like you could change me (Eragon)

chapter 14 tinwe pov

Ik kan dit echt niet langer uithouden. Ik vind Eragon zo vreselijk leuk. En ik wil het hem wel vertellen, maar altijd als ik op het punt sta, klap ik dicht. “ik ga even een eindje vliegen.” zeg ik tegen Eragon. “oké!” ik kijk hem even diep in de ogen. En dat had ik niet moeten doen. Ik kan zijn ogen niet meer loslaten. Ze zijn zo mooi diepblauw. En die twinkeling erin……… met heel veel moeite kijk ik weg. Eragon staat op en loopt richting Saphira. Zijn hoofd hangt naar beneden. Er is de laatste tijd iets met hem. En ik wil graag weten wat. Maar ik vraag er niet naar. Als Eragon het wil vertellen komt hij zelf wel naar mij toen. Ik klim op Meathr en het zadel dat Oromis voor mij heeft gemaakt. ik vlieg samen met Meathr naar het plekje dat ik voor het eerst zag toen ik op de rug van Saphira zat. Op dat plekje kom ik nou tegenwoordig heel erg vaak. Meathr landt op het plekje en ik laat me van zijn rug af glijden. Ik kijk naar de zon, die in het westen langzaam onder gaat. “Meathr?” “ja” “ben jij wel eens zo gek op iemand geweest dat je voor altijd bij haar of hem wilt zijn? “ “ja, dat ben ik nu.” “op wie?” “op Sahira…het is Eragon hè? Ik kan het aan je zien. Hoe je naar hem kijkt, hoe je op hem reageert en de manier waarop je naar hem staart.” “ja, het is Eragon…” door het gesprek heb ik niet door dat we zijn beslopen. Ik voel ineens een hele gore hand voor mijn mond. De persoon die mij ontvoert heeft lappen om zij handen gebonden en hij stinkt verschrikkelijk. Er komt maar 1 woord in mij op. Ra’zac. Walgelijke wezens die in de Helgrind leven. Ze eten mensenvlees en werken voor Galbatorix. Ik zend snel een hulpoproep naar Eragon. HELP!!! In de verte zie ik dat Eragon opkijkt van zijn werk en in de richting van de berg kijkt. “Wat is er gebeurt? ”Meathr en ik worden ontvoerd!” Ik kan dat nog net uitbrengen en dan word alles zwart voor mijn ogen van de klap die de Ra’zac op mijn slaap heeft gegeven.