Klaśnij w dłonie, Perfekcyjna Dziwaczność | Snarry

PD - 1. Pomidorowy But

Harry'emu w końcu udało się dojść do małego, kamiennego domu na obrzeżach miasta więc wszedł do środka i z całej siły trzasnął za sobą drzwiami. Kolejną - zapewne pozostawioną bez rozwiązania na zawsze - zagadką wszechświata jest to, dlaczego ludzie wyładowują swoją agresję na niewinnych drzwiach. Wszystko, co wiem to to, że drzwi na pewno tego nie lubią. Framuga zatrzęsła się, jakby mówiła: „Zrobisz coś takiego jeszcze raz, młody człowieku, a odchodzę!", ale wspomniany młody człowiek miał w nosie żądania jakiś drzwi. Był zbyt zdenerwowany, a kiedy był zdenerwowany, pomóc mu mogły tylko dwie rzeczy: przyjaciele... i czekolada. Zastanawiał się nad tym tylko sekundę i wybrał je obie.

Tak więc z kawałkiem czekolady w ręku, uklęknął przed kominkiem, aby zafiukać do Nory. Był weekend, więc to, że zastanie tam Hermionę, było więcej niż prawdopodobne. Po chwili ktoś odebrał jego połączenie.

— Witaj, Harry, kochaneczku!

— Dzień dobry, pani Weasley.

— Ile razy już ci mówiłam, że masz mówić mi Molly?

Harry uśmiechnął się.

— Za każdym razem o jeden więcej.

— Potrzebujesz jedzenia? Niebiosa tylko wiedzą, że musisz tam głodować samemu. Powinnam przesłać ci jakiś ciasteczek albo...

— Nic nie trzeba, naprawdę! Poza tym mam jeszcze sporo żywności. Nie wiem, czy będę w stanie to zjeść!

— Uważaj, mój drogi, nie chcę, żebyś był osłabiony, ponieważ nic nie jesz!

— Tak jest, proszę pani.

— Cóż, jeśli nie chodzi o jedzenie, to pewnie chcesz zobaczyć się z pozostałą dwójką.

— Tak, są gdzieś w pobliżu?

— Gdzieś są. Wysłałam Rona, aby odgnomił ogród, a Hermiona czyta jakąś książkę.

Harry wyszczerzył się. Ron na pewno już żałował spędzania wakacji w Norze. Rudzielec planował pod koniec sierpnia zgłoszenie się do profesjonalnej drużyny quiddticha. Nawet jeśli dostanie się do jakieś pomniejszej grupy, zysk z tego nie będzie duży, ale zawsze będzie mógł znaleźć sobie dodatkową pracę, zanim nie wyprowadzi się na stałe. Decydując „poświęcić swój cały czas na treningi", zdecydował się wcielić to wszystko w życie dopiero po wakacjach. Uważał to za genialny plan. Hermiona uważała, że był idiotą. I teraz, zamiast skupiać się na treningach, wykonywał kolejne polecenia swojej matki. Twarz jego dziewczyny całą dobę wyrażała minę „a nie mówiłam?".

Jak tylko dostała wyniki egzaminów — ze wszystkich dostała najwyższe oceny, poza jednym (Harry w głębi duszy cieszył się, że jest od niej lepszy w Obronie, ale nigdy jej o tym nie powie; zbyt mocno kochał życie) — Hermiona zgłosiła się do pracy w Ministerstwie i teraz zajmowała stanowisko asystenta w dziale Kontaktów z Magicznym Stworzeniami. Z jej całym zaangażowaniem w W.E.S.Z na czwartym roku, była to dla niej praca idealna. Już udało się jej pomóc w kilku sprawach o niewłaściwe traktowanie magicznych stworzeń. Nie musiał czekać długo, zanim w kominku pojawiła się burza brązowych włosów.

— Cześć, Harry!

— Hej, Hermiono. Gdzie Ron?

— Chyba ciągle na zewnątrz. Coś się stało? Wyglądasz okropnie!

— Dzięki, słodka jesteś.

— Wiesz, co mam na myśli. O co chodzi?

— Pokłóciłem się z Severusem.