FAME (H.S//1D TAG-LISH Fanfiction)

Chapter 17

Harry's POV

"MALAS!" naibulalas ko nang mai-announce na nang emcee ng nasabing palabas kung sino ang nanalo. We're at the backstage by that time as they announce the winner of the said battle and unfortunately, di na naman kami nanalo. Hanggang 2nd place lang kami, much worst than before. Nakakapanlumo sa pakiramdam lalo na't binigay mo na lahat ng best mo just to win that battle. Hindi lang to ang una naming pagkatalo but it still hurt coz you i know to myself, we deserve that award more than anyone could. Pero ganyan talaga ang buhay e, walang nanalo kung walang natatalo. Maybe this isn't really just the right time for us.

" Okay lang yan Kulot! babawi nalang tayo next time. Malay mo, baka di pa nga lang talaga to ang tamang oras para sa'tin. Tsaka, ginawa naman natin lahat ng makakaya natin diba?" sabi ni Lucas sabay tapik sa balikat ko. Alam kong nahalata nila ang pagkadismaya ko.

"Ano kaba naman kulot, wag mong masyadong damdamin ang nangyari. Ganyan naman talaga ang buhay e. Don't take it so seriously. Cheer up kalang dude!" pampalakas loob na sabi ni Asyong sakin. " Better luck next time nalang kung baga!"

" No, i don't think there's still next time." umiiling iling na sabi ko dito. I'm just really upset about what happened coz i was expecting more than this.

" woah, woah..akala ko ba wala sa bukabularyo mo ang salitang pagsuko, e ba't parang ngayon..."

" Look, we've been doing this for almost 4 years and yet, still nothing's happened. Oo, alam kong sinabi ko sa inyong wala nga sa bukabularyo ko ang pagsuko, pero nakakapagod narin kasi e. All my life, tanging sa pagbabanda ko lang ibinuhos lahat ng atensyon ko, hoping that someday may katuparan din lahat ng pinapangarap ko sa buhay but reality hits me! I left school and i was even cast-off by my family just bcoz of this damn ambition na kahit kailan ay di ko maabot-abot." naibulalas ko sa kanila. Hindi ko na napigilang ilabas lahat ng sama ng loob ko. Hindi ko na talaga maitago ang matindi kong pagkadismaya dahil sa nangyari. All along, i felt just too desperate. I've been so frustrated about this damn thing. And maybe, this is the right time para harapin ko ang realidad ng buhay.

" wait, wait! don't tell me... iiwan mo na ang pagbabanda? iiwan mo na ang grupo, ganun?!" gulat na tanong ni Caloy. He seems like so confused sa mga binitiwan kong salita.

" I guess...well yeah! this might be the best thing to do for now. I know, i'm just overreacting but, ito lang ang nakikitang kong tamang paraan sa pagkakataong to." nakayuko kong sabi sa kanila.

" Alam mo pare, tama ka! napaka OA mo! para yun lang?!? Grabe, dude napakababaw mo naman kung dahil lang sa hindi natin naiuuwi ang panalo'y susuko ka na lang basta basta." seryosong sabi ni Macoy na halatang naiinis na dahil sa itinuran ko sa kanila.

Lahat sila'y salubong ang mga kilay habang nakatingin sakin na para bang di makapaniwala sa aking mga sinabi. Their reactions were too priceless as their both mouths are falls open. Talagang napakaseryoso ng kanilang mga mukha na akala mo kung sinong santo.

Nang walang anu ano pa'y, hindi ko na napigilang humagalpak ng tawa.

" c'mon dude, i was just kidding you know!" sabay halakhak kong sabi sa mga ito. " ang seseryoso kasi ng mukha nyo, parang di makabasag pinggan. Ang dadrama nyo!! It wasn't a big deal for me though."

Lahat sila'y nagkatinginan na sa isa't isa na halos di maipinta ang mga mukha nito sa ginawa kong pang good time sa kanila. " O, ano ..pwede naba akong pang best actor sa OSCAR's?" dagdag kong sabi sa kanila na pigil parin ang tawa.

" GAGO KA TALAGA PANCIT CANTON!" sigaw na sabi ni Lucas sabay hablot sa ulo ko habang sinasakal ang leeg ko't ginugulo ang pagkakaayos ng buhok ko.