No dreams, no change

6

Warning: selfharm, kun je hier niet tegen dan moet je het eerste gedeelte van dit hoofdstuk niet lezen. Bij de schuingedrukte tekst tussen haakjes kun je weer verder lezen. 

Als ik eindelijk weer thuis ben , ga ik nadenken over de woorden van Samantha. Ze heeft gelijk. Dominic zou nooit vrienden worden met een meisje als mij. Ik ben niets waard en ik kan niets. Mijn gezicht is lelijk, mijn haar is lelijk. Alles aan mij is gewoon lelijk.

Nu ik er zo over nadenk komen de stemmen terug ik mijn hoofd.

'Jessie je bent hopeloos. Waarom besta je nog op deze aardbol?'

'Maak toch een einde aan je zielige leven. Er is toch niemand die van je houdt.'

De stemmen worden iedere keer weer erger. Het begon dat ze zeiden dat ik mezelf moest snijden en dat heb ik dus ook gedaan. Nu zijn ze op het punt gekomen waar ze zeggen dat ik maar zelfmoord moet plegen.

De stemmen worden steeds luider in mijn hoofd en ik leg mijn handen tegen mijn oren als een poging zodat ik ze niet meer hoor. Het werkt alleen niet en de tranen lopen inmiddels over mijn wangen. Ik kijk naar links en zie daar iets liggen wat ik eigenlijk niet zou willen gebruiken. Ik wil hem niet pakken. Ik probeer me er tegen te verzetten, maar toch pak ik het op. Het mesje uit mijn scheermesje brandt in mijn handen. Ik wil het niet, maar ik moet het doen. Ik doe de mouw van mijn trui omhoog. Ik heb nog nooit op mijn arm gesneden. Ik doe het normaal altijd op mijn bovenbeen, maar die staat nu bijna al helemaal vol.

Langzaam breng ik het mesje naar mijn onderarm toe. Als ik de eerste maak, begint het bloed al langzaam uit de snee te komen. Ik zet er nog drie bij en dan vind ik het weer voldoende. Ik laat het bloed er langzaam uitlopen. Ik moet hier echt mee ophouden. Als het klaar is met bloeden, plak ik er een pleister op zodat ik er niet aan ga krabben. Ik doe mijn mouw weer naar beneden en ga op mijn bed liggen. De stemmen zijn weer weg en ik ben opgelucht.

(Je kunt weer verder lezen)

Ik ben alleen thuis en ik weet niet wat ik moet doen. Ik lig inmiddels al 2 uur op mijn bed naar het plafond te staren. Voor een keer denk ik aan helemaal niets. Geen vervelende gedachtes over mijzelf of over mijn bestaan hier op aarde. Mijn huiswerk heb ik al gedaan en ik heb totaal geen zin om weer een serie te gaan kijken op Netflix.

Ik zal maar eens naar Pebbles gaan want anders zit zij ook heel de dag alleen en dat vind ik zielig. Pebbles loopt bijna 24/7 los dus nu ook. Het is altijd een hele klus om haar te zoeken. Ze gaat op de meest rare plekjes zitten. We waren haar een keer drie uur kwijt en ik was al helemaal in paniek. Het was toen al vijf uur 's avonds en mijn moeder ging aan het eten beginnen. Doet mijn moeder de voorraadkast open, huppelt Pebbles er vrolijk uit. Ik ben dus benieuwd waar ze nu weer zit.

Deze keer was het gelukkig geen hele klus om haar te vinden. Ze zat gewoon onder de stoel te slapen. Als ze mij hoort aankomen schieten haar oortjes omhoog en kijkt ze me aan. Ik ga op de bank zitten en zet de televisie aan. Nog geen tien seconden later springt Pebbles op de bank en gaat ze naast me liggen. Pebbles is soms net een kat. Ze legt haar hoofdje op mijn been als teken dat ik haar moet gaan aaien en dat doe ik dan ook. Na een paar minuten valt ze weer in slaap. Ik blijf naar haar kijken. Dit beestje is het enige in mijn leven wat mij oprecht blij maakt.