The Playgirl | Cassandra Ylliana (Revising)

Chapter 15

Chapter 15

I was humming a song for RD while combing his hair so he could fall asleep.

His soft features reminds me of his father.

Napagdesisyonan ko lang na lumabas ng makitang tulog na tulog na si RD. Napahilamos na lang ako sa kamay ko dahil sa kaba na makita ulit si Hunter.

I don't know what to do earlier. Alam kong nakamatyag si Hunt sa lahat ng galaw ko habang pinagtutuunan ng pansin ang anak ko. I know he'll ask questions. Walang makakatanggi na anak ni Hunter si RD. Parang isang carbon copy kasi nila ang isa't-isa. Even their attitudes are alike.

"Sandra," tawag sa'kin ni Venille na kakalabas lang ng kwarto nila.

Nakita ko ang bahagyang pagkalungkot sa mga mata niya at takot.

"I'm sorry, Sandra. Kung alam ko lang—"

"No, it's okay, Venille. It's not your fault. Maybe, ito na talaga ang tamang oras para sabihin ko sakaniya ang lahat." Mahina kong sabi.

Hinawakan niya ang kamay ko at pinisil ito ng mabanayad.

Nag usap pa kami ng ilang minuto hanggang sa lumapit na samin si Blaze para akayin ang asawa papuntang kwarto.

"Nasa garden siya." Huling sabi ni Blaze bago na sila umalis ni Venille.

Napabuntong hininga naman ako bago unti unting humakbang pababa ng hagdan. Tinungo ko na ang kusina nila Venille kung saan ang daanan papuntang hardin. Nakitang kong nakabukas ito kaya inayos ko muna ang sarili ko.

Kaya mo 'to!

Lumabas na ako ng kusina at hinanap ng mga mata ko si Hunter. Hindi ko maaninag ng maayos ng buong paligid dahil madilim na at wala pang ilaw.

Paisa-isa lang ang mga hakbang ko dahil sa takot na madapa ako.

"Over here," ani ng isang baritonong tinig na nanggaling sa kasuluk-sulukan ng harding ito.

Kaagad ko naman itong tinungo. Hunter was there, sitting on a bench while staring at the sky—stars rather.

"Hunt," i breathe.

Nilingon niya ako ng panandlian bago umusog ng kaunti at pinagpag ang libreng espasyo sa tabi niya. "Sit." He commanded na kaagad ko namang sinunod.

Umupo ako sa tabi niya at kaagad naman niya akong inakbayan.

Matagal na katahimikan ang pumalibot samin kaya hindi ko na napigilang magsalita.

"Hunter, I—"

"Bakit mo itinago sa'kin?" His voice eas cold na ikinatakot ko.

Lumunok muna ako bago nag salita. "Let me explain, please." I begged. "Just don't take RD away from me..."

"You don't gave to explain."

"Pero—"

"'Cause, I already knew everything."

Napa-awang naman ang labi ko sa sinabi niya. Alam niya na?

"Matagal ko ng alam na anak ko si Rockhilles Damon, Cassandra. In fact, he already knew that I am his father. Matagal na kaming nagkasama simula pa noong umaalis ako sa isla."

Natulala ako. "P-paano..."

Ngumisi siya. "I know everything, Cassandra. Nang bumalik ka sa buhay ko ay walang ka nang maitatagong impormasyon."

"H-hunt," I sobbed. "Please huwag mong kuhanin ang anak ko sa'kin!" Pagmamakaawa ko sakaniya.

I'm willing to kneel down para lang sa mga anak ko.

Nabigla naman ako ng hilahin niya ako sa isang yakap. He was hugging me tightly but not enough to hurt our unborn baby inside me.

"Shh..." he brushed my hair with his fingertips. "You don't need to beg," he sighed. "I'm sorry for everything, Cassandra."

Napatanga naman ako sakaniya. "H-huh? Hunt—"

"Patawad dahil nasaktan kita sa walang silbi kong paghihiganti. I'm so sorry for not treating you like a real queen that you should be."

Magsasalita na sana ako ng may maramdaman akong isang basang bagay na tumutulo sa balikat ko.

"Hunter..." he's crying.

"I'm really sorry, Sandra. I became miserable ng umalis ka. You are my light. Ikaw ang nagpabago sa'kin. You are my only love pero nagawa kitang saktan. I don't deserve you but you're the only one who can save me from my damnation."

Tumulo na rin ang nga luha kong kanina ko pa pinipigilan. My Hunter...

"I love you, Cassandra Ylliana. I'm willing to do everything para makabawi lang sayo. Sa inyo."

My heart melted dahil sa tatlong katagang iyon na matagal ko ng hindi naririnig mula sakaniya.

Bumitaw ako mula sa pagkakayakap niya at tiningnan iya bago nginitian.

Pinalis ko ang mga luha niya bago ko inilapit ang labi ko sakaniya at pinatakan siya ng mababaw na halik.

Nang bumitaw ako sakaniya ay ipinatong ko ang noo ko sa noo niya.

"I love you, too, Hunt."

Ngumiti naman siya sa'kin bago ako ulit hinatak para sa isang madamdaming halik.

That night, the sky and the stars witness the return of our love. We had forgiven each other and I'm happy for that. Sa isang halik na ito ay ramdam namin ang pagmamahal sa isa't isa na matagal na ikinubli. Salamat sa Diyos dahil kung hindi dahil sakaniya, wala ngayon ang mahal ko at ang mga anak ko. Nagpapasalamat ako sa lahat ng ibinigay niya sa'king biyaya.

I thanked God for giving us the chance to fulfill the gap between our hearts again.

STONE MIKAELSON