Evliymişim Ama Haberim Yok

Dejavu

*200.000 okumaya ulaştık. Herkese çok teşekkür ediyorum. Ayrıca herkese iyi bayramlar.

Dolabın kapanma sesiyle uyanıyorum. Gözlerimi zor açıyorum. Karşımda çantasını hazırlamış bir şekilde Atakan duruyor.

"Ne yapıyorsun? Dinlenmen gerek." diye kızıyorum ona. Bana bakıyor ama bir şey söylemiyor. Gözleri bir tuhaf bakıyor. Ayağa kalkıyorum. O beni önemsemeden çantasının fermuarını kapatıyor. "Hey sana söylüyorum."

Bu sefer bana bakıyor. "Gidiyorum." diyor ve çantasını eline alıyor. Hayır gitmemeli. Daha bir gece daha kalmasını söylemişti.

"Gidemezsin. Bir gece daha kalmalısın." diyorum. Kolunu tutuyorum.Beni hızlıca itiyor. Atakan'a ne olmuş böyle?

"Tamam bekle ben de geliyorum." diyorum ve peşinden gidiyorum. Duruyor ve bana bakıyor.

"Gelme. İstemiyorum. Ben senin bildiğin kişi değilim. Seninle oyun oynadım aptal." Gözlerimin yaşarmasını durduramıyorum. Neden bana böyle davranıyor? Neden böyle yapıyor?

"Neden bahsediyorsun?" diyorum. Sesim çatlıyor. Bana nefret dolu gözlerle bakıyor. Bu Atakan olamaz. Atakan bana böyle bakmaz.

"Hala anlamadın mı ? Seni kullandım. Sırf baban yüzünden seninle sahte evlilik yaptım. Baban bana istediğini verdi. Artık seninle işim bitti." Benimle oyun mu oynamıştı? Beni babama ulaşmak için mi kullanmıştı? Beni hiç önemsememiş miydi?

"Hayır sen bu olamazsın." diye bağırıyorum tüm gücümle. Beni umursamıyor bile. Valizini omzuna atıyor. Omzu acımıyor mu? Başındakı sargılara ne oldu? "Böyle söyleyip gidemezsin."

Uyandım. Nefes nefese kalmıştım ve terlemiştim. Etrafıma baktım. Oda karanlıktı. Derin bir nefes verdim. Her şey rüyaydı. Atakan beni bırakıp gitmiyordu. Beni kullanmıyordu. Zaten o öyle biri değildi.

"Nisan." Yanımdan gelen sesle daha çok korktum. Atakan'ın sesi olduğunu anladığımda rahatladım. "Ne oldu kabus mu gördün?"

Evet kabus görmüştüm. Hem de çok kötü bir kabus görmüştüm.

"Evet." dedim nefeslerimi kontrol altına almaya çalışıyordum. "Önemli bir şey değil. Seni de uyandırdım kusura bakma."

Onunla konuşurken kalbim yerinden çıkacak gibi oluyordu. Bu normal miydi? Onunla konuşurken her şeyi unutuyordum.

"İyi misin? " İyi değildim. Hiç iyi değildim. Sana aptal gibi aşık olmuştum. Nasıl iyi olabilirdim?

"Evet uyu hadi sen. Dinlenmen gerekiyor." dedim. Dinlenmesi gerekiyordu ve o anda daha önemli bir şey yoktu. En önemli şey onun sağlığıydı. Gözlerimi kapadım. Aklımdan binlerce fikir geçmeye başladı. Aklımdaki fikirlerin tek bir ortak noktası vardı. Hepsinin merkezinde Atakan vardı. Atakan'la tanışmam. En büyük raslantıydı. Yüzbinlerce kişi arasından benimle sahte evlilik yapması. Benim onu bu kadar kolay bulabilmem. Beni yanından kovmaması. Onun gitmekten son anda vazgeçmesi. Sonra bu eve gelmemiz. Çocukluğumun geçtiği eve gelmemiz... Hepsi ayrı ayrı tesadüflerdi. Ama ona aşık olmam, bu tam anlamıyla imkansızdı. Ben imkansızı başarmıştım. Benimle ilgilenmediği halde ona aşık olmuştum. Sahiden bu nasıl olmuştu? Ona nasıl aşık olmuştum? Bu benim elimde olan bir şey değildi. Her şey yavaş yavaş olmuştu. Ya da aniden. Bilmiyordum. Bilemiyordum.

"Yanıma gelmek ister misin? " Ahh. İsterdim. Çok isterdim. Ama bunu ona söyleyecek değildim.

"Gerek yok. Sen iyice dinlenmelisin." dedim tekrar.