Voor eens en voor altijd

Weer naar huis

Jonas nam de enveloppe van de grond en ging met Mila terug de kamer in. Samen gingen ze op de rand van het bed zitten. 'Doe ik hem openn of liever niet?' vroeg Jonas voor de zekerheid. Mila knikte en keek toe hoe Jonas de enveloppe opendeed. 'Euhm, Mila...' zei Jonas met een bange stem en haalde een klein voorwerp uit de enveloppe. Jonas toonde de kogel en zag dat Mila schrok. 'Welke zot doet dat nu?!' vroeg Mila geschrokken. 'Ik weet het niet. Er zit nog een brief bij.' antwoordde Jonas. Jonas vouwde de brief open en las die voor aan Mila:

Jonasje Jonasje toch...

Niet slim om het aan Mila te vertellen he. Wie weet wat gaat er nu gebeuren met haar? Ooit is Mila weer van mij, ik hoop dat je dat beseft. Ik maak je af. Neem al maar afscheid van Mila, want het zal snel gedaan zijn met jou. 
Fijne reis naar huis nog!

K.

'We moeten hier wegkomen Jonas! En snel!' zei Mila paniekerig. 'Morgen is ons vliegtuig er. Wees gerust liefje' zei Jonas kalmerend en nam Mila in zijn armen. 'Moeten onze vrienden dit niet weten?' vroeg Mila. 'Ik denk niet dat dat een goed idee is. We lopen nu al gevaar genoeg met ons twee. Sorry liefje' zei Jonas verontschuldigend. 'Je hebt gelijk, we mogen onze vrienden niet in gevaar brengen' antwoordde Mila. Jonas nam Mila in haar armen en liet zijn hand op haar hoofd rusten. Jonas voelde hoe zijn T-shirt nat werd, hij hief Mila haar hoofd op en zag de tranen in haar ogen. 'Hey liefje, waarom huil je?' vroeg Jonas bezorgd. 'Wij hebben altijd een probleem of iets dat we moeten oplossen. Eerst de geesten, de moord op de Freebirds, nu dit. Waarom wij altijd Jonas? Waarom?' zei Mila huilend. 'Ik weet het niet liefje, ik weet wel dat wij hier uit komen. Samen, sterker dan ooit. En na deze dreigbrieven is het gedaan met al die problemen. Dat beloof ik je' zei Jonas kalmerend. Mila nestelde zich in Jonas' armen en huilde uit. Na een halfuurtje was er geen spoor meer van Mila's huilbui. 'Wil je gaan eten liefje?' vroeg Jonas waarop Mila knikte. Jonas sloeg een arm om Mila haar schouders en zo gingen ze naar het ontbijt. Bij het buffet kon Mila niet kiezen wat te nemen dus nam ze bijna alles; Chocoladekoek, donut, pannekoeken en ga zo mar door. 'Ah, grote honger kleine?' vroeg Jonas plagend. Mila porde zachtjes plagend in zijn zij. Jonas plantte zijn lippen op haar haar en nadat ze hun eten genomen hadden gingen ze aan een tafeltje zitten. Na driekwartier hadden ze hun eten op en gingen ze terug naar hun kamer. Eens ze in hun kamer waren ging Mila op bed liggen en hield haar bezig met haar gsm. 'Hey kleine, wat ben jij van plan? We moeten wel onze valies maken he, zotteke!' zei Jonas toen hij zijn lief op bed zag zitten. Mila zuchtte en stond op, 'Amai! Zo enthousiast heb ik je nog nooit geweten!' zei Jonas toen hij Mila zag zuchten. 'Ik heb gewoon geen zin in school, dat is al' antwoordde Mila en tegen Jonas zijn borstkas leunen. Jonas sloeg één arm rond haar middel en zijn andere hand legde hij op haar achterhoofd. 'Allee kom, we gaan onze valies klaarmaken! Tegen half 11 kunnen we dan een taxi nemen naar de luchthaven' zei Jonas na de knuffel en gaf een tik op Mila haar achterwerk. Mila schonk Jonas een laatste glimlach voor ze haar valies inpakte. Na een twintigtal minuutjes waren Jonas en Mila klaar om naar de luchthaven te vertrekken. 'Ben je klaar?' vroeg Jonas nadat hij zijn valies dichtritste. 'Ja! Zijn we weg?' antwoordde Mila. Jonas knikte en vestrengelde zijn hand met Mila haar hand en zo liepen ze het hotel uit. Na driekwartier waren ze aangekomen op de luchthaven. Het was kwart na 11 en hun vliegtuig kwam om 14u, dus hadden ze nog alle tijd.