Wings of Silver

Deel 15

In de drie dagen na mijn ontdekking sliep ik nog steeds slecht. Het was hels. Wanneer het maar kon pakte ik de papieren erbij om ze te bestuderen. Inmiddels had ik wel het verslag van experiment 408 gevonden, waar ik wanhopig naar had gezocht in de nachten ervoor. Terwijl ik bij de transformatie les zat spookte de zinnen door mijn hoofd heen.

"Kenmerken lijken misschien veel op een gave, maar er is een duidelijk verschil," legde Aranka uit, druk gebarend naar het bord.

"Experiment 408. Dag 34: het experiment lijkt grote pijn te lijden terwijl we het serum toedienen. Fysiek lijkt ze het echter nog prima aan te kunnen. We zullen doorgaan tot het fysiek niet meer mogelijk is om het serum toe te dienen," spookte het door mijn hoofd.

"Een gave, zoals jullie vorig jaar hebben geleerd, is iets wat je meeneemt van dier zijn naar mens zijn. Iets wat oorspronkelijk van je dier komt. Een kenmerk is precies het tegenovergestelde. Dat is iets wat je meeneemt van mens naar dier zijn. Denk bijvoorbeeld aan Tom, die zijn haarkleur mee neemt, of Lisa, die haar groene ogen meeneemt als ze transformeert."

Ik hoorde de uitleg niet.

"Dag 62: het experiment lijkt te ijlen. Daarnaast heeft het experiment geprobeerd te ontsnappen, zonder succes. Transformatie kan niet zelf beheerst worden, alleen wanneer het serum toegediend wordt. Dit kan ook komen omdat 408 onwillig is."

"Bij sommige van jullie zal het kenmerk niet opvallen, bijvoorbeeld bij Arnold, het kan zijn dat hij zijn haarkleur of oogkleur meeneemt, maar dat past al bij dat van een kraai. Hij kan nog wel te onderscheiden zijn van andere kraaien, maar het valt niet per se op," doorbrak Aranka mijn gedachten weer.

"Dag 82: experiment ontsnapt. Transformatie wordt volledig beheerst. Gewenste resultaat behaalt, herhaling nodig."

"Haar en oogkleur zijn twee van de meest voorkomende kenmerken die mee worden genomen, maar er zijn ook andere opties. Soms worden moedervlekken of pigmentvlekken meegenomen, manimals die een arm of been missen nemen dit ook vaak mee, hoewel dit officieel niet als kenmerk gezien wordt, is het natuurlijk wel opvallend."

Dan waren er geen dagen meer, alleen: "experiment gestorven. Doodsoorzaak onbekend. Verdere testen afgelast voor 408, maar voortgezet bij 273."

"Sarah, zou je me kunnen vertellen waarom kenmerken zo belangrijk zijn voor ons manimals?"

Verwilderd keek ik op naar het bord. Ik opende mijn mond om antwoord te geven, maar kwam niet veel verder dan "ummm...". Snel bestudeerde ik het bord in een poging mijn antwoord daar te vinden. "Ik denk dat..." verder kwam ik niet. "Het is vast dat- Ik heb geen flauw idee eigenlijk," gaf ik eerlijk toe nu het er niet naar uitzag dat het antwoord op het bord stond.

"Ah, dat is niet erg," Aranka keek de klas rond en stopte toen ze een meisje zag dat uitgebreid met haar hand heen en weer zat te zwaaien. "Lotte," zei ze.

"Dat komt doordat normaal gesproken dieren alleen met hun eigen soort communiceerde, dus dan hoefde ze alleen te weten hoe ze bijvoorbeeld de ene giraffe van de andere onderscheidde, maar nu moeten we een heleboel dierensoorten van elkaar kunnen onderscheiden. Daarom is het voor ons zo handig dat er opvallende kenmerken zijn om het ene dier van het andere te onderscheiden," zei ze enthousiast.

"Uitslover," mompelde ik tegen Maddy.

"Geweldig, goed zo Lotte!" Zei Aranka minstens net zo enthousiast als het kleine meisje.

"Normaal geef jij zo'n uitgebreid antwoord. Ik ben verbaast dat jij het dit keer niet wist eigenlijk," Maddy bestudeerde me. "Je ziet ook een beetje bleek. Nou ja, in elk geval bleker dan normaal. Ben je ziek?"

"Ik voel me helemaal prima," zei ik terwijl ik op probeerde te letten, Aranka begon over hoe kenmerken werkte.

"Weet je dat zeker? Je ziet er moe uit en ik hoor je de laatste dagen ook telkens s' avonds spoken en als je dan eindelijk slaapt, praat je in je slaap. Dat heb je nog nooit gedaan," zei Maddy op gedempte toon.

Ik zuchtte, "eerlijk, het gaat prima." Ik noteerde wat in mijn schrift zonder echt te weten wat het betekende. "Wat zeg ik eigenlijk allemaal in mijn slaap?"

"Weet ik veel, iets over je broer, hoe heet ie? Rex, geloof ik. Gisteravond nog wat onzin over een of andere kamer. Meestal wel ongeveer hetzelfde. Heb je nachtmerries?" Vroeg ze nieuwsgierig.

Ik zucht geërgerd, "nee, niet dat ik weet. Waarom ben jij eigenlijk zo veel wakker?"

"Vast mijn gave," zei ze trots.

Ik schudde mijn hoofd, "papegaaien hebben meer slaap nodig dan mensen."

"Waarom weet je dit soort onzin? Goed dan, het is vast de koffie en ik slaap heel licht dus als jij zit te rommelen word ik meteen wakker." Ze was even stil. "Maar als er iets is hè, dan kan je altijd naar me toe komen."

"Weet ik, dank je," Zei ik terwijl ik verder ging met mijn niet kloppende notities.

X

Aangezien mijn nachtelijk onderzoek was opgemerkt door Maddy, was het belangrijk dat ik een nieuwe tijd en plaats vond om door de papieren heen te werken. Dus zodra we onze laatste les hadden gehad, ging ik naar de bibliotheek om het meest afgelegen plekje te vinden. Ik denk niet dat ik ooit zo veel gebruik van de bieb had gemaakt, de bibliothecaresse leek me zelfs te kennen. Het was een stuk makkelijk om bij het licht van de zon te lezen in plaats van bij het licht van de maan en ik werkte een stuk sneller door alle papieren heen. Tegen de tijd dat het diner geserveerd werd was ik er al bijna doorheen. Ik had naar mijn idee honderden verslagen, wetenschappelijke notities en verscheidene experimentele toepassingen doorgelezen. Toch had ik geen flauw idee wat er precies gebeurde en wat het allemaal verbond.

Nog tien pagina's. Ik legde het blad waar ik net klaar mee was weg. Zou ik nog een paar pagina's doen voor het eten en dan morgen de allerlaatste papieren doen? Mijn maag rammelde. Misschien was het beter om nu al te stoppen. Ik wilde net de documenten oppakken toen ik iets bekends zag staan op het bovenste blad. Ik plofte terug op de bank, was dat? Ik bekeek het papier nog wat beter. Dit kon niet missen. Bovendien stonden de namen er nog onder ook. Het duizelde me. Snel begon ik het papier door te lezen. Het begon met het benoemen van de acties die ondernomen zouden worden, een nieuw experiment. Toen werd gesproken over de personen op wie het experiment uitgevoerd zou worden, het waren niet de namen die onderaan het papier stonden, hoewel de achternamen hetzelfde waren. Het waren de namen van Rex en ik.

Het voelde alsof iemand mijn hart vast had gegrepen en nu kneep. Ik kromp ineen van de pijn. Ik kreeg bijna geen adem meer, hapte naar lucht. Langzaam begon mijn zicht te vervagen, alsof er twee luiken dicht klapte, werd het voor mijn ogen zwart. Met de laatste seconden bewustzijn die ik over had, greep ik de papieren en propte ze in mijn tas. Dit mocht niemand te weten komen.

Toen verdween mijn laatste stukje zicht en viel ik achterover van de bank af. Mijn hoofd raakte de harde koude stenen van de vloer van de bibliotheek.

-----------------------

:) - shout out naar de mij van het verleden die vorige week donderdag is vergeten te updaten.

En shout out naar iedereen die comment en waar ik niet op reageer omdat ik het vergeet of niet weet wat ik moet antwoorden. Ik waardeer de comments en votes altijd, xoxo.

Tot schrijvens - L