Hello, Seatmate 😸

Chapter 1

Note: This chapter is already edited. :)
----

Chapter 1

"Attention please, everyone." Pumalakpak ang adviser sa harap para mapansin siya sa mga estudyante. Nang nasa kaniya na ang atensyon ay pinapasok niya ako sa loob. Nararamdaman ko ang panlalamig sa aking kamay.

Nakayuko akong pumasok, kinakabahan talaga ako. Kung sana nandito rin si Yerin para mabawas-bawasan ang aking kaba.

Nang nasa tabi na ako ni Ma'am ay doon na napaangat ang tingin ko, ayaw ko naman na ang first impression nila sa akin ay masama.

Ibang iba ang aura ng mga tao rito sa loob kumpara sa recent school ko noon. Makikita kong ang seryoso nila pagdating sa academics.

Iginaya ako ni Ma'am Mona sa gitna. "Class, this is our new exchange student along with 3 others. She came from School of Performing Arts in South Korea." Pakilala niya sakin at narinig ko ang kaniyang munting tawa. Bakit? Anong nakakatawa 'don?

Nakita ko ang mga estudyante na natigilan sa kanilang ginawa at para lang titigan ako. I clenched my hand, God. Can they stop staring? Hindi yata ako makakapag concentrate sa script kong pagpapakilala. Yes, I have a script sinulat ko pa kagabi and I memorized all of it but now. I don't think na makakaya ko.

Naramdaman kong hinawakan ni Maam ang aking likod, para magpakilala na ako kaya napalunok ako ng marahan.

Yumuko ako, 45° as our daily tradition to show our respect. Ngumiti naman sila bilang tugon. "Hello, I'm Tiana Song. Please take good care of me within 9 months."

Mahaba haba pa sana ang sasabihin ko, pero nawala ang lahat ng may biglang pumasok.

Napalingon ang lahat doon, at saakin uli. Okay? That was disturbing.

Tumingin rin ako sa pumasok, hindi yata mawala ang aking curiosity kaya napalingon ako sakaniya. Chismis word is crawling on my body.

Iniyuko ko ang aking ulo to say hello. Pero nanatili parin siyang nakatingin. Ngumuso ako at umiwas. That was very rude for a person 'ni hindi man lang rin bumati saakin.

"Please seat Mr. Perez." Ani maam nang napansin itong nakatingin parin sa amin. Ito yata ang feeling na, hindi ka komportable.

In Korea, it is rude to stare at someone. Lalo na, hind mo kakilala. At higit sa lahat. He did not respond for my gratitude towards him.

Sumunod naman siya kay Maam. Mona, pero huli pa ang lahat. Nakita ko pang ngumiti siya sakin. Really, malaking ngiti ang ibinigay saakin. Omo, I think he's mentally-illed person. Napailing nalang ako.

"Any questions to ask her about something?" Nataranta ako bigla nang tinanong ni Maam ito. I'm not ready for this. Isa akong mahiyain na tao. Nangatong ang mga binti ko dahil sa narinig ko.

Napakagat labi ako nang madami ang nagtaas ng kamay. But, according to my Bestfriend. Her first goal for me, is to approach my classmates and to make friends.

Siniko ako ni Maam. "They are really interested." Ngumuso ako. I'm not into it.

Tinuro ko ang isang Babae na naka clip ang kaniyang buhok. "Yes?"

"Are you half?" She asked her chinky eyes showed me na Chinese siya. Madami na akong nakilalang Asian, and they all have different shape of their eyes.

I smiled. "Yes, as the matter of fact. I can speak tagalog." Natuto ako within 5 years dahil tinuruan ako ni Mom noon. At kaya rin, napasa ko ang examination sa National Exchange Student Program.

Nakita ko ang ibang studyante na ngumiti. Siniko uli ako ni Maam. "Marunong ka palang magtagalog, ba't hindi mo sinabi?"

Kumunot ang noo ko. Do I need to do that? Pero pinilit ko paring ngumiti. I want to sit down now. Ganito ba talaga kapag first day of school sa Philippines? Sa amin kasi kapag first day mo, just introduce yourself and just take a sit. Easy as that! And also, pwede rin na ang teacher namin ang magpapakilala saamin.