Wings of Silver

Deel 3

Het fantastische aan buren was dat je ze vrijwel altijd zag, het was een constante in de chaos die school genoemd wordt. Hun tafel stond dicht bij jouw tafel in de grote hal, ze hadden dezelfde lessen op hetzelfde moment en natuurlijk zaten ze in de kamer die naast jouw kamer lag en botste je af en toe tegen ze aan in de hal. Dit was minder fantastisch als je buren had die je het liefst zou willen vermijden, wat wel hielp was dat River en haar vrienden mij klaarblijkelijk ook niet wilde zien. Zo ontstond een verwelkomingsdiner waarbij ik te veel interesse had in wat de directeur te zeggen had en alleen maar naar voren of naar rechts keek. Daarbij kon ik Sander het hele diner niet aankijken met gevaar voor ongewenst oogcontact met ongewenste buren.

De nadelen hieraan waren groot en overduidelijk te zien vanaf het moment dat ik de grote hal in was gelopen, maar er was ook een voordeel. Nu ik het hele diner geforceerd werd om naar of de directeur en de andere leraren te kijken of naar een muur met één raam viel me meteen iets op. Alle leraren en de directeur leken gespannen. Nog nooit had ik Diederik zo zenuwachtig in zijn stoel zien wiebelen. Hij zag eruit als een te groot kind met onwijze spierballen die zo een toets had waar hij niet voor had geleerd. De directeur leek nog verwarder dan normaal en zelfs Peter leek ontdaan door wat er dan ook onder de leraren speelde.

'Jemig, wat is er aan de hand met ze?' Fluisterde ik naar mijn linkerkant zonder mijn ogen van de grote ronde lerarentafel af te halen.

'Hoe bedoel je?' Vroeg Sander. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hem zijn hoofd bijdraaien. Als ik een gok moest wagen zou ik zeggen dat hij naar de 'leuke' buurjongen keek.

'De leraren zijn heel erg gespannen,' zei Reggie.

'Het lijkt wel of er iets mis is gegaan in de opstart dit jaar,' zei Al.

'Ik weet niet wat het is, maar het kan niet goed zijn.'

Maddy stootte me aan, 'doe niet zo sip, misschien krijgen we er wel vrij door.'

'Misschien horen we nog wat er mis is?' Stelde ik voor voordat ik weer naar de speech van de directeur begon te luisteren.

'We hopen dat jullie allemaal, en met name de eerste jaars natuurlijk, een geweldig jaar beleven en veel nieuwe vrienden maken. Het is zwaar om aan je transformatie te moeten werken, maar samen met ons,' hij gebaarde naar het docententeam, 'en je vrienden wordt het een stuk leuker. Jullie mogen beginnen met eten,' sloot hij af. Hij ging zitten, maar bedacht zich en stond weer op. De hal werd meteen stil toen hij weer stond, alleen hier en daar was nog een verdwaalde zin of lach te horen.

'Ik wil jullie dit jaar graag vragen om de linkerzijde van de school met rust te laten. Je mag daar nog het aangrenzende bos in, maar kom niet te dicht bij de schoolmuren. Er hangt een lint, rood met wit, en dit is niet bedoelt als uitdaging. Stap over het lint heen of kruip eronder door en je zult met hevige gevolgen te maken krijgen. Eet smakelijk,' hij ging weer zitten op zijn stoel.

'Nu weten we waarom ze zo zenuwachtig zijn,' zei Al.

'Maar hij vergat het wel bijna te zeggen,' zei Reggie.

'Aw, hiervoor krijgen we nooit vrij,' klaagde Maddy.

'Zit onze kamer niet aan de linkerkant?'

'Ik denk wel dat we daar nog mogen komen, Sarah. Ze kunnen niet alle kamers aan de linkerkant van de school sluiten,' plaagde Sander.

'Dat snap ik ook wel,' snauwde ik, zonder hem aan te kijken.

Al trok de schaal met eten die op tafel stond naar haar toe en haalde de deksel van de kom af. Meteen verspreide de geur van aardappelen zich.

'Ah, moesten we nou echt met aardappelen beginnen? Ik haat die dingen,' klaagde Maddy.

'Je haat alles wat niet zoet is,' zei Sander schouderophalend.

