Spending Love

4

"Lola... Lola!" Ik schiet overeind van schrik, maar daar is mijn maag het niet mee eens. Met een naar gevoel laat ik mijn hoofd weer op het kussen vallen. "Ga weg," brom ik slaperig en wend mijn gezicht af van de deur. Het zal wel één van de zusters zijn met eten. Of het jongetje van de kamer hiernaast. Mijn lichaam voelt zwaar en heel vermoeid aan. Bijna verlamd. "Ik ben het," fluistert een jongens, bijna mannenstem. Nu word ik toch een beetje nieuwsgierig.. "Wie is ik?" vraag ik voor mijn gevoel onverstaanbaar. Misschien is dat ook wel beter zo. Waarom komt er iemand op dit tijdstip binnen? Of heb ik gewoon heel lang geslapen? "Hij, degene die je in de problemen heeft gebracht." Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Hij. Nu herken ik de stem. "Fijn dat je toch gekomen bent," weet ik nog net uit te brengen. Ik kan zijn gezicht nog net onderscheiden in het donker. De rest van zijn lichaam is slecht een silhouet. Voorzichtig probeer ik nog een keer rechtop te gaan zitten. Ik draai mijn gezicht naar hem toe. Zachtjes pakt hij mijn hand vast, waar ook de draad van het infuus overheen loopt. Hij geeft er kusjes op. Ik weet even niet wat ik uit moet brengen. Hij was alles behalve degene die ik had verwacht. "Hoe ben je binnen gekomen?"

"Ik vroeg aan de balie waar je lag. Toen ze antwoord gaven, zeiden ze ook dat het nog lang geen bezoekuur was. Even heb ik staan wachten, maar terwijl de enige zuster koffie ging halen, ben ik snel hierheen gesneaked." Hij geeft een klein kneepje in mijn hand. "Dat zou niemand behalve jij voor me doen."

"Nou... Er was nog een jongen. Alleen ging hij weg."

"Kwam hij voor mij?"

"Ja, hij vroeg wel naar deze kamer. Maar hij zei je naam niet."

"Hoe zag hij eruit?" vraag ik verbaasd. Wie zou er nog meer langs moeten komen op dit moment? Niemand weet hier toch van? "Bruin haar, veel tattoos, eentje van een vogel. Hij was niet heel erg lang. Jaar of vijfentwintig." Louis. Dat kan niemand anders dan Louis zijn. Hij heeft een zichtbare tatoeage van een vogel. Ik bijt op mijn lip. Hoe kan hij hier nu weer vanaf weten? Hij had beloofd dat hij geen contact met me zou opnemen. "Weet je wie ik bedoel?"

"Nee, geen idee.." lieg ik. Als hij erachter kom dat ik nog contact heb met Harry's vrienden, dan zwaait er wat. Ik mocht niets meer met hen allen te maken hebben en al helemáál niet met Harry zelf. "Niemand weet dat je hier ligt, toch?"

"Nee.. Wie zou het moeten weten, ik heb geen vrienden. En mijn moeder heeft het contact verbroken toen ze hoorde wat er allemaal met me aan de hand was."

"Het is beter zo, echt." Hij kijkt me vol goede moed aan.

Louis' point of view.

Klotezooi. Alles gaat mis. De hele band valt op deze manier uit elkaar, Lola gaat dood, mijn enige huisgenoot zit met een of andere tuthola in Frankrijk. Wat een klotezooi. Kwaad geef ik een trap tegen de container die me in de weg staat. Waar zou ik op dit moment heen moeten? Het ziekenhuis was voor mij de enige oplossing op dit moment. En naar Niall toegaan is al helemaal een slecht plan. En als ik thuis ben, wat dan? Weer meubels door de kamer smijten, Harry proberen te bereiken of de buren wakker schreeuwen? Het is eng dat ik me niet meer in de hand heb. Als ik geen afleiding heb maak ik mezelf kapot. Helaas heb ik op dit moment geen andere keuze.

Met een knorrende maag kijk ik in de koelkast of er nog een magnetronmaaltijd of restjes te vinden zijn. Niets, helemaal niets. Al het geld dat er binnen komt gaat meteen weer op aan dit fucking dure appartement. Moest Harry weer zo nodig uitkiezen. Dankzij hem kan ik de dubbele huur betalen. Kwaad gooi ik de keukenkastjes open, maar zelfs de aangelegde voorraad met voedsel uit blik is op. Het enige dat er nog te vinden is, is een koude fles rode wijn in de koelkast. Ik pak een glas en schenk wat in. Ik haat rode wijn. Met tegenzin slik ik een grote slok door. Wat heb ik een dorst. Nog een glas dan, ookal is het ranzig. Ik zet het aan mijn lippen en laat de vloeistof naar binnen sijpelen. Er lijkt geen einde aan die dorst en die fles te komen.

Heyaa, daar ben ik weer! (ookal hebben jullie waarschijnlijk meer zin gehad in dit hoofdstuk dan in mij) Dat heeft eeuwen geduurd. Het spijt me echt heel erg. Heel heel erg. Ik haat het ook als boeken op on hold staan, zonder dat ik weet wanneer het weer begint. Heel erg bedankt, de mensen die me hebben gestimuleerd om verder te gaan. X