What makes you beautiful/რა გალამაზებს? (დასრულებული)

მეთორმეტე თავი

პალატიდან გამოვიქეცი და თვითონაც არ ვიცოდი, საით მივრბოდი. დერეფანში ბავშვები ისხდნენ, ჩემს დანახვაზე კი ყველა სასწრაფოდ წამოდგა. მათი თავი არ მქონდა და დავაპირე გზა გამეგრძელებინა, მაგრამ ჰარიმ შემაჩერა. მის თვალებში, გაუგებრობა ამოვიკითხე.

− კეიტი, რას..

− თავი დამანებე, უნდა წავდე..-ვყვიროდი და ამაოდ ვცდიობდი ჰარის ძლიერ მკლავებთან გამკლავებას.

− არსადაც არ წახვალ სანამ ყველაფერს არ აგვიხსნი, იქნებ გაიხსენო რომ შენი მეგობრები შენზე ღელავენ, რატომ არაფერ ამბობ, რა დაგემათა?

ჰარის სიტყვებმა შემაჩვერა. იქ მყოფებს თვალი რომ მოვავლე, ყველას თვალებში დიდი მწუხარება ამოვიკითხე. ენი და ჰეილი ტიროდნენ, ნაილი ადგილზე იყო გაყინლი და ამაოდ ცდილობდა ცრემლების შეკავებას, დანარჩენები, კი უბრალოდ გაუგებარი თვალებით მომჩრებოდნენ.

− მე უბრალოდ... მე.. მე... მ..აპატიეთ..-ამოვიკვნესე და აცრემლებული თვალებით ჩავიკეცე.

ჰარიმ ჩაიმუხლა, ცრემლი მოიწმინდა, ხელები შემომხვია, მკერდში ჩამიკრა, თავზე მაკოცა და ამოისლუკუნა:

− ყველაფერი კარგადაა, პატარავ.. ნუ ტირი, გთხოვ...

შემდეგ, ამაყენა და ახლა ჰეილი და ენი მომცვივდნენ.

− შეგვაშინე, კეტ..

− ვიცი...-სამივე ერთად ვტიროდით.

ყველას სათითაოდ ჩავეხუტე და ბოდიში მოვუხადე, რადგან ასე ძალინ შვაშინე, მაგრამ ნაილი უბრალოდ გაყინუი იდგა და არაფერს ამბობდა. ვეცადე დამეიგნორებინა, მაგრამ როდესაც პალატაში შევედით, ენის მაინც ვკითხე.

− ნაილს რა სწირს?

− კეიტი, ალბათ გესმის მან რა გადაიტანა, ჯერ კინაღამ შელებში ჩააკვდი, შემდეგ ლუის მონაყოლმა მთლად ჭკუიდან შეშალა. სიმართლე რომ გითხრა, შენზე ყველაზე მეტს ის ნერვიულობს. მიზეზს ვერ გეტყვი, რადგან თვითონაც არ ვიცი ,მაგრამ ძალიან გთხოვ ასე აღარ შეგვაშინო.