Gecenin Uğultusu

Bölüm 5

Yedinci ayın sonlarına doğru bebeğin cinsiyeti belli oldu. Erkekti, bir oğlu olacaktı. Babasının adını yaşatacak bir oğlu olacaktı. İnanılmaz bir duyguydu. Mutlu haber herkesi sevince boğdu. Poyraz sevinçten deliye döndü, Dilan'a yaptığı evlilik ve bebek ısrarları aldığı sevinçli haberle arttı. Dilan ise erken olduğunu söylerken iş yoğunluğu sebebiyle ertelenmek zorunda oldukları için üzgün olduğuna ikna etmeye çalışıyordu. Anlayış gösteriyor olsa da Poyraz, bozulmuyor değildi.

Selvi bir tepsi midye baklava açtı, eve misafirliğe gelen herkese dağıttı. Elbette ki Serva hakkında olumsuz düşüncesi olanlar konuştu. Henüz evlenmemiş bir kadının bebek bekliyor olması insanları konuştururdu. Üzerlerin vazife olmayan her şeyde ahkam kesmek, ahlak bekçiliğine soyunmak toplum olarak en sevilen eylemdi. İş kendilerine gelince halı altına süpürdükleri pislikleri kimse konuşmaz, aile içi tacizler şiddetler yenilir yutulurdu da birbirini seven iki insanın birlikteliğinden gelen güzel bebek konuşulacak konu olurdu. Erkek kadını dövse sokağa atsa hatta yol ortasında doğrasa kimse gık demez, bir tek kadının koruması gereken olgu olan namus dillerde dolaşırdı. Oysa sokakta el ele gezen, sarılan, birbirini öpen çiftlere etmedik hakaret kalmazdı. İşte böyle iki yüzlü bir toplumda yaşıyordu.

Genç yaşında toprak olan Eray için, bekâr hâlde çocuğuyla bir başına kalan Serva için kötü konuşan herkesle araya mesafe koydu Selvi, kırk yıllık arkadaşı dahi olsa konuşmamayı seçti. Yaşananları yaşanılanları anlatacak kelimeleri zor seçerken anlamaza laf anlatarak harcayacak zamanı yoktu. Onun yerine ağzımız tatlansın diyerek baklava açtı.

Serva ise her şeyin farkındaydı. Endişesi de büyüktü. Kendi babasız kaldığında çocuk değildi ama karnında taşıdığı canın durumu farklıydı. Babası ile evli değillerdi ve Eray yaşamıyordu. Elbette kötü yakıştırmalar incitecek davranışlar olurdu, bunun önünü alacak kimsenin oğlunu incitmesine fırsat vermeyecekti.

Endişeler yumağı yüreğine çörekleniyor, onu zorluyordu. Serva için en çetin olanı dışa yansıtmamaktı. Elinden gelenin fazlasını yaparak üstesinden gelmeye çalışıyordu. Zaman zaman ipin ucunu kaçırsa da gücünü hemen topluyordu. Kendini tarttı, hissettiklerini biçti, üzüntülerini yalnız olacağı anlara saklayıp sevinçlerine sarılmaya karar verdi. Hem onu yalnız bırakmayan annesi, elini bırakmayan dostu, her koşulda destek olacak birçok seveni yanı başındaydı. Annesi Selvi, kardeş gördüğü Poyraz, zor zamanlarında dostu olan Dilan öncelikli olarak hayatının merkezinde yer alıyordu. Tufan komiser de hiç bırakmıyor, arıyor soruyor elini üzerinden çekmiyordu. Bir keresinde eve ziyaret ettiğinde Serva ondan rica edip mezarlığa götürmesini istemiş, Tufan da kırmayıp Serva'yı götürmüştü.

Aylar olmuştu gidip ziyaret etmeyeli, kendi kabuğuna çekilip acısını içinde yaşarken dışarı adım atmadığı o zamanda Eray'ın mezarı yapılmış, mezar taşına yakışıklı fotoğrafı konulmuştu. Fotoğrafa uzun bakmıştı. Gençliğinden kalma bir fotoğraftı, gözlerinin ışıltısı o kadar gerçekti ki Serva seslense sanki cevap verecek gibi mavi gözleri üzerinde çakmak çakmak bakıyordu. Ağlamamak için dirense de çabası nafileydi. Görüşü bulanıklaşırken usul adımlarla ilerlemişti. Titreyen ellerini kara toprak üzerinde gezdirirken hıçkırıkları göğe yükselmişti. Kaç dakika ya da saat orada sevdiğinin yanında kalmıştı, bilemez haldeydi. İyi ki Tufan yanındaydı. Ellerini açıp dualar ettikten, Eray ile vedalaştıktan ve bebeğinin haberini ona verdikten sonra mezarı süsleyen papatyalardan bir tane kopardı. Akşamına yine sessizliğine kapanıp Tufan'ı yolcu ederken kendi haline kalıp ağlamıştı.

O gece Eray'dan kalma gri defterini önüne alıp masasına kuruldu, o akşam sevdiğinin kabrinden kopardığı o çiçeği defterinin arasına koymadan önce içini deftere döktü. Kalem kâğıdın üzerinde süzülürcesine ilerlerken, korkusunu acısını kaybını endişesini ne hissediyorsa her şeyi kelime kelime yazdı. İçini acıtan ezgisiyle Keklik Gibi dinlerken bir yandan da eşlik ediyordu.