the evil Spirit

31

Ik heb in mijn leven velen boeken gelezen. Alle boeken verscheelde veel van elkaar omdat ik van alle genres houd. Het meeste van Fantasy. En alle verhalen hebben uit eindelijk een happy end. Allemaal! En nu vraag ik me af.. heb ik ook een happy end? En zo ja, wie maakt mij happy; Anne of Jayden? En wie van hun is dan de leugenaar?
Ik word er gek van om daar over te kiezen. En dan te BEDENKEN dat iemand van hun liegt en bedriegt. Anne ken ik al zo lang maar sinds ik hier ben lijkt ze om te gaan met Alex en hij is de persoon die mijn leven grotendeels heeft verwoest. Ik vertrouwde hem, hield van hem houd van hem, en noemde hem mijn familie, en wat doet hij? Hij verklaart me voor gek en stuurt me naar een gesticht. Ik vergeet nooit meer dat hij ook mijn leven staande heeft gehouden. Toen ik het moeilijk had met mijn krachten en hij in een steegje stond met zijn vrienden en me hielp. Hij trainde me omdat hij ook een F.F.F is en liet me veilig voelen. Hij bood me een kamer in zijn huis aan en een baan en maakte van me een bekende kick bokser. Tot daar ben ik hem dankbaar. Ik was zo erg gebroken van zijn daden, ik was mij zelf niet meer. Ze hebben me in het gesticht zwak gemaakt en van me een emotioneel wrak gemaakt. Ze maakte me gek. Sommige sleurde me stiekem mee naar een kamer en sloegen me omdat de bokser die ik had vermoord hun idool was. Ik voelde niks meer. En toen ontmoete ik Anne. Mijn eerste echte vriendin. Ze was altijd als een zusje  voor me. Mijn andere deel wat ontbrak. en ja normaal zou je mate die gevoel moeten geven maar ik voel dat niet bij Jayden. Ik voelde het wel altijd bij mijn familie. Anne en helaas ook Alex. Oh en ook die gekke Owen natuurlijk.
Ik moet ze zien.

'Waar ga je heen?' Ik draai me verschrikt om. Hij staat daar met zijn armen over elkaar en kijkt me zonder emotie aan. 'Goeiemorgen Jayden.' 'Ik mis je in bed Hope, kom terug.' Ik loop uit de badkamer. 'Jayden, ik heb me al omgekleed en alles.' Ik wil langs hem lopen maar hij houd me stevig bij mijn arm vast. Ik kijk hem vragend aan. 'Heb je met Oliver afgesproken?' Mijn ogen worden groot. Wat? Ik was hem helemaal vergeten. 'Hoe kom je daar bij?' Hij komt dichterbij en houd me bij mijn heupen vast. Ik weet niet wat te doen en sta versteld van zijn bewegingen. Hij komt dichterbij mijn oor en ik voel zijn warme adem langs mijn hals gaan. Ik begin uit de ritme te ademen. 'Hij kwam voor dat Anne kwam ook aanbellen, Volgensmij mag hij je.' Zegt hij met zijn tanden op elkaar en een vleugje jaloezie. Ik leg mijn handen op zijn borst en duw hem wat weg om hem aan te kijken. 'Waarom kwam hij langs? Waarom vertelde je het me niet? Heb je hem weg gestuurd?' Ik merk dat zijn ogen donker beginnen te worden en ik schrik er van. 'Nee kijk naar me Jayden.' Hij begint zwaarder te ademen. Ik houd hem bij zijn wangen vast en dwing hem naar me te kijken. 'Duw je wolf weg, asjeblieft voor mij.' Ik heb geen behoefte in zijn wolf! Ik zie dat zijn nagels groeien en ze snijden in mijn vlees. Auw. Ik duw zijn handen van mij af en houd hem stevig vast. De overige keer hielp het ook. Laat dit helpen asjeblieft! Ik houd hem zo voor een tijdje vast en een lichte tinteling vind plaats. Maar niet door onze bond maar bij mijn zij waar zijn nagels in zaten.  Ik maak me los en zie dat hij al zich zelf is. Ik trek mijn trui omhoog en zie dat het bloed aan beide mijn dijen. 'Shit sorry Hope.' Hij trekt gefrustreerd aan zijn haren. Ik schud mijn hoofd. 'Ik voel het amper.' Stel ik hem gerust. 'ga maar snel naar waar je heen moest voordat het fout gaat.' Ik knik. Wanneer ik bij de deur van de slaapkamer sta houd hij me weer tegen met zijn stem. 'Wacht hope!' Ik draai me om en kijk hem vragend aan. Hij komt voor me staan. 'Heb je al besloten of je mee gaat vechten aan mij zijde als Luna?' Ik schrik van zijn woorden. Shit daar heb ik nog niet aan gedacht. Ik kijk naar mijn voeten. 'Ik heb nog een dag om na te denken, het is overmorgen toch?' Hij knikt. En dat is mijn teken om weg te gaan naar buiten.

