the evil Spirit

18

'Ik ben een F.F.F.'
Ik kijk naar de vloer, bang voor zijn reactie. Dan hoor ik ineens iets nieuws, ik hoor hem lachen. Hij lacht me uit! Ik kijk hem boos aan. 'Zie je dit als een grap?' Hij doet alsof hij een traan weg veegt. 'Ja nogal.' Ik voel me beledigd. Zonder er bij na te denken geef ik hem een stoot tegen zijn kaak. Oeps. Hij kijkt me woedend aan. 'Dat had je niet moeten doen.' Hij loopt dreigend op me af en ik loop naar achteren. Hij laat zijn klauwen groeien. Shit. Hij heeft echt last van emotie wisselingen. Misschien ongesteld? Wanneer hij een sprintje wilt nemen schrik ik me rot en houd ik hem op afstand met mijn wind kracht. Het wind dat tegen hem aan komt maak ik wat sterker, tot hij tegen de muur aan botst. Hij kreunt lichtjes van de pijn waardoor ik het wat losjes houd. Ik begin me wat lichtjes te voelen van het hoeveelheid kracht dat ik in één keer uitgeef.. aan die gek. Zijn rode ogen zijn weg en hij grijnst uit het niets naar me. Ze beginnen te glinsteren en ik zie voor het eerst een echte emotie verschijnen op zijn gezicht. 'Mine..' mompelt hij zuchtend. ik schrik en gebruik al mijn kracht om hem hard tegen de muur te houden. Aan zijn gespartel merk ik dat ik hem stik. Ik laat verschrikt los en val vermoeid op mijn knieën. Hij hapt naar adem en staat rustig op. Hij loopt op me af en kijkt me in mijn ogen aan. Ik sta met al mijn kracht op en loop naar achteren, tot ik tegen de andere muur aan kom. Oh nee..
hij staat voor me. 'Asjeblieft doe dit niet.' Zeg ik Smeekent terwijl ik hem in zijn bruine ogen aan kijk. 'Wat niet?' Vraagt hij alsof hij niets weet. 'Claim me niet, ik zal voor je vechten maar asjeblieft claim me niet tot je mate.' Smeek ik en mijn ogen worden vochtig. 'Ik zal je niet claimen, want je bent mijn mate.' Zegt hij haast geïrriteerd. Ik kijk hem verward aan. 'Niet waar, eavels hebben geen mate.' Protesteer ik. Hij krijgt een lichte grijns op mijn gezicht. 'Dacht ik ook.' Zucht hij. Hij buigt zich tot mijn oor. 'Tot he mij van plan was te vermoorden.' Fluistert hij. Hij rijkt zijn hand uit. 'W-wat doe je?' En voor ik het weet wrijft hij over mijn wang. 'Ik bleef me zelf altijd vertellen dat als ik een mate zou hebben dat ik haar hart er uit zou snijden en het zou verbranden.' Mompelt hij in zich zelf. 'Of nou, ik liet het mijn wolf vertellen.' Ik schrik me rot en probeer hem weg te duwen. Is hij gek of zo? Wat doe ik me zelf toch aan?! Hij sust me en Schud zijn hoofd. 'Ik zal je zo iets nooit aan doen!' Ik jammer en schud mijn hoofd. Waar ben ik toch beland?! 'Je hebt me zo vaak bedreigt en hebt zo veel mensen vermoord.' Komt er lichtjes trillend uit. Hij knikt. 'In het bos, toen ik voor het eerst op je terrein belande.. je liet me zulke intense haat zien.. wij kunnen geen mates zijn!' 'Merk je dan niets?' Vraagt hij serieus. Ik schud mijn hoofd van nee. Ik zucht vermoeid. 'Wanneer jij er bent heb ik steeds minder last van mijn wolf en voel ik jou aan. Die keer in het bos, ik rook je en mijn wolf pikte het niet, hij denkt dat je ons zwak maakt.' Zegt hij gefrustreerd en klemt zijn kaken op elkaar. Mijn hard begint als een gek te bonken. 'E-en die dag dan in de cel? Je wilde me zo graag dood hebben!' Hij gaat met zijn hand over zijn haar. ' mijn wolf, zodra ik hem kon beheersen heb ik je veilig thuis gebracht.' Ik schud jammerend mijn hoofd. 'Laat me iets proberen.' Zegt hij haast smekend. Ik kijk hem vragend aan. Hij komt dichterbij. Oh nee, zal hij..? En voor ik het wist kust hij mij. De grootste eavel spirit. En dan schrik ik van een gevoel dat brand over mijn hele lichaam. Dit geweldige tinteling. Ik sluit mijn ogen en rijk mijn hand uit naar zijn wang. Ik raak soort van verslaafd van dit gevoel. Deze ene klap brengt me naar de realiteit en verteld me dat we zijn voorbestemd. Dat we bij elkaar horen, en het maakt me zo verdomd bang. Ik trek uit het niets terug. Hij grijnst naar me. 'Shit.' Mompel ik.