Het Internaat

2.22

Het is twaalf uur 's nachts. De laatste aanpassingen aan de uniformen worden gedaan en de busjes worden ingeladen met het apparatuur voor James. We gaan vannacht op stap, de plek bekennen en bekijken welke spots het beste zijn om de busjes te parkeren. Mijn zenuwen zijn op dit moment wat weggezakt, maar ik zal niet raar opkijken als deze zo weer kunnen verschijnen. We hebben zo hard getraind, het team is flexibel, ze weten wat ze kunnen, maar nog steeds kan de hele missie door één fout helemaal de verkeerde kant op gaan. Mijn ogen glijden over de uniformen, ze zijn klaar, de speciale stof is erin verwerkt en de kragen zijn vervormt in een hoge hals. Ik stop ze in de kledingtassen en neem ze vervolgens mee naar onder.

"Taylor, ben je klaar?" roept Chaleb.

"Ben er al" zeg ik als ik achter hem sta. Een geschrokken Chaleb krijg ik als resultaat. "Daarom ben je dus spion" zegt hij.

Het team wordt door mij bij elkaar geroepen  en alle busjes worden ingeladen met alle benodigheden. Chaleb kijkt mij aan, drukt mij tegen zich aan en drukt een kus op mijn voorhoofd.

"Het komt goed, ik blijf bij je, de hele tijd" ik draai mij om en mijn blik verzwakt.

"We zitten niet samen, niet samen in een groep" verlaat haperig mijn mond

"Hoe bedoel je?"

"Ik heb je niet bij mij geplaatst Chaleb, je moet een groep leiden" zeg ik.

Er ontstaat een stilte. Chaleb slaat zijn armen om mij heen. "Ik zal je nog steeds beschermen, ook al ben ik niet direct bij je. We hebben zenders, als er iets fout is geef je mij meteen een signaal en dan ben ik bij je, oké?"

"Je moet je groep leiden Chaleb, je moet ze begleiden"

"Taylor... oké?"

"Afgesproken" zeg ik niet heel vastberaden en ik druk een kus op zijn lippen.

Chaleb en ik lopen richting de busjes en bekijken de binnenkant. Het ziet er prima uit. De groep komt bij elkaar. "Iedereen klaar om te vertrekken? Zoals jullie weten gaan we vannacht het gebied om het gebouw heen bekennen, James en Liam zullen het apparatuur aansluiten en hopelijk al een signaal kunnen vangen binnen het gebouw. Jullie uniformen worden zo uitgedeeld. Ik zal zo de groepen en het plan, het definitieve plan vertellen". 

Alle ogen staan op mij gericht. Mijn hart begint sneller te kloppen. De laatste 24 uur zijn aangebroken. Ik haal diep adem en begin mijn verhaal. 

De uniformen worden aangetrokken en de leiders bevinden zich bij de busjes. Als de busjes vol zitten beginnen we met rijden, op weg naar het terrein. 

-

We arriveren bij het terrein. De busjes worden iets verderop geparkeerd. James houdt alles in de gaten. De zenders worden door Liam in onze oren geplaatst. "We roepen je om als we iets verdachts zien. Succes" fluistert Liam. Ik knik. Liam stapt in het busje en schuift de deur dicht. 

"We splitsen ons op in twee groepen. De groep van Chaleb gaat de linkerzijde bekennen en mijn groep de rechterzijde". Ik noem wat namen die met mij mee mogen. We lopen het terrein op en al snel bevindt zich een bos voor ons. Alec komt naast mij lopen. "Ze werken weer met een bos, moeten we James inseinen?" vraagt hij. Ik kom stil te staan en zwijg. Ik heb geen controle wil ik zeggen, maar het gesprek met Jacob komt weer tevoorschijn. "Nee, James weet hiervan, Jacob, James en Liam moesten van Charles het terrein bekennen, het moet wel". Alec knikt. Er komt geruis vanuit mijn zender. Ik druk op het knopje om te horen of er iets is. Chaleb. "Ze werken weer met een bos, weet James hiervan?" hoor ik vanuit mijn zender. James heeft dit ook gehoord, hopelijk geeft hij antwoord.

"Ja ik weet hiervan, voor zover ik weet zijn er geen boobytraps te vinden". Chaleb laat een opgeluchte zucht horen. Ik sein dat we weer verder kunnen lopen en voorzichtig lopen we over de bladeren. Er beweegt iets. Uit reflectie vertrek ik, strek ik mijn beide armen langs mij heen en laat de groep tegen mij aanbotsen. Lichten van zaklampen worden tegen de bomen geschenen. Voetstappen komen dichterbij. We verplaatsen ons zo stil mogelijk richting een struik. De om onze heup gewikkelde camouflagetrui trekken we over ons uniform. Ik druk het knopje van mijn zender in en druk en tik er twee keer op, CODE ORANJE. 

"De camera's bereiken jouw locatie niet Taylor". Mijn handen maken het gebaar dat we ons verder moeten verplaatsen. De voetstappen verdwijnen meer in de verte. Stap voor stap komen we dichterbij het gebouw. De lichten verschijnen weer op de bomen. Mijn ogen volgen de lichten. Er worden cirkels getekend. Zodra de cirkel helemaal rond is vliegt er een speer in de cirkel. "Het zijn trainingen" fluister ik. Alec volgt mijn blik. Ik voel een hand op mijn schouder. Als ik mij omdraai zie ik dat Aria naar iets wijst. Mijn ogen kunnen net door een spleetje van de muur kijken. Grote kruiwagens vol met tubes, met daarin vloeibaar spul, worden naar binnengereden. Busjes komen aangereden. Er worden grote stalen buizen uitgeladen. Wat zijn zij in hemelsnaam van plan. Mijn blik wordt aangetrokken tot een grote gat in de muur aan de andere kant. Langzamerhand komt er beweging vrij. Het lichaam van Chaleb komt tevoorschijn, volledig zichtbaar. 

Aria kijkt mij na en drukt op mijn zender. "Chaleb, ben je nu echt zo blind, daar zit een gat!" fluistert Aria. De verbinding met Chaleb valt weg en James neemt over. 

"Taylor, Chaleb, ik kan jullie niet zien. De camera's zijn nog steeds buiten bereik. Moet ik de drone op laten stijgen?" vraagt James. 

"Nee, dan hebben ze toch al in de gaten dat wij hier zijn" hoor ik Liam op de achtergrond zeggen. Speaking of the devil. Felle lichten worden op het gat in de muur geschenen, Chaleb heeft zich kunnen verplaatsen maar het handvat van zijn mes weerkaatst het licht. Ik druk mijn zender in. 

"Ik heb zo'n voorgevoel dat ze al weten dat we ons op hun terrein bevinden". zeg ik. Ik gebaar dat we ons terug moeten trekken. De passen gaan van langzaam naar steeds een beetje sneller. Voetstappen die eerst in de verte plaatsvonden komen steeds dichterbij. Lichten worden over de grond geschenen. 

Ik druk mijn zender in en tik er nu drie keer op, CODE ROOD. We worden achtervolgd.

~~~