When She Courted Him

Twenty Second

                Kinapa ko sa bulsa ng bag ko yung invitation card para tignan muli ang mapa.

                Huh? Teka, bakit wala?

                Wala akong nakapang envelope doon sa bulsa kaya binuksan ko na yung mismong bag ko para hanapin 'yun.

                HAAAAAA? Bakit wala?! Eh nilabas ko na nga 'yun kanina at pinatong na kanina sa lamesa, bakit wala pa rin dito?!

               

                Langya naman oh! Ang swerte, swerte, swerte, swerte ko takaga ngayong araw! Naiwan ko pa yata sa dorm yung inivation card! Eh importanteng importante pa naman 'yun dahil kapag hindi ko 'yun nadala, hindi nila ako papayagan na pumasok sa resort! Sayang naman!

 

                Sa ayaw at sa gusto ko, napilitan akong bumalik ulit sa dorm para kunin yung invitation card. Pero this time, hindi na ako nagmamadali, nag-elevator na lang rin ako para hindi ako mahirapan. Nawalan na talaga ako ng ganda—este gana.

 

                Pupunta pa ba ako sa party ni Ken? Haaaaay. Kahit nakakatamad, kailangan ko talagang pumunta dahil may tatlong rason ako.

 

                Una, kasi birthday ni Ken. Ang dami-dami niyang ginawang kabutihan para sa akin at ang pagpunta sa birthday niya ay isa sa mga bagay na pwede kong magawa para suklian siya.

 

                Pangalawa, pupunta si Hubby doon, at kapag nandoon siya, kailangan nandun rin ako. Kailangan ko kayang magpapansin sa kanya ‘no.

 

                Pangatlo, syempre kailangan kong kalbuhin ang mga kaibigan kong pinabayaan at iniwan ako ngayon! Ang hirap-hirap kayang mag-commute mag-isa!

 

 

                Sumakay na ako sa elevator at hindi nagtagal ay nakarating na ulit ako sa dorm namin. Nang makita ko ang kama ko, na-tempt nanaman akong humiga nalang doon buong araw, kaya mabilisan kong kinuha ang inivitation card para maka-alis na kaagad. Oh tukso, layuan mo ako!

 

 

                Nakatunganga lang ako sa labas noon habang iniisip kung ano na dapat ang gagawin ko sa buhay ko. Mukha na akong pulubi, buti nalang at medyo maayos naman ang itsura ko at malinis tignan.

 

 

                Habang naghihintay sa wala, biglang nahagip ng mata ko si Dylan na naglalakad sa di kalayuan. Waaaa! Bakit siya nandito? Akala ko umalis na siya kasama si Ken!

 

                “Hubby!” sigaw ko, pero hindi siya lumingon. Hindi niya yata narinig.