Under The Horizon

Chapter 14

Athena's POV

Malamig...

Sobrang lamig...

I slowly open my eyes. Ilang segundo na ang lumipas pero ganun pa rin. Wala akong makita.

Madilim..

Sobrang dilim...

Hindi ako makagalaw. Masakit ang buong katawan ko lalo na ang ulo ko. Namamanhid ito dahil sa sakit. Hindi ako makapagsalita. Wala akong lakas para ibuka ang bibig ko. Tuyo na rin ang mga labi ko pati ang lalamunan ko.

Nasaan ako? Bakit puro patak ng tubig ang naririnig ko?

Buhay pa ba ako?

Nagising ulit ako pero hindi na malamig, hindi na rin madilim. Ang tanong, nasaan ako?

"Are you okay?"

Nilingon ko ang nagsalita.

Isang lalaki. Isang lalaking hindi ko kilala. Sino sya?

Magsasalita na sana ako pero walang lumabas na salita sa bibig ko. Tila nawalan na ako ng boses. I guess hindi parin bumabalik ang boses ko.

I blink twice.

Naramdaman ko ang malamig na bagay na dumampi sa labi ko. Naibuka ko ito ng wala sa oras. Probably wanting more.

"You're thirsty." He stated.

Ipinagpatuloy nya ang pagpapainom sa akin ng tubig sa pamamagitan ng basang tela. Tila ako isang hayop na uhaw na uhaw. Ang kaninang nanunuyong lalamunan ay nagkaroon ng buhay.

"Who are you?"

Tanong ko nang matapos nya akong painumin ng tubig na hindi ko alam kung saan nya nakuha.

"It's me."

"I don't know you." Sabi ko sa paos na boses.

"Of course you do." He said while caressing my hair. Ang ulo ko ay nasa kandungan nya kaya malaya nyang nahahaplos ang buhok ko. Hindi ako makapagreklamo dahil wala akong lakas at isa pa, masakit ang buong katawan ko.

Tinitigan ko sya. Nakatingin lang sya sa akin na may halong pag-aalala at pagsusumamo. May nakikita din akong galit na pilit nyang tinatakpan. Iniwas nya ang tingin nya ng matanto nyang tila nagtataka ako kung bakit ganun sya maka tingin.

"Don't worry you'll gain your strength soon, you just need to rest. 'Kay?" Malambing nyang wika na nagpalambot sa puso ko.

Hindi na ako nagsalita at ipinikit na lamang ang dalawang mga mata.

Nagising ulit ako ng maramdaman kong may ipinapainom sya sa akin. Nang malasahan ko ito ay agad kong isinara ang bibig ko. Ang pait ng lasa.

"Come on. You need these."

Tila ako maamong tupa na sumunod naman sa kanya. His eyes are pleading so I obey.

Hindi ko alam pero nagising na lang ulit ako na maganda na ang pakiramdam ko. I feel great actually.

"Hey."

Nilingon ko sya.

"I'm fine now. Where is the way out?" I demand.

He just stared at me. Is he deaf?

"Hey. I'm asking you." Saad ko saka lumapit sa kanya. He's so tall that I need to look up while talking to him. Nakatitig lang sya sa akin. Seriously? What's wrong with this man?

"Hey! I'm asking you asshole!" I spat.

He just crossed his arms without saying a word. He's getting into my nerves damn it. I kicked him but it seems that he's not hurt at all. He's that strong huh?