Καρτερώντας το φεγγαρόφωτο

Μπορείς και χειρότερα...

«Στάθη...», ψιθύρισε η Αγγελική, καθώς βρισκόταν ξαπλωμένη μέσα στην αγκαλιά του.

«Εδώ είμαι κορίτσι μου...».
Την καθησύχασε.

«Κοιμήθηκα ε;».
Σχολίασε με λίγες τύψεις...

«Ήσουν εξαντλημένη, καλά έκανες...».

«Κι εσύ, τι έκανες; Δε βαρέθηκες;».

«Σκεφτόμουν...».

Η Αγγελική έστρεψε το κεφάλι της προς τα πάνω και τον κοίταξε που κάπνιζε και κοιτούσε τα φώτα έξω από τη μπαλκονόπορτα.
Γύρισε και τον αγκάλιασε, τυλίγοντας το χέρι του γύρω από τη γυμνή μέση του.

Πόση σιγουριά αισθανόταν πάνω του...

Έμενε αμίλητη, όμως ήθελε τόσα να ρωτήσει...
Τι σκεφτόταν, τι συνέβη κι απομακρύνθηκε, τι σήμαιναν τα λόγια που της είχε πει...

Τίποτα δεν τόλμησε να ρωτήσει από όλα αυτά, ίσως οι απαντήσεις να μην της άρεσαν και δεν το ήθελε καθόλου αυτό, εκείνη τη στιγμή...

«Συναντήθηκα με τον αδερφό σου...».

Τον κοίταξε ξανά, δείχνοντας σοκαρισμένη.

«Με τον Ανδρέα, γιατί;».

«Όχι με αυτόν, με τον Χριστόφορο...».

Ανασήκωσε τα φρύδια της, δεν έβγαζε λογική αυτό που της έλεγε...

Πως και... γιατί;

«Μου είπε πως τώρα που θα φύγει στη Ρώμη, θέλει να σε προσέχω».

Τον κοιτούσε χωρίς να μιλάει, περίμενε τη συνέχεια, δεν ήθελε να τον διακόψει.

«Τρόμαξα για μία στιγμή μωρό μου... δεν ξέρω γιατί... όμως τρόμαξα... Ήξερα πως αυτό που έχουμε είναι διαφορετικό, πως έχουμε "κανονική" σχέση, όμως φοβήθηκα τον εαυτό μου... πως θα σε πληγώσω...».

Έμεινε για λίγο σκεπτική...

«Γιατί να με πληγώσεις αν με αγαπάς Στάθη;».

«Ναι Αγγελική, σ' αγαπάω, το ήξερα μέσα μου αυτό... είτε το έλεγα είτε όχι... Ο αδερφός σου μου υπενθύμισε όμως πως αν χωρίσουμε...».
Σταμάτησε δεν μπορούσε ούτε να το πει πια...

«Γιατί να χωρίσουμε αν με αγαπάς; Αφού σε αγαπάω κι εγώ... είναι τόσο απλό».
Ανασηκώθηκε κι ακούμπησε την πλάτη της, στην πλάτη του κρεβατιού δίπλα του, βλέποντάς τον τώρα κατάματα.

Ο Στάθης ξεφύσηξε.

«Δεν το είχα αναλύσει στο μυαλό μου μέχρι τότε... δεν σκεφτόμουν κορίτσι μου, μόνο ένιωθα... ήταν πρωτόγνωρο και για μένα όλο αυτό...».