As long as you love me

Kapitulo. Ventitres

Intense

Mona Lisa Arandia's

Mona Lisa's smile. By: J.A.B. Juan Alfonso Birada.

Tumulo iyong mga luha ko. It was his handwriting. It was his but I had never seen this before at habang nakatingin ako roon ay ganoon na lang ang lakas ng kabog ng dibdib ko. My hands were shaking as I turn the pages and there, I saw my thirteen years old version of me, riding Bliss. Next page was still me, walking along the messy road with my school uniform on. Next page was me, bathing on the lake... lahat iyon ay ako, ako, ako, ako na nasa taniman ng mga halaman ko, ako na nasa dagat kasama si Timothy na may caption na look at her smile like that. Happiness.

My tears fell again. Now, I understand. Fonso thought I was smiling like that because of Timothy, Fonso thought that I am happy because of Timothy. I am smiling and I am happy because of Plumela – she is my unexpected one. My Plumela. Si Mela ang dahilan kung bakit hindi ko makalimutan si Fonso. I spent the kast years trying so hard to finally forget him. Ayoko na kasi siyang maalala pero dumating si Mela sa buhay ko, lalong hindi ko nakalimutan si Alfonso.

The first moment I saw Mela, lahat ng sakit na dinulot ni Fonso sa akin ay nawala at naghilom. Pero noong nakita ko siya noong gabing iyon, biglang bumalik ang sakit, now I realized that it's like that because we didn't have closure. We need to talk, but how can we talk if he's like this? He needs to get well, para matapos na kung anong dapat tapusin sa aming dalawa, para magkapatawaran na kami, para maka-move on na siya at ako dahil iyon na lang naman ang kailangan naming gawing dalawa.

I wiped my tears.

Lumabas ako nag kwarto at tumanaw sa ibaba. Nakita kong nagkukwentuhan si Mela at si Papa. Si Tim naman ay nakatanaw lang sa kanila. Hindi naman siya lumapit kay Papa. Alam kong gusto niyang kunin si Mela. Mahal niya si Mela.

I sighed. Nong third birthday ni Mela siya nagtanong sa akin kung pwede daw niya ba akong maging girlfriend. Hindi ako sumagot noon, pero nagpakitang – gilas siya sa akin. Tanggap niya si Mela, nakikinig siya sa akin noong mga panahong nasasaktan ako kay Fonso. Naging kaibigan ko siya. Six months ago, sinagot ko siya. Three months ago, nagpropose siya sa akin na gusto na niyang magpakasal sa harapan mismo ng pamilya ko, pamilya niya at ng mga staff sa resort na pinupuntahan namin palagi.

Everyone was looking at us, even Mela cheered for us. Nahiya ako kaya ako sumagot. Two nights ago, nagmadali ako sa pagpapakasal dahil natakot akong kukunin ni Fonso sa akin si Mela, pero ngayon, naisip ko na hindi ng apala siya ganong klaseng tao. Hindi madamot si Fonso, hindi niya rin basta kukunin sa akin ang anak ko.

I wiped my tears again. Nakita kong nakatingin sa akin si Tim. Umakyat siya para kausapin yata ako. He sighed.

"I'm really sorry about Mela." Sabi niya sa akin. "Hindi na mauulit iyon."

"Hindi naman takaga dapat nangyari iyon. Tim, bakit ka ba nagkakaganyan?" I asked him.

"Natatakot ako, Mona, mahal kita, hindi pa tayo stable, sabi mo mahal mo ako but I know for a fact na may mas nangingibabaw sa puso mo." Sabi niya sa akin.

Mahal ko naman talaga si Tim. Bilang kaibigan...

I bit my lower lip.

"Pupunta ako sa Metro bukas." Sabi ko sa kanya. "Kailangan ni Fonso ang anak niya."

"It seems like I am losing everything, Mona Lisa."

Tumingin ako sa kanya. Huminga ako nang malalim saka ko ibinigay sa kanya ang singsing na ibinigay niya sa akin noon.