Wings of Silver

Deel 14

Het gebouw van de school zag er extra vies uit in de schone witte sneeuw. Toch voelde de school vaag vertrouwd, vooral wanneer het nog zo rustig was. De lunch was net geweest in de grote hal, ik jatte een van de overgebleven broodjes mee en vertrok naar onze kamer. De deur was nog op slot, ik was de eerste die terug was. 408, ik staarde naar het kamernummer terwijl ik de deur open probeerde te maken. Het slot kraakte, alsof het elk moment uit elkaar kon vallen. Toen sprong hij ineens van het slot af en vloog de deur open, ik stopte de sleutel weer weg. 408, ik keek er nog een keer naar voordat ik de deur achter me dicht smeet. Onwillekeurig vroeg ik me af of er ooit een experiment met het nummer 408 was geweest voor ik op mijn bed neer plofte. Ik vouwde de papieren open die ik van de kamer van mijn broer had gehaald. Alle papieren met tekst gooide ik op een stapel, alleen de plattegronden hielt ik bij me. Ik zocht naar de tweede verdieping van het gebouw, het was niet moeilijk, er waren maar vier verdiepingen in het gebouw. Mijn ogen gleden over de lage gangen op het papier, opzoek naar mijn nummer. Ik had niet verwacht het te vinden, misschien diep van binnen wel een beetje, misschien had ik de connectie al gelegd, onbewust, maar mijn hart even toen ik het vond. Daar, helemaal aan het einde van de gang, een kamer met ons nummer. 408.

Ik slikte de laatste happen van mijn broodje moeilijk door en sprak mezelf streng tegen. Dit was niks. Geen bewijs. Dus, één kamer kwam overeen. De plattegrond leek iets op onze school. Fijn, maar geen bewijs. Ik moest de andere plattegronden erbij halen. De officiële, van de school. Ik moest naar de bibliotheek.

X

Mijn maag rammelde, maar ik had geen honger meer. Ik wist niet eens waarom, niks was bewezen. Deze papieren konden slechts een leugen zijn, toch brandde ze in mijn handen. Ik sloeg de geschiedenis sectie in en ging op de grond zitten met de boeken die ik nodig had. Ik vouwde de papieren open en begon ze te vergelijken met de boeken. Het duurde even voordat ik alles goed bij elkaar had gezocht, de boeken waren minder duidelijk dan de papieren van mijn broer. Na eindeloos bladeren had ik eindelijk alles zo gelegd dat ik een goeie vergelijking kon maken, hoewel dat misschien niet eens nodig was geweest. Het leken wel kopieën. Op sommige muren na, die soms ontbraken op de plattegrond van mijn broer of juist ontbraken in de boeken, kwamen de plattegronden precies overeen. Het duizelde me. Het kon toch niet zo zijn dat het echt... Nee, wacht de onderste verdieping op de papieren, -1, de school had geen kelder, nooit gehad. Ik wist niet of het goed was of slecht, dit moest betekenen dat de school niet hetzelfde was als het gebouw op de tekeningen. Ik wilde opgelucht adem halen, toen ik me bedacht dat  de enige reden dat ik deze plattegronden zo goed kende, het luik was. Ik griste naar de plattegrond van de onderste verdieping. Er stonden kamers op, groot en klein, testlabs voornamelijk. En was een gang, waar een dikke rode lijn doorheen liep. Ik kon niet zeggen of de gang de gang was die Maddy had gevonden, maar het duizelde me. Ik vouwde de papieren netjes op, stopte ze als verdooft terug in mijn tas. Wat was dit? En wat was dit gebouw, waar ik me nu in bevond? De school voelde niet meer zo vertrouwd als toen ik hier binnen had gelopen. Het voelde als een vreemd nieuw gebouw dat ik niet kende en niet wilde kennen.

Die avond sliep ik onrustig. Ik was alleen op mijn kamer en kon het niet helpen. Mijn gedachten dwaalde telkens af naar de experimenten. Wie of wat was experiment 408 geweest? Waarom werd dit gebouw gebruikt als school? Wist niemand van de geschiedenis, of waren dit slechts plannen geweest voor het gebouw, plannen die nooit uitgevoerd waren? Kon ik deze papieren wel vertrouwen? Ik moest meer te weten komen. Ik moest de rest van de papieren nog zo snel mogelijk doorlezen. Ik knipte het licht aan, trok de papieren onder mijn kussen vandaan en begon te bladeren.

Ik vond die avond niks. De documenten die ik doorlas stonden voornamelijk vol met woorden die ik niet begreep en het duurde eindeloos voordat ik er doorheen was. Toen had ik nog minstens vijf keer zo veel papieren op mijn bed liggen. Ik zuchtte en borg de papieren weer op. Ik wreef bedenkelijk over mijn pijnlijke schouders. Van alles wat ik net had gelezen snapte ik meer dan drie kwart niet, maar een woord bleef vaak naar voren komen. Hunters. Ik wist wat het was, ik was niet dom, maar wist niet wat de connectie met de school of de experimenten was. Ik had ook nog niet precies uitgevogeld wat de experimenten waren of deden. Wel had ik een paar rapporten gevonden waaruit bleek dat de experimenten op mensen uitgevoerd werden. 

De zon kwam al weer op tegen de tijd dat ik in slaap viel en ik droomde niet anders dan onrustig.

X

Ik werd pas wakker toen Maddy luidruchtig binnen kwam stormen.

"Halooo? En ik dacht dat ik laat was, lig jij hier nog te slapen. Ik kwam de rest net tegen in de gang, zij zijn al op weg, dus meekomen jij!" Ze rukte de dekens van me af, "en nog in je pyjama? Zo hé, schone slaapster. Nou, opstaan dan," ratelde ze door terwijl ze mij uit bed probeerde te hijsen.

"Goedemorgen Maddy," mompelde ik.

Ze lachte, "morgen, dat is is een goeie. Hophop, het is tijd voor het diner."

Ik gromde dat ik geen zin had in het diner, maar Maddy negeerde dat en duwde mij de badkamer in. Terwijl ze mijn tandenborstel in mijn mond douwde en een washandje in mijn handen drukte staarde ik naar mijn bed, wensend dat ik daar weer in lag.

"Ah shit," mompelde ik toen ik het zag.

Maddy draaide zich naar mij om, "wat?"

"Niks," zei ik snel terwijl ik het washandje op de wastafel smeet en naar mijn bed snelde om de papieren onder mijn kussen te schuiven. Maddy keek mij verrast aan, maar zei er niks over. Ze gooide enkel een broek en een bloes naar mijn hoofd.

----------------------------

:) - Misschien was ik vergeten dat ik weer aan het updaten was. Sorry enzo...

Tot schrijvens - L