Καρτερώντας το φεγγαρόφωτο

Ας ερχόσουν για λίγο...

Ιούλιος 1947

Πόση ώρα με είχε άραγε, να ξαπλώνω στα γόνατά του και να μου γαργαλάει το πρόσωπο με το χρυσαφένιο στάχυ που είχε κόψει από το χωράφι; Σαν παραμύθι έμοιαζε αυτό που ζήσαμε σήμερα.

Φόρεσα το πολύχρωμο, καλό μου φόρεμα που μου πήρε η γιαγιά μου, τα λευκά μου πέδιλα και έμοιαζα με κυρία που θα έβγαινε βόλτα με τον καβαλιέρο της. Έπιασα τα μαλλιά μου ψηλά σε μία ανέμελη, ξανθή κοτσίδα που έφτανε μέχρι την μέση μου και αν δεν φοβόμουν μην το καταλάβει η μαμά μου, θα ολοκλήρωνα το σύνολο με τα άσπρα δαντελωτά γάντια της που ταίριαζαν απόλυτα με το σύνολο.

Έφτασα στο σημείο όπου είχαμε ραντεβού, στο χωράφι με τα στάχυα, κάτω από το γνωστό μας δέντρο, όμως δεν τον βρήκα. Για μία στιγμή απογοητεύτηκα μιας και τα δευτερόλεπτα είχαν γίνει  μαρτυρικά πια μακριά του, όμως  σύντομα τον είδα να έρχεται προς το μέρος μου, ενώ εγώ γεμάτη ενθουσιασμό, άρχισα να τρέχω προς το δικό του με φόρα.

Έπεσα πