Nablijven

Help!

Vandaag weer een dag bij Iris in de klas. Sinds de twee dagen die verstreken zijn kan ik nogsteeds haar kus voelen op mijn lippen. Haar volle lippen die smaakten naar bijbels fruit. Haar gouden lokken die als een krans om haar gezicht vielen. Hoezeer ik ook mijn best deed, ik kreeg haar niet uit mijn hoofd.

Er werd geklopt op de deur. Zoals bij iedere klas keren alle hoofden naar de deur toe, want iedereen is nieuwschierig wie daar staat en wat die persoon te melden heeft. Ook ik ben nieuwschierig. Ik keer mijn hoofd naar de dikke rode deur. Iris loopt er naartoe en trekt de deur open.

Wanneer ze de deur open trekt verschijnt daar de Rector. Ik hoor Melissa en Thom zachtjes lachen achter mij. De rector is enorm streng. Dat kan je al zien hoe ze eruit ziet. Het is een nogal stijve vrouw, loopt altijd in mantelpakjes rond en heeft wenkbrauwen die in hun natuurlijke vorm al een beetje kwaadaardig staan. 

Ik zie hoe ze iets in Iris haar oor fluistert. Iris zie ik wit wegtrekken.

"Sorry klas, ik ben zo terug." zegt Iris zacht en ze volgt de Rector het lokaal uit. In de gang hoor ik de geluiden van haar hakken die langzaam wegebben.

Achter me hoor ik Melissa en Thom nog harder lachen.

"Die zit in de problemen." schreeuwen Melissa, Thom en Cynthia samen en ze bulderen van het lachen. 

Melissa stopt voor een moment met lachen en kijkt mij indringend aan. Om haar mond verschijnt een gemeen glimlachje en haar ogen vormen zich tot spleetjes.

Ik weet wat deze blik zegt. Deze blik heb ik vaak genoeg gezien van haar de laatste tijd.

Ik voel hoe mijn maag zich omkeert en ik misselijk wordt. Ik sta op om naar de toilet te rennen, maar vrijwel meteen weet ik dat ik het niet zal redden. Ik ren naar de prullenbak toe die in de hoek van het lokaal staat, vlakbij de deur en ik geef over in de zwarte prullenbak.

Ik hoor hoe Justin haastig naar mij toe komt lopen en ik voel vrijwel meteen zijn warme hand in mijn nek. 

"Hou nou eens op jullie" schreeuwt Justin naar het groepje. Dat had hij beter niet kunnen doen want nu lachen ze nog harder. 

Hij negeert het en keert zich weer tot mij.

"Gaat het Maria?" vraagt hij zachtjes.

"Kom" zegt hij en hij pakt me voorzichtig bij mijn arm om me weer overeind te helpen.

"Ik ben nog niet klaar met jullie." roept Justin kwaad, ik zie hoe zijn vriendelijke blik plaats maakt voor een boze blik. Zijn wenkbrauwen staan lager en zijn ogen staan fel.

Hij loopt voorzichtig met mij naar de gang en laat me rustig tegen de muur aanzitten.

"Gaat het?" vraagt hij zachtjes. Hij pakt een flesje drinken uit zijn zwarte eastpack die volgespeld is met verschillende stiksels.

Ik pak het flesje drinken dankbaar aan en ik neem een paar grote slokken van het drinken.

"Het is oké" zegt hij, en er verschijnt een rustgevende glimlach op zijn gezicht.

Wat is oké? Ik snap hem niet, wat bedoeld hij nou.

Waarschijnlijk heeft hij die vragen afgelezen van mijn vragende gezicht want hij antwoord vrijwel meteen op een rustige manier.

"Dat je verliefd bent op Mevrouw de Bakker, en zij op jou." 

Hij zucht. 

Wat voor een soort zucht kon ik er niet precies uit opmaken. Was het een zucht van opluchting, of meer een zucht van teleurstelling of misschien wel beiden.