Crazy In Love With You [BOYXBOY][Completed]

Chapter 14: Avin

Habang nag-iisip ako kung ano ang maaari kong madatnan pagdating ko sa Pilipinas. Naiisip ko na baka nagbago na ang dating Jonathan na kilala ko. Na baka nakalimutan niya na ako. Naiisip ko na baka malaki ang galit niya sa akin sa pag-iwan ko sa kaniya nung mga bata pa kami.

Paano ko maipaliliwanag sa kaniya ang lahat ng nangyari? ‘Yung hindi ako mahihirapan na sabihin at idetalye sa kaniya ang lahat. ‘Yung hindi ako mauutal kapag nagpapaliwanag na ako. Will he still believe on me?

Naputol lamang ang aking pag-iisip nang may narinig akong nagbukas ng pinto ng aking kuwarto. Napatingin naman ako kung sino ang pumasok roon at bumungad saakin ang aking ina.

“Son, hindi ka na ba namin mapipigilan sa desisyon mong iyan?” My mom asked me if I couldn’t change my mind. As if na magbabago pa ako ng desisyun ko. Matagal kong hinintay ang pagkakataon naa ito. Pakakawalan ko pa ba? Ito na ‘yung chances ko para muling makita si Jonathan.

Habang inaayos ko ang aking gamit pabalik ng Pinas. Naramdaman kong hinawakan ng aking ina ang aking kamay. Napahinto ako sa aking ginagawang pag-iimpake ng mga gamit. I sighed and look at her. After a few seconds, narining ko ito na parang umiiyak.

Ang hirap maging pusong bato. Hindi ko matiis ang aking magulang kahit sila ang naging dahilan kung bakit kami nagkalayo ni Jonathan. Pero naisip ko na they’re still my parents after all. Kahit hindi nagin maganda ang nangyari saamin few days ago. Sila pa rin ang masasandalan ko sa mga oras na lubog at hindi ako makatayo.

I didn’t answer her back. He took the opportunity to ask me again. So I listened. Honestly, hindi naman talaga malaki ang galit ko sa kanila. Maybe nadala lang ako ng emosyon ko kaya nagkaroon kami ng mom ko ng maliit na argumento.

“Son— mapatwad mo pa sana kami ng papa mo. We both know na mali kami sa ginawa naming paglayo sa ‘yo kay Jonathan. We only focused for your future. We didn’t even noticed about your feelings. Kaya sana, Avin, maunawan mo kami ni papa mo sa mga nagawa namin sa ‘yo.”

“Mom, honestly, hindi naman talaga ako galit sainyo ni papa. Siguro, medyo sumama lang talaga ang loob ko dahip sa mga nangyari. I’ve never got angry with my parents who raised me. Who did those sacrifices. You are stilp my parents, mom. Nasaaktan lang ako dahil hindi ninyo sinabi ‘yung totoong rason kung bakit ninyo ako inilayo kay Jonathan. I was so being selfish. Sorry rin, mom.”
I hugged her tight. Kahit kailan ay hindi magagawang magalit sa aking mga magulang. Na silang nagpalaki saakin, nagbihis at nagturo ng magandang asal. I will never ever do hate my parents. Naging makasarili rin naman ako. Inisip ‘yung mga bagay na hindi ko maunawaan. I felt ba for myself, too.

“Talaga bang buo na ang desisyon mo na bumalik ng Pinas? Paano naman kami ng papa mo? Hindi mo na ba kami gustong makita at makasama?” Malungkot na taning sa akin ni mom.

I just smiled at her. I sighed. There is a internet so we can still have time to talk each other. We can still seeing each other thru viber or whatsoever online application is. Agad ko namang pinunasan ang mga luhang nagsisimulang tumulo sa mata ng aking ina. I don’t wanna see her crying. It really breaks my heart.

“Mom, please don’t cry. I don’t wanna see you crying in front of me. Please, just be happy for me. I promise, na lagi akong mag-iingat dun. Lagi ko kayong tatawagan ni papa, just to make sure that I’m safe. We can still talk ecah other.” Pagpapagaan ko ng kaniyang loob.

“Kung ayun talaga ang makakapagbigay saya sa ‘yo, anak. Grab it. Your papa and mom will always be here for you to support. Always take care of yoiurself, ha? Hindi na kita pipigilan dito sa gusto mo. Malaki ka na at alam mo na ang ginagawa mo. If you have encounter some problems there, just call us right away. I am always and willing to listen to all your dramas kn life.”

“Opo, mom. Hindi ko po kakalimutan lahat ng bili mo.”

It’s a heart-to-heart talk between my mom and I. Isa ito sa mami-miss ko once na nakarating na ako sa Pinas. I will be missing my parents. I always do. Sobrang supportive sa aking ng mga magulang ko. I am so lucky to have them in my life.

“By the way, kailan ba ang flight mo?”

“Bukas po ng gabi, mom.” Nakayuko kong sambit.

Nang mapanson iyon ng akin ina. Ay maingat nitong inangat ang aking ulo. She kissed me in my forehead, like she used to. Hinaplos niya ang aking magkabilang pisngi. Tila pinag-aaralan niya ang buo kong mukha. I will going to miss this.

“Don’t be sad. Who knows, sumunod kami ni papa mo sa Pinas. Tsaka hindi ka ba masaya na muli mong makikita si Jonathan after a long time ago. ‘Yung first ever crush mo.” Napatawa naman ako sa sinabing iyon ng aking ina.

Alam na alam niya kung sino ang nag-iisang lalaking nanataili sa aking psuo mula noon hanggang ngayon. Tanging silang dalawa lamang ni papa ang sobrang nakakabisado sa akin.

“Mom—” Hindi niya ako pinansin sa aking sinabi. Agad itong tumayo mula sa pagkaka-upo sa aking kama. Naglakad ito papunya sa pinto at tsaka ito nagsalita.

“Kakain na pala tayo. Bumaba ka na, ha? ‘Wag kang kiligin sa sinabi ko. Biro lamang iyon.” Matapos niyang sabihin iyon ay agad na siyang bumama.

Ang lakas talaga mang-inis nang aking ina. Alam na alam niya kung paano ako inis at mapikon. Napatawan lamang ako sa kakulitan ni aking ina. Doon ako humahanga sa kaniya. Sa versitality na kaniyang taglay.

Bukas ng gabi na ang aking flight going back to the Philippines. I can’t wait any longer. Sabik na sabik na akong makitang muli si Jonathan. Sabik na akong muli masilayan ang unang pag-ibig ko. Ang unang naging kaibigan ko. Ang unang naging kapatid ko. I really misses him so badly.

“Wait me there, Jonathan. I’ll make sure that you will fall in love with me again. Once I got there,