NİSA

FİNAL

                                       FİNAL

Allah der ki "Kimi benden çok seversen onu senden alırım"....Ve ekler: "Onsuz yaşayamam" deme,seni onsuz da yaşatırım.

Ve mevsim geçer,gölge veren ağaçların dalları kurur,sabır taşar,canından saydığın yar bile bir gün el olur,aklın şaşar.

Dostun düşmana dönüşür,düşman kalkar dost olur,öyle garip bir dünya.

Olmaz dediğin ne varsa hepsi olur......

"Düşmem" dersin düşersin,"Şaşmam" dersin şaşarsın.

En garibi de budur ya "Öldüm" der,yine de "yaşarsın.

1 saat önce...
Göz göze geldiğimiz o andı işte bu an. Tüm hayatımın bir kurgu üzerine olduğu gerçeğini daha yeni öğrenmiştim. Oysa hiç hissetmemiştim , hep sevildim sanmıştım. Karşı karşıya kalmıştık ve ben gerçeklerle yüzleşmek istiyordum artık.

"Tek bir soru soracağım 'neden yaptın bunları bana, neden?"

"Nisa" dedi elini bana uzatarak. "Bak şuraya gel anlatacağım" Arkama baktığımda bu harabenin arkasının açık olduğunu ve yüksekliğinin de oldukça fazla olduğunu gördüm. Duvardan destek alarak yüksekliğin tam tersine ilerledim ve olduğum yerde bıraktım kendimi.

O da bıraktı aynı beni gibi kendini yere. Dizlerini öne doğru uzattı ve ardından elleriyle sıkıca kavradı.

"Doğru bildiğim bir gerçek vardı" dedi gözlerini siyahlık bürümüştü sanki o an.

"Babamın katili için yıllarca çeşitli şeyler yapmak geldi aklıma ama adam ölüydü" yutkundu "o ölüyse ailesinden intikamımı alacaktım" gözlerini bana diktiğinde.

Korkunç gerçekle yüzleşmiştim "be-be-benim babam mı?"

"Adamın yanına vardığımda ölmüştü kimliğini çıkarttım Ahmet soytürk yazıyordu" duyduklarım karşında dilimi yutmuş olabilirdim konuşma faliyetimi yerine getiremiyordum çünkü.

"Yıllarca seni aradım her yerde izini bulamadım" Elinin tersiyle gözlerini sildi.

"En sonunda buldum seni" parmağıyla beni işaret edince hafifçe arkaya doğru geriledim.

"Üniversite okuyacak ve mimariye ilgisi olan bir kız. En kolayıydı bu hemen afişleri hallettim ve senin buraya gelmen için elimden gelenin fazlasını yaptım ve sen geldin" duraksadı , yutkundu ve devam etti.

"Evet sinan'ı sana zarar vermesi ve bana yaklaşman için tuttum" gözlerim yuvalarından çıkacak şekildeydi adeta. Başımın zonklamasını hissediyordum.

"Telefonuna gelen mesajı ben attım. İmza topladığımız gün o yazıyı ben yazdım. Seni ben boğmak istedim" Bir çırpıda anlattı olan biteni her duyduğum cümlede daha çok ürperiyordum.

"Senin ölmeni istemiştim. Geçip kenara izledim ama o gelip kurtarınca her şeyin mahvolduğunu anladım" duraksadı. Gözlerim buğulu onu izliyordum.

"Ben-o her şeyi itiraf eder de bu oyun biter sanmıştım ama etmedi. Seni bıraktıktan sonra gitti" duyduklarım daha da hayret etmemi sağlıyordu. Her şey benim önünde gerçekleşmemiş gibiydi sanki.