Nablijven

De zoektocht

Ik hoor stemmen, de ene stem herken ik. Dat is de rasperige stem van mijn vader. Hij rookt minstens anderhalf pakje per dag, daar wijt hij dan voornamelijk ook zijn stem aan. De andere stem ken ik ook, maar ik kom niet op de naam van die persoon. De stem klinkt zeer zakelijk.

“Ze moet gewoon rust houden Meneer Harmsen” zegt de stem waarvan ik de persoon niet kan herinneren. Waarschijnlijk is het de dokter. Een koude, ruwe en wat rimpelige hand pakt mij beet bij mijn arm. Nu pas voel ik hoezeer mijn hoofd bonkt, wat was er nou precies gebeurd. Het laatste wat ik weet is dat ik naar boven ging om de doos van Iris op te bergen. Langzaam openen mijn ogen zich, meteen zie ik het bezorgde gezicht van mijn vader, zijn ogen staan groot en zijn voorhoofd zit in een bezorgde frons.

“Alles goed lieverd?” vraagt hij, zijn lippen komen moeizaam van elkaar af.

“Het is oké pap” zeg ik en een glimlach vult mijn gezicht. Mijn hoofd spat zowat uit elkaar.

“Mag ik misschien een paracetamol?” vraag ik aan mijn vader. Mijn ogen zijn stijf dicht en ik grijp met mijn handen naar mijn slapen.

Ik wrijf er zachtjes overheen in de hoop dat de druk op mijn hoofd afneemt, maar natuurlijk heeft dat geen zin. Op het moment dat mijn ogen zich weer langzaam openen staat mijn voorovergebogen met een glas water en een klein wit pilletje in zijn hand. Gretig pak ik beiden aan, eerst een grote slok water die ik door slik, dan kantel ik mijn hoofd achterover en gooi het pilletje in mijn mond, weer zet ik beiden handen aan het glas en drink het resterende water wat er nog in zit op.

Langzaam laat ik me terugzakken in het kussen. Gelukkig helpt papa daarbij. Hoewel hij altijd druk is met voetbal, kun je ook wel zien dat hij toch enorm veel om mij geeft. Zoals hij ook vaak beloofd heeft, vooral na de dood van mijn moeder.

“Maria” zegt hij, en ik zie een bedenkelijke uitdrukking op zijn gezicht, alsof hij niet zeker weet of hij me het wel moet vertellen.

Hij loopt de kamer uit en is binnen een paar seconden terug met de doos, de grote kartonnen doos. Hij haalt er verscheidene spullen uit, zoals de mok, het fotolijstje en nog meer breekbare spullen. Hij hoeft al niks meer te zeggen want ik zie dat alle spullen die breekbaar waren kapot zijn gegaan.

“Wie is dat?” vraagt hij voorzichtig, het is duidelijk dat hij me geen pijn wilt doen en zeker niet in deze toestand.

Ik zucht een aantal keer, moet ik hem dit wel vertellen? Uiteindelijk denk ik toch dat het beter is dat hij het weet, maar hij hoeft niet alles te weten. Ik vertel hem niet dat ze mijn lerares is.

Op het moment dat ik mijn verhaal aan hem vertel knikt hij tijdens mijn verhaal herhaaldelijk heel begrijpend. Hij streelt met zijn duim over mijn pols.

“Jij bent mijn meissie hè. Onthoud dat.” een lichte glimlach verschijnt op zijn lippen, maar in zijn ogen zie ik verdriet. Waarschijnlijk denkt hij net zoals mij aan mama. Hij zucht zachtjes een aantal keer en staat dan op van zijn hurkhouding. De plaatsen van zijn ellebogen op de bruine bank waarop ik lig zijn nog te zien.

“Ga nog maar even slapen.” zegt hij vriendelijk. Hij loopt naar de deur van de woonkamer en drukt op de witte schakelaar naast de deur. Alle lichten gaan uit. Hij kijkt me nog voor een laatste keer aan en verdwijnt dan achter de dinne houten deur. Mijn ogen vallen weer langzaam dicht terwijl ik aan Iris en aan mijn moeder denk.

Een aantal keren erna dat ik mijn ogen open doe voel ik mij al een stuk beter, ik sta zachtjes op en eet wat fruit, een appel die mijn vader heeft gesneden in verscheidene partjes, en wat ligt op ons grijs-witte bord.

Nadat ik de groen-rood glimmende appel geheel heb opgegeten ga ik naar boven.

“Pap, ik ben naar boven” roep ik. Mijn vader zit de laatste paar dagen boven op zijn kamer televisie te kijken, omdat ik hier in de woonkamer op de bank lag. Eigenlijk is het nutteloze informatie die ik hem net vertelde, het maakt hem toch vrij weinig uit of ik op de computer ga of nog even blijf liggen denk ik zo.