A Part Of You {A.I.} ✔️

Hoofdstuk 9

Ik werd wakker door het lichte gesnurk dat ik uit duizende herkende. Ash.. Ik opende mijn ogen lichtjes en zag dat we niet meer in die zetel lagen, maar in het bed waar Sophie lag. Als ik mijn ogen weer wou sluiten zag ik Sophie tussen mij en Ashton liggen. Ashton had zijn arm, over Sophie, op mijn buik gelegt.

Ik wou rustig uit bed glijden, maar zijn hand hield me tegen. Ik keek naar hem en zag hem grijnzen. Hij opende zachtjes zijn ogen en glimlachte.

"Goedemorgen, prinses." Fluisterde hij, zodat hij Sophie niet wakker maakte. Ik gichelde zachtjes en ging weer liggen.

Het voelt goed dat hij me terug zo noemt. Het is net alsof er nooit iets tussen ons is veranderd, maar ik wil wel graag weten waarom het wel is veranderd.

Ik staarde in zijn ogen met een lach op mijn gezicht en hij deed net hetzelfde. Zijn hand lag nog steeds op me, maar nu heeft hij mijn zij vast, zodat zijn arm volledig over me lag.

Ik keek weg van hem en keek naar zijn arm. Hij wou wegtrekken, maar ik hield hem tegen. Ik legde zijn arm weer over me en ging met mijn vingers rustig over zijn arm. Ik voelde dat hij kippenvel kreeg dus lachte ik zachtjes.

Ik bleef met mijn vingers over zijn arm gaan en dan keek ik naar hem. Hij keek al wel even naar mij en ik gaf hem een lach.

"Chrissy.." Zei hij zacht.

"Hmm.."

"Het spijt me.. Echt voor alles.." Zei hij en zijn arm ging van mijn buik af.

Ik keek naar mijn buik en dan voelde ik zijn hand langs mijn gezicht. Ik keek weer naar hem en duwde mezelf een beetje in zijn hand.

"Ash.." Fluisterde ik.

"Nee.. ik had nooit mogen weggaan.." Zei hij en zijn stem kraakte.

Elke keer als hij iets serieus zegt en kraakt, dan is hij verdrietig ofwel maakt hij me verdrietig.

Ik keek naar Sophie en veegde een paar haren uit haar gezicht. Ashton zijn hand lag nog steeds op mijn wang, maar dat maakte niet uit voor mij. Dan keek ik weer naar hem.

"Waarom?" Vroeg ik hem. "Waarom ben je dan weggegaan?"

Hij sloot zijn ogen even en zuchte.

"Wel.. Ik wist dat ik de week nadien naar een feestje ging en ik had zo'n voorgevoel dat er iets zou gebeuren als ik dronken wordt, dus heb ik voorgenomen om het uit te maken en je iets minder pijn te geven dan als ik je had bedrogen.." Zei hij en ik was echt verbaasd.

Hij deed dat om MIJ minder pijn te bezorgen? Ik kon het gewoon niet geloven.

"En was er iets gebeurt op dat feest?" Vroeg ik.

Ik wou het gewoon even zeker weten, want als er dan iets gebeurt was snap ik wel, denk ik, waarom hij het heet uitgemaakt.

"Ja.." Fluisterde hij en keek naar beneden.

Ow..

"Dankje.." Zei ik zacht.

Hij keek me aan en schrok. Hij was enorm verbaasd.

"Waarom? Ik heb de grootste fout in mijn leven begaan en jij zegt dankje?!" Vroeg hij en ging recht zitten.

"Laten we Sophie hier laten liggen en we praten verder op ze zetel.. " Zei ik en ging uit bed.

Hij deed hetzelfde en volgde me naar de zetel.

"Waarom zei je dankje?" Was het eerste dat hij vroeg als we neer zaten.

"Dat je me 'minder pijn' wou geven.." Zei ik met exact zijn woorden.

"Waarom?" Vroeg hij nogmaals.