~ MİRANIN AĞIZINDAN~
Hastaneye vardığımzda Adayı direk olarak ameliyathaneye aldılar.
Yaklaşık 2 saattir hastane de Adanın durumuyla ilgili haber bekliyoruz. Doktorlar 1 saat önce kan istemek için geldiklerinde Adanın çok kan kaybettiğini ve bebeklerimizi kurtarmaya çalıştıklarını ama bu işin biraz zorlu olduğunu çünkü Adanın kafatasındaki hasarların buna engel olduğunu söylediler.
Ameliyathanenin önünde dizlerimin üzerine çökmüş bir vaziyette Adanın iyi olmasıyla ilgili gelecek haberi bekliyorum.
Boran Narin e yapılan sakinleştiriciyle onun odasında.
Baran , Yekta ve bir kaç arkadaşı hemşirenin yanında Adaya kan vermek için sıradalar.
Annem hastane koltuklarında üzgün bir vaziyette olan Meryem anneyi - Adanın annesi - teselli etmeye çalışıyor.
Ali baba - Adanın babası- duvar dibine çökmüş sessizce ağlıyor.
Ben ise sap gibi hiç bir şey yapmayarak bekliyorum.
Ameliyathanenin kapısı açılıp doktor çıkınca yakasına yapışıp
" Doktor bey ne olur söyleyin karım nasıl " dedim yalvaran sesimle.
Doktor ilk önce ellerimden kurtulup bir kaç adım geriye gitti ve konuşmaya başladı.
Dediği sözlerle ben de dahil tüm ailenin kanı donmuş şekilde doktora bakıyorduk.
Herkes kendi düşünceleriyle doktora bir şey sorarken benim aklımda bunu nasıl Ada ' ya açıklıyacağım vardı...
________________________________________________________________________________________________
________________________________________________________________________________________________
Uyandığımda gözlerine siper eden ışık zümresinden dolayı gözlerimi bir kaç saniye kapalı tuttum.
Olanlar aklıma gelince gözlerimi açıp etrafa göz gezdiridm.Kimseyi göremeyince yataktan doğruldum ama başıma bir ağrı saplanınca olduğum yerde kaldım.
Odanın kapısı açılıp içeri iki tane hemşire girince
" Be bebeklerime ne oldu ? " diye sordum kekeliyerek.
Hemşireler hiç bir şey söylemeyerek serumuma iğne yapıp odadan dışarı çıktılar.
Koluma hissettiğim acıyla yüzümü buruşturdum.
Odanın kapısının açıldığında bakışlarımı o tarafa çevirdim
Miranın donuk sıfatıyla karşılaşınca elim istem dışı karnıma gitti ve gözyaşlarım benden habersiz akmaya başladı.
" Miran " dedim güçsüz ve yalvarır gibi çıkan sesimle.
" Ne olur bebeklerime bir şey olmadığını söyle"
Miran bakışlarını bana çevirince afalladım.
Gözlerindeki acıyı gördüğümde kötü bir şeyolduğunu anladım.
Miran bir şey demek için ağızını açtı ve sonra geri kapattı.
Ben bakışlarımı ona sabitleyip ne diyeceğini bekledim.
Miran sonunda konuşmaya karar verdiğinde söylediği sözlerle kanım dondu...
________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
