raken de mijne. Ik heb me nog nooit zo warm en koud tegelijk gevoeld. Mijn nog steeds natte haren plakken in mijn nek. Ik zoen hem terug en leg mijn hand in zijn nek. Mijn andere hand duwt hem naar achter zodat hij op zijn rug ligt. Ik schop mijn schoenen uit en volg hem. Hij legt zijn hand op mijn middel en tilt me op. Hij staat op met 1 van zijn handen onder mijn nek en de andere onder mijn benen. Hij draait me nog altijd zoenen in het rond en zet me dan rustig neer. Ik voel zijn adem, zijn handen om mijn middel, zijn sterke armen en zijn  zachte lippen. De ruimte tussen ons is nu een halve centimeter. Dan raken onze lippen weer los van elkaar. We drukken onze voorhoofden tegen elkaar en hij zegt: " Dit heb ik altijd al willen zeggen Annabel, ik hou zo veel van je." Ik druk nog een kus op zijn lippen en zeg dan: "Rowan, door jou is mijn leven compleet, ik had nog nooit gedacht zoveel om iemand te gaan geven." Ik leg mijn vingers onder zijn kin en druk hem omhoog waardoor hij me aankijkt. Met tranen in mijn ogen ga ik verder: "Ik hou ook van jou."