DIARY OF AN UNWANTED CHILD

Entry No. 3 | February 28

“Love is not just about how we show it in the outside to let everyone knows, but love is also how you secretly sacrifice in the inside when no one knows. Love has different phases, it is on the person's perspective how he or she will show it— and I choose to hide it.”

-••o••-
Sometimes, love is like practicing the art of sacrificing. Sacrificing your time, effort, and even your love ones. It is patiently sacrificing good things that you want for a better things that may come.

Dear Diary,

               Makulimlim ang araw na ito, kulay abo pa ang mga ulap, pero wala na ang ulan. Nabalitaan ko rin sa telebesyon na, nakalabas na ang bagyo sa bansa, pero nasa PAR pa ito, kumikilos pa hilaga't kanluran.

              Today marks a significant day, for it means that a new beginning will start to happen and the world will know that in every storm, there is a rainbow; that in every chaos, there is always peace; and in every hopeless heart, there is hope residing in their heart— we just need to feel and believe on it— But how can we consider that there is hope, if the one with the hope is slowly killing herself with knife of hopelessness?

“Dad, ayaw ko!” rinig kong sigaw ni Ate. Nag-aaway ba sila ni Dad? Dali-dali akong bumaba. Nasa kalagitnaan na ako upang pigilan sila nang narinig ko ang paghikbi ni ate.

“Dad, alam mo naman na gusto kong makapagtapos ng kolehiyo."

“I am sorry, anak. Hindi ko rin kaya na magtrabaho dahil sa sakit ko. Mabuti na lang at tumutulong pa ang Ninong Clark mo,” sabi ni dad.

“Mabuti pa si Ninong Clark natutulungan ako, ikaw, wala... wala kang kuwenta! I hate you!” sigaw ni ate at tumakbo patungo sa kwarto n'ya. Ano ba ang pinag-aawayan nila? Tinungo ko ang kwarto ni ate. Naririnig ko pa ang mumunting hikbi n'ya. Kakatok na sana ako nang mapansin na bukas ito.

“Ate, what happened?” tanong ko, pero isang masamang tingin lang ang pinukol n'ya sa akin.

“Kasalanan mo ito! Bakit kase ako pa ang dapat tumigil sa pag-aaral, samantalang ikaw naman ang hindi inaayos ang pag-aaral?” duro n'ya sa akin. So it was all because of that kaya sila nag-aaway. “Paano na ang pangarap ko, malapit na akong grumadweyt. Bakit ako pa ang kailangan tumigil?” hindi ko alam kong kinakausap n'ya ako o ang sarili n'ya, pero kahit ano pa man 'yun, nakokonsensya ako. Ate does not deserve this.

              Diary, kaya nagdesisyon na ako, sinabihan ko na si ate na ako ang titigil. Mag-aaral siya, habang ako ay magtatrabaho lang muna para makaipon. Grade 12 pa lang naman ako, habang si ate ay second year college, kaya siya na lang muna. Dalawang taon lang naman ang hihintayin ko. Atsaka, hindi naman 'yun matagal, 730 days lang naman 'yun, hindi ba? #

Doing what is right,
Jane