Sleeping Beauty

Kabanata 38

Kabanata 38

Too Late

-Iya-

It’s funny because I know I should be happy but I couldn’t feel that inside me. Pakiramdam ko ay mas lalo akong nasaktan. Like those words aren’t really meant for me. Na kahit iyon ang salitang gusto kong marinig ko galing sa kanya, hindi ko magawang tanggapin.

Huminga ako ng malalim at mabagal na naglakad nung nakita ko ‘yung itim na sasakyan na naka-parada malapit sa lugar kung saan ko sinabing magkita kaming dalawa. Hindi ko alam kung saan ko kinuha ang lakas ng loob ko na makipagkita sa kanya pero ngayon nandito ay abot-langit naman na ‘yung nararamdaman ko.

I’m not even ready to face him now.

Binuksan ko ‘yung pinto ng front seat at mabilis na pumasok doon. Tahip-tahip na ang kaba ko sa mga sandaling ito. I didn’t bother to look at him. But knowing that he’s just besides me makes me happy and sad at the same time.

“Sab…” the way he said my name got through my heart. I miss him so much.

I want to face him right now but I stop myself.

“Why would you say something like that in a phone call?” hindi ko na mapigilang magtanong sa kanya. “Out of all the words that you can say to me, why did you choose those words?” dugtong ko. Tumingin ako sa labas pagkatapos kong sabihin ang mga iyon.

“Dahil ‘yun talaga ang gusto kong sabihin sa’yo, Sab…” kalmado niyang sambit kahit alam ko na alam niya na sisigawan ko na siya anytime. “Mahal kita, Sab. Damn, I love you so much.” he said, firmly.

Hindi ko na napigilan ‘yung sarili ko na humarap sa kanya pero I guess it’s a wrong move because he’s looking at me. Natigilan ako nung matitigan ko siya. I suddenly felt so weak. My tears are on the edge of falling. Seeing how soft his expression while looking at me makes me really weak.

“Alam mo ba ‘yung mga sinasabi mo ha, Jerome?” tumaas na ang boses ko. Pakiramdam ko hindi ko na kayang i-control lahat ng nararamdaman ko. “Pagkatapos ng lahat ng mga nangyari, hayan ang sasabihin mo sa akin? You left me…” humina ang boses ko sa huling mga salitang binanggit.

He painfully closed his eyes again before he opened it again to look at me. He wants to move but he’s stopping himself. “I’m so sorry, Iya. Alam ko hindi ko dapat ginawa ‘yun.” he gently said.

Tumulo na ang mga luha sa mata ko. I aggressively tried to wipe all my tears away but it won’t stop falling. “But you still did! Iniwan mo ako nung mga panahon na mas kailangan kita sa tabi ko! You know that I badly need you during those times! Pero yun pa ‘yung panahon na iniwan mo ako! I hate you so much!” singhal ko sa kanya at pinagha-hampas ko siya. “I hate you so much…”

Lalayo na sana ako sa kanya pero pinigilan niya ako at hinapit palapit sa kanya para ikulong sa mga bisig niya. I buried my face on his chest and cried hard.

“I’m sorry, Sab…” he whispered those words again as if it will make me feel better.

Hinayaan ko lang ang sarili ko na umiyak para ilabas ang lahat ng sakit.

I don’t want to keep all the pain that I’m feeling inside. Nakakapagod na. It’s tiring to pretend that you’re strong outside but deep inside you’re falling.

“Alam kong mali ako. Hindi ko dapat ginawa yun ginawa sa’yo. Mali ako na iniwan kita noong mga panahong alam kong kailangan mo ako. Mali din ako na hindi ko sinabi sa’yo ‘yung totoo kong nararamdaman noong una palang. Please do forgive me, Sab. Sana paniwalaan mo rin ako na mahal kita. Mahal na mahal kita, Sab. Noon pa man, mahal na kita.” he said. I shook my head. Hindi ko alam.