'O.' Ik zuchtte opgelucht en voelde de spanning weer van mijn schouders glijden.
Hij keek verbaasd om. 'Tisser?'
'Ik was je kwijt.'
'Oh, sorry.'
Ik bleef ongemakkelijk in de deuropening staan en wilde dat hij naar binnen kwam, omdat ik het daar op de één of andere manier veiliger vond dan buiten. Hij bleef me met een opgetrokken wenkbrauw aankijken, alsof hij verwachtte dat ik nog iets ging zeggen.
'Kom je zo naar binnen?'
'Ja, ga maar alvast slapen. Ik kom zo.'
Ik ging weer terug naar binnen, deed mijn schoenen uit zodra ik in de woonkamer was en sloot alle gordijnen. Ik maakte langzaam het duct tape bed op en ging op de rand zitten. Het voelde raar na twee dagen in een hotelbed te hebben geslapen. Ik moest weer even wennen aan het gekraak toen ik ging liggen en duwde net zolang in de kussens en dekens tot ik comfortabel lag. De gordijnen lieten geen enkel licht door, dus was het pikkedonker in de woonkamer. Het was doodstil in de woonkamer en ik deed echt mijn best om in slaap te komen, maar het lukte niet. Hoe hard ik mijn ogen ook dichtkneep en hoe hard ik ook probeerde om nergens aan te denken. Na een paar minuten was ik gewoon in de donkere woonkamer aan het staren en luisterde naar alle geluiden die ik kon horen. Dat waren er niet veel. Alleen het tikken van een paar takken op de ramen. Geen auto's, geen vogels. Ik wou dat Louis terug naar binnen kwam. Eerder dan dat zou ik toch niet in slaap kunnen komen.
Misschien had Louis mijn gedachten kunnen horen, want bijna meteen op hetzelfde moment hoorde ik de voordeur open gaan. Ik schrok van het plotselinge geluid, en glimlachte flauwtjes. Louis zocht zijn weg door de donkere gang en woonkamer en vloekte zacht toen hij ergens tegen aan stootte. Het licht in de woonkamer ging aan, en ik keek op.
'Sorry.' zei hij, en hij viste zijn toilettas uit zijn koffer en deed het licht weer uit. Ik luisterde naar hoe hij de trap op liep en draaide me om waarbij ik mijn hoofd aan de vensterbank stootte.
Na een paar minuten kwam Louis terug. Hij deed het licht weer aan en ik kneep mijn ogen dicht tegen het licht. Pas toen het weer uit was, deed ik ze open. Het bed kraakte en zakte in, en ik voelde dat Louis onder de dekens ging liggen. Ik draaide me naar hem toe - zorgde ervoor dat ik dit keek niet mijn hoofd stootte - en ging tegen hem aan liggen. Hij lag zelf nog nauwelijks, maar hij sloot meteen zijn armen om me heen en drukte zijn gezicht in mijn haar. Met veel moeite probeerde hij om comfortabel te gaan liggen, maar toen ik zei dat hij me wel even los mocht laten, zei hij alleen dat het niet nodig was. Zodra hij goed lag, trok hij me dichter tegen zich aan en greep mijn shirt stevig beet, alsof hij bang was dat ik weg zou gaan.
Ik had gehoopt dat ik wel zou kunnen slapen nu hij er was, maar ik bleef wakker liggen. Louis probeerde niet eens om te slapen, want na een tijdje klom hij voorzichtig uit bed en zocht in zijn zakken naar zijn telefoon.
'Hoe laat is het?' vroeg ik.
Ik zag hem in het licht van zijn telefoon naar mij kijken. 'Drie voor half negen. Heb ik je wakker gemaakt?'
'Ik lag niet te slapen.'
'Wil je nog slapen?'
'Nee.'
Hij stopte zijn telefoon weg en het licht verdween. 'Goed.' Het volgende moment gingen de gordijnen open en scheen er licht in de woonkamer. 'Heb je überhaupt wel geslapen?'
'Nee.'
Hij zei niets, keek me een beetje somber aan en opende de rest van de gordijnen. Ik kwam langzaam overeind en gooide de dekens van me af. Louis liep naar de keuken en opende de koelkast.