De deur word open gegooid en ik zie een verbaasde Anne voor de deur staan. 'Oh mijn God, hope!' Ik glimlach kort en negeer haar knuffel en loop naar binnen. Wanneer ik dat doe voel ik de spijt al borrelen. Sinds wanneer ben ik zo een bitch? Sinds ik Jayden heb ontmoet. Ik trek mijn schoenen en jas uit en al gauw zie ik Owen en Alex op de bank. Owen staat snel op en loopt op me af. Ik krijg een glimlach en voel me al gauw weer gelukkig. 'Hope dit is zo lang geleden.' Hij houd me stevig vast. 'Ik heb jou ook gemist Owen.' Hij lacht en bekijkt mijn gezicht. 'Ik weet het zusje.' Ik grijns en duw hem weg. Hij noemt me altijd zusje omdat ik hem zo lang al ken. Even lang als Alex omdat Owen met hem die dag in het steegje zaten en beide hielpen ze me zo veel. Alleen is Owen een normale wolf. En Alex en ik dus een F.F.F. Alex staat op en loopt twijfelend mijn kant op. Wat moet ik doen? Voor dat iemand iets kan doen hoor ik een deur achter me dicht gaan. Ik kijk verbaast achter me en schrik me kapot als ik zie wie er staat. 'OLIVER!' Hij kijkt me grijnzend aan en loopt op me af. 'Ik moet jou heel erg bedanken, voor alles.' Fluistert hij in mijn oor als hij mij knuffelt.' Ik schud mijn hoofd. 'Nergens voor nodig.'
'Hope, we willen je alles vertellen en ik wil dat je belooft dat je van het begin tot eind luistert zonder te schreeuwen of weg te lopen.' Zegt hij dan serieus wanneer hij me heeft los gelaten. Ik knik enkel en ik ga op de bank zitten, terwijl ik Alex zijn blikken vermijd. 'Serieus hope, ga je me nu negeren?' Vraagt Alex geïrriteerd. 'Fuck off.' Mompel ik. 'Oke dus het zit zo.' Begint Anne.

'Alex liet mij een foto zien van hem en Jayden en een paar anderen toen ze nog jong waren.' Ze denkt even na en weet denk ik niet hoe ze verder moet praten. 'Goed voorbereid.' Zucht ik. Ik ben moe en vermoeid. Mijn leven is helemaal overhoop gegooid en ik ben bang dat door hier te komen dat ik mijn leven nog eens een schop geef, de verkeerde kant op.  

'Jayden en ik waren vroeger goeie vrienden.' Zegt Alex dan maar. 'Waarom heb ik hem dan nooit eerder gezien?' Vraag ik die zelfde seconde toen hij klaar was met zijn zin. Ik zag Alex elke dag. Dus ik zag zijn vrienden ook altijd. En Jayden zat daar niet tussen. 'Niet onderbreken Hope.' Zegt Oliver die me serieus aan kijkt. Jemig vanwaar die switch van uitstraling? 'Voor dat ik jou kende kregen we hele erge ruzie. We hadden beide een grote geheim voor elkaar. Dus we besloten het elkaar te vertellen. Hij vertelde me die dag dat hij een eavel spirit had, iets wat me niet veel verbaasde omdat hij altijd prikkelbaar was en ik vertelde hem over mijn speciale krachten. Zijn ogen werden zwart en hij zij dat we met onze krachten de wereld konden overnemen. We waren toen elf jaar.'Nog zo jong. 'Ik vertelde hem dat hij gek was. Hij zwoor die dag dat hij de sterkste wolven zou gebruiken om voor hem te vechten.' Ik kijk hem verward aan. 'Dus? Ik ben zijn Mate, hij zou zoiets mij niet aan doen.' Alex kijkt mij ik mijn ogen aan en schud zijn hoofd. 'Voelde je bij jullie eerste ontmoeting gelijk dat hij je mate is?' Ik schud mijn hoofd van niet. 'Hij heeft dit al bij zoveel vrouwelijke wolven gedaan. Hij laat een oude heks een spreuk op je gooien zodat je het gevoel krijgt dat hij je mate is, maar geloof me als ik zeg dat de echte gevoelen bij met je mate duizend maal beter zal zijn en bij je echte mate zal je liefde voelen. Ik weet dat je niet van Jayden houd. Hij zal je gebruiken om te vechten en dan zal hij je doden.'

Bij al die woorden voel ik geen sprankel van verdriet.
Alleen maar haat.

—————————

Heeeee! Dit boek is al bijna afgelopen...
wat vind je van het boek? Reageer en like als je wilt ❤️🐲 ~xXx~ dankjewel