'Dat is niet waar,' protesteerde ze voordat ze zich bedacht, 'bij nader inzien, misschien heb je gelijk.' Maddy pakte de schaal over van Reggie en begon met een vies gezicht op te scheppen. De rest van het diner was het aan onze tafel akelig stil. Ook de tafel naast ons was ongemakkelijk stil. Niet dat dat Sander ervan weerhield om te knipogen naar 'leuke' buurjongen. Dat maakte de situatie alleen maar ongemakkelijker en eerlijk gezegd was ik heel blij toen de marteling eindelijk voorbij was. We liepen terug naar onze kamer, met de massa mee, tot vlak voor onze kamer alleen wij vijven en River en haar vrienden over waren. Ik keek niet op. Mijn blik was op de grond gericht en de kleine zes meter naar onze deur leek wel zes kilometer. Zodra ik de onderkant van de deur in mijn gezichtsveld had greep ik naar de deurklink en haastte ik me naar binnen. Achter me kwamen Al, Reggie, Maddy en tot slot Sander door de deur heen. De deur sloot, nog nooit had het gekraak van de deuren hier zo goed geklonken. Blij liet ik me op bed vallen.

'Dit schooljaar gaat heel ongemakkelijk worden,' zei ik.

'Jouw schuld,' zei Al.

'Je was vorig jaar wat extreem,' legde Reggie uit.

'Ik had het begrepen, dank je.'

'Ik vind het anders wel grappig,' zei Maddy.

Ik draaide me om zodat ik naar het plafond van de kamer keek. Het was een smerig plafond. 'Hoe kon ik nou weten dat ze een manimal was. Het was onzin dat ze op school toegelaten werd.'

'Daar heb je vaak genoeg over geklaagd,' zei Maddy terwijl ze in haar tas viste. Toen haalde ze er een lolly uit en trok ze een triomfantelijk gezicht voordat ze begon te worstelen om het papiertje eraf te krijgen. Het plastic kraakte, ik haatte dat geluid.

'Het erge is dat mijn kansen bij Leuke Buurjongen verminderd zijn,' pruilde Sander.

'Ach, je bent je eigen persoon. Mijn fouten zijn niet jouw fouten,' probeerde ik hem de moet in te praten. 'Jezus, geef dat ding hier,' snauwde ik toen tegen Maddy die het folie nog steeds niet van de lolly af had.

'Ik heet geen Jezus,' zei ze grijnzend, maar ze gaf de lolly aan mij. Ik sleurde aan een rood hoekje van de lolly waardoor het folie meteen los liet.

'Dank je, schat,' zei Maddy.

Ik overhandigde haar de lolly, 'ik heet geen schat.'

'Goeie,' lachte ze.

'Die Tom zit in de weg,' zei Sander bedenkelijk.

'Hoe?' Vroeg ik.

'Hij leek echt blij toen hij me 'een van Sarah's minions' kon noemen. Ik snap het niet. Ik heb hem toch niks misdaan.' Sander liet zich dramatisch op bed vallen, met zijn gezicht recht in zijn kussen.

'Misschien geniet hij ervan om andere mensen pijn te doen, net zoals ik,' zei Maddy terwijl ze smakkend haar lolly at. Ik haatte dat geluid ook.

'hppfl ht, lkrt hngn smhm vrbt,' zei het kussen.

'Wat?'

Sander tilde zijn hoofd een stukje op, 'hopelijk niet, Leuke Jongen is met hem bevriend.'

'Dan heb je geen vriendje, jammer dan,' zei ik.

Sander draaide zich naar me toe, 'misschien is hij meer dan een vriendje, misschien is hij wel mijn soulmate! Misschien horen we wel- Wow, wat is dat?' Vroeg hij.

'Wat is wat?' Verbaast keek ik om me heen. Sander leek toch echt deze kant op te kijken. Plots flitste iets roods langs het raam met een suizend geluid.

'Wat is dat?' Vroeg ik. Mijn bed wiebelde toen ik dichter naar het raam toe kroop. Ik keek naar links en rechts, maar zag het ding niet nog een keer. Toen ik dacht dat het weg was schoot het van onder langs het raam. Het bleef even wapperen voor het glas zodat ik duidelijk kon zien wat het was.

'Jemig, ik schrok me dood,' zuchtte ik.

'Wat is het?' Vroeg Maddy, die ook bij mijn bed was komen staan om het beter te zien.

'Lint, je weet wel, wat de politie gebruikt om dingen af te zetten. Niks bijzonders, gewoon een stukje rood met wit plastic,' antwoordde ik.

-------------------------

Ik wil Maddy telkens Maggie noemen, maar Maggie komt uit een ander verhaal. Dit is waarom ik me met een verhaal tegelijkertijd bezig moet houden.

ALSO, had ik gezegd dat mijn enkelbanden gescheurd zijn? Ik kan niet meer zo goed lopen, het is echt triest...

Tot schrijvens - L