On My Own {One Direction}

Part 74

Ik zit gespannen met Harry in de wachtkamer als een dokter ineens mijn naam oproept. "Shae Van De Donk?" 

Ik sta snel op en kijk afwachtend naar de man in de witte jas.

"U moeder is vanochtend in een auto ongeluk geraakt met een andere auto waardoor ze twee ribben heeft gebroken en in een coma is geraakt. We weten niet hoelang het gaat duren voordat ze uit deze coma raakt en of ze er uberhaupt uit gaat komen."

De tranen stromen over mijn wangen. Harry trekt me tegen zich aan en slaat zijn armen beschermend om me heen.

"Ik kan niet nog een ouder kwijt raken Harry" zeg ik hard snikkend in zijn shirt. "Het komt goed Shae, dat beloof ik" reageert hij troostend.

"Kunnen we tenminste wel bij haar kijken?" Vraagt Harry waardoor de dokter knikt en naar een kamer verderop wijst.

Harry bedankt de dokter nog voordat hij weer verderloopt.

Harry laat me weer los en pakt mijn hand vast. Langzaam trekt hij me mee naar de aangewezen kamer.

Zodra we voor de deur staan draait Harry zich naar mij om glimlacht even zwak als teken dat het goed is.

Ik zucht een keer diep en dan opent Harry de deur. We lopen samen het kamertje in.

Ik schrik me kapot als ik mijn moeder zie liggen. Ze is lijkbleek en zit onder de schammen en blauwe plekken. Als je niet zou weten dat ze in comma ligt zou je haast denken dat ze dood is.

Er stroomt een traan over mijn wang terwijl ik naast mijn moeder op een stoel ga zitten. Voorzichtig pak ik haar koude hand vast.

Zodra ik iets wil zeggen begint ineens een telefoon te rinkelen. Ik kijk achter me en zie Harry snel zijn telefoon uit zijn zak pakken.

"Hey, ik kan nu echt even niet praten" zegt Harry zacht tegen zijn telefoon. "Wat? Kunnen jullie dat niet zonder mij oplossen, ik kan nu echt niet." Harry zucht een keer diep en begint dan weer te praten. "Oke goed, ik kom er aan."

Hij hangt de telefoon op en kijkt mij dan schuldig aan. "Het spijt me zo erg, maar ik moet gaan. Er zijn wat problemen in het theater waar ik vanavond de show heb."

Ik wuif het weg en zeg "het is niet erg Harry ga maar snel."

Harry loopt op me af en geeft me een korte knuffel. Daarna geeft hij me nog een snelle kus op me wang voordat hij gehaast de kamer uitloopt.

Als Harry weg is richt ik me weer op mijn moeder. Ze ziet er zo breekbaar uit op dit moment. Het is net alsof ze elk moment kan stoppen met ademen en weg is.

Ik pak nu met beide handen mijn moeders hand vast. Hij voelt koud en slap aan. Ik streel er zacht met mijn duimen over heen terwijl ik mijn moeder aankijk.

"Word alsjeblieft snel wakker mam. Ik kan niet jou ook kwijtraken." De tranen stromen inmiddels over mijn wangen.

Ineens voel ik haar hand bewegen. Ik schiet van de schrik en verbazing op uit mijn stoel. Snel druk ik op het belletje voor de verpleegkundige

En binnen een paar seconden staat er inderdaag een verpleegster in de kamer.

"Wat is er gebeurd?" Vraagt ze snel. "Ze bewoog haar hand" zeg ik wijzend naar mijn moeder.

Ik zie de vrouw ontspannen. "Dat komt wel vaker voor. Mensen die in coma raken zijn soms gewoon bij bewustzijn maar hun lichaam is zo goed als hellemaal verlamd. Dan proberen ze een teken te geven dat ze je wel horen."

Ik knik een beetje beduust. De vrouw loopt weer weg waardoor ik weer op de stoel neerplof. Ik pak mijn moeders hand weer vast en begin te praten.

"Het spijt me dat ik de laatste jaren zo afstandelijk was mam. Door die ene ruzie over die zwangerschap ben ik altijd een soort van boos op je gebleven, maar ik zie nu in dat je alleen maar het beste voor me wou. Ik hou van je."

Ik begin hard te huilen, heel erg hard zelfs. Maar het boeit me niks meer. Ik kan niet ook nog mijn moeder verliezen.

Ik schrik op doordat er op de deur word geklopt. "Binnen" zeg ik snikkend.

De deur word open gedaan en daar staat Niall ineens. "Hey, Harry belde me. Hij zei dat je geen vervoer terug naar huis had omdat hij je hier heen had gebracht. Dus vroeg hij mij om jou thuis te brengen."

Ik zeg niks, inplaats daarvan begin ik nog harder te huilen.

Niall komt snel op me aflopen en gaat naast me op de andere stoel zitten. Hij slaat zijn arm om me heen en trekt me stevig tegen zich aan.

"Ik wil haar niet kwijt raken Niall" snik ik in zijn shirt.

Hij slaat ook zijn andere arm om me heen en zegt "het komt wel goed. Je moeder is een sterke vrouw, vroeg of laat gaat ze echt wel wakker worden."