DÜRÜST YALANCI: KISADIR AŞKIN BOYU

57. BÖLÜM

Keskin fren sesinin kulağıma dolmasıyla ayaklarım kendiliğinden talimat almış, koşmaya başlamıştım. Beynim tamamen donmuş bir şekilde sadece koşuyordum. Sonu nasıl olacaktı, doğru mu yapıyordum bilmiyorum. Ama kalbim bu denli hızlı çarparken tek yapmam gereken peşinden gitmem gerekmiş gibiydi. Babasını öldürmemeliydi. Böylesine büyük bir yükün altına girmemeliydi.

Nefes nefese evin önüne geldiğimde Ethem amca kaşları çatılmış, telefonla bir şeyler yapıyordu. Ali'nin birden bire gitmesine şaşırmış olmalıydı.

"Ethem hemen Şule'yi Ali'nin yanına götür." Nefesim göğsümde tıkanmış gibi öylece olanları takip ediyordum sadece. Ne yapıyordum aklım almıyordu.

"Ali nereye gitti ki öyle hışımla? Ne oluyor böyle Asiye?" Asiye teyze arabaya doğru koşarken bende peşinden gittim. Ethem amca elinde telefonla hala şaşkınlıkla bakıyordu.

"O soysuz neredeyse Ali de oraya gitti ve Şule'yi de oraya götüreceksin." Ethem amca bu sefer kaşlarını çatarak yanımıza yaklaşmıştı. Tam konuşacakken de Asiye teyze bağırarak araya girdi. O kadar telaşlanmıştı ki, zor ayakta durduğu belli oluyordu. Elleri titremeye başlamıştı hatta. Kalbimin sesi kulaklarıma dolduğu anda hızlıca arabanın kapısını açıp bindim. Ne yapıyordum ben böyle? Ali beni paramparça etmişti. O adama inat kalbimi kırmıştı. Şimdi öldürmesin diye neden peşinden gidiyordum ki ben? Neyin çabasıydı bu?

Araba çalışınca öne baktım. Asiye teyze hala ağlıyor Ethem amca da sorular sorup duruyordu. Daha fazla dayanamadım ve usulca konuşmaya başladım.

"Asya anne yaşıyormuş ve Ali de bunun hesabını sormaya gitti." Sözlerim biter bitmez ani bir frenle öne savrulmuştuk. Ben hala idrak edemiyordum bu olanları. O kadar duyduklarımdan sonra yaşama ihtimali bile o kadar garip ve tuhaftı ki! Nasıl bu kadar cani biri olabilirdi hayatta? Neyin hırsı, öfkesiydi bu? Bunlar bana fazla geliyordu. Böyle bir pisliğe bulaşmış olmak, hatta o pislikte batmış olmak çok berbat bir şeydi.

"Asya yaşıyor da ne demek? Asiye ne oluyor, çıldırtma beni konuş kadın."

"Ethem Allah aşkına sür şu arabayı. Her şeyi anlatacağım sana ama hızlı ol. Ali onu öldürmeye gitti. Babasını öldürecek. Şule'den başkası durduramaz şimdi onu. Oğlum baba katili olacak. Sür şu arabayı artık." Ethem amca tereddütle baksa da tekrardan arabayı çalıştırmıştı. Bense bilinçsizce konuşmaya başlamıştım.

"Onu ne ile durdurabilirim ki? Ailemin katilini öldürmemesi için ne diyebilirim?" ikisi de cevap vermemişlerdi. Kafamı dışarıya çevirdim. Yüzünü bile görmeye dayanamazken şimdi bile isteye ayağına gidiyordum. Neydi beni buna iten? Niye kalbim sıkışıp duruyordu? Niye korkuyordum? Neyden korkuyordum?

"Ali'ye dinleyeceğini söyle. Bütün gerçekleri öğrenmek istediğini söyle."

"Ve Ali de bana bütün gerçekleri yalansız anlatacak? Aylarca yalanlarıyla kandırdığı beni, gerçekler için dinleyecek öyle mi? Neden beni buna sürüklüyorsun teyze? İkisi de hayatımı mahvetti. İkisi de hak ediyor bunları." Hışımla arkasına döndü.

"Sana hiçbir şeyin göründüğünü gibi olmadığını anlattım. O görüntüler gerçeği yansıtmıyor. Ailen ile de çok fazla bilmediğin şeyler var. Artık bunları da görmezden gelemezsin. Kızım, günlerce neler çektiğini gördüm. Kendini ve bebeklerini hırpaladın. Canının yanmasına hak verdim, veriyorum da ama daha fazla gerçeklerden kaçamazsın. Dinle Ali'yi ve ikinizi de bu cehennemden kurtar. Artık o herifin hayatınızı mahvetmesine izin vermeyin. Görmüyor musun her şeyi en başından beri batıran o!" gözlerimin içine yaşlı gözlerle bakarak, yalvarırcasına konuşmasıyla dışarı çevirdim bakışlarımı. Hiçbir şeyin oturmadığını, hala çoğu şeyin gizli kaldığını biliyordum ve bunların bir an önce çözülmesi gerektiğini de. Ama bunu bu şekilde yapmak beni sadece yaralayacaktı. Ali aylarca kandırmıştı beni ve hala kalbim de kocaman yarası açıktı. O yalanların sebebi ise o herifti. İkisi ile de böyle bir şekilde yüzleşmeyi kaldırabileceğimden emin değildim işte. Lanet olsun ki en başında ki inadımda yoktu. Hayır diyemiyordum. İstemediğimi söyleyemiyordum.