Yapay zekadan Lacy'nin gelinlikli halini çizmesini istedim, nasıl olmuş
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Yorum yapmayanlara duyurulur! Bölüm gelmesi için bir sürü random yapan okuyucularıma yazık oluyor, lütfen yorum yapar mısınız 😊🙃💕😘😽🥰🔪
Hep siz mi tehdit edeceksiniz canım snfndmkxmdmd
Sınır 50 oy, 200 yorum iyi okumalar
''Kraliçem, uyanın. Sarayımıza geldik.'' diye seslendi Andrea yumuşak bir ses tonuyla. Lacy, uyanmamak için direniyordu. Bindikleri at arabası uyumak için çok rahatsızdı ama arabadan başını bile çıkarmak istemiyordu. Evi olarak yine başka bir sarayı benimsemek zorunda kalacaktı. Kendini ait hissetmediği bir yerde insan ne kadar mutlu yaşayabilirdi?
Lacy, evi sadece saray olarak görmüyordu. Zaten son zamanlarını da sarayda geçirmemişti. Kendini rahat hissedebileceği bir yer arıyordu: sevgi dolu bir kucak, özlemle dolmuş bir sarılma, baharı hatırlatan bir melodi, üzerinde dumanı tüten bir yemek... Evi huzur dolu bir yer diye tanımlarken daha huzurun anlamını bilmiyordu.
At arabasındaki pencerenin ince perdesinden süzülen ışık gözünün içine giriyordu sanki. Yattığı yerde huzursuzca kıpırdandı. Bu kadar rahatsızken uyumaya çalışması anlamsızdı belki ama saraya girmek istemiyordu. Özellikle Andrea'nın kızını düşündükçe saraya adım dahi atmak, annesi ölen küçücük bir çocuğa annelik etmek istemiyordu. Bu zamana kadar gördüğü tek çocuk bir zamanlar aynadaki kendisi ve kraliçe izin verdiği müddetçe gördüğü erkek kardeşi Pedro'ydu. Bir çocuğa nasıl davranılır bilmiyordu. ''Lacy, iyi misin? Saraya geldik, arabadan inmemiz gerekiyor.''
Lacy oturduğu koltuktan yavaşça başını kaldırdı. Gözleri önce tavanla, sonra Andrea'yla buluştu. Koltuğa yaslanarak uyuduğundan emindi, Andrea onu dizlerine yatırmış olmalıydı. Gülümseyerek ona bakıyordu. ''Günaydın Lacy, günaydın kraliçem.'' Lacy istemeyerek gülümsedi. Andrea ile bu zamana kadar çok görüşememişlerdi. Apar topar evlenmişler ve hemen saraya gelmişlerdi. Andrea belki iyi bir adamdı, belki onu çok sevecek, dünyanın en mutlu insanı yapacaktı ama Lacy onun alnındaki ve gözünün kenarlarındaki kırışıklıkları gördüğünde, elini tutan nasırlaşmış elleri tuttuğunda kendini rahatsız hissediyordu. Ona baktığında gördüğü tek şey yaşlı bir adam olmasıydı.
