After Heaven (Heaven 2)

Κεφάλαιο 9

«Εννοώ πως ποτέ δεν θα σε κατηγορούσα για κάτι. Πόσο μάλλον για κάτι που δεν φταις εσύ.»

Δεν απάντησα.
Ντρεπόμουν να μιλήσω.

Ήξερα πως ήταν λάθος να σκεφτώ κάτι τέτοιο.
Αλλά αυτό θα ήταν το λογικό να κάνει.
Να με μισήσει.

Το βλέμμα του μαλάκωσε και μου έκανε νόημα να πάω προς το μέρος του.
Το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Στάθηκα μπροστά του χωρίς να πω τίποτα.

Εκείνος έβγαλε ένα μικρό γελάκι.

«Πόσο χαζό να σκεφτείς κάτι τέτοιο.» είπε, κοροϊδευτικά, κάνοντάς με να χαμογελάσω.

«Σκάσε. Αλήθεια νόμιζα πως μου είχες θυμώσει.» είπα, κοιτώντας ξανά κάτω.

«Θεέ μου!» αναφώνησε εξαντλημένος, «Όλοι οι άλλοι με αγκάλιασαν, ακόμα και ο Yoongi. Και το άτομο που ήθελα περισσότερο από όλους να με αγκαλιάσει, απλά στέκεται δίπλα μου βγάζοντας λόγο, λες και παίζουμε σε κανένα δράμα.»

Τον κοίταξα έκπληκτη, στο άκουσμα του σχολίου του.

«Αλήθεια;» ρώτησα, αλλά εκείνος έδειχνε να νιώθει άβολα, μόλις συνειδητοποίησε τι είχε πει.

Χαμογέλασα, βρίσκοντας την αμηχανία του χαριτωμένη.

Την τελευταία φορά που τον είχα ακούσει να μιλάει έτσι, ήταν όταν τον είχα βρει μεθυσμένο.

Χωρίς να διστάσω, έκατσα στο κρεβάτι, δίπλα του, και τον αγκάλιασα.

Από το σφίξιμο του σώματός του, κατάλαβα πως είχε εκπλαγεί από την κίνησή μου.

Μετά από λίγο όμως χαλάρωσε, και τύλιξε τα χέρια του απαλά γύρω μου.

«Μου έλειψες Kook!» ψιθύρισα, προσπαθώντας να μην του δείξω πως ήμουν έτοιμη να κλάψω.

Εκείνος γέλασε.

«Το κατάλαβα.» είπε ειρωνικά, σφίγγοντας με περισσότερο στην αγκαλιά του.

Taehyung

Ο δικηγόρος Jaegun καθόταν στο ίδιο μέρος που τον είχα δει και την τελευταία φορά.

Φορούσε ίδιο στυλ ρούχα και είχε ακριβώς το ίδιο επαγγελματικό ύφος.

Εγώ από την άλλη, ένοιωσα την ίδια αμηχανία.

«Ζήτησες να με δεις;» ρώτησε μόλις ο αστυνομικός μας άφησε μόνους στο δωμάτιο.

«Ναι.» είπα και έκατσα στην καρέκλα απέναντί του, «Θέλω την βοήθειά σου για να βγω από εδώ μέσα.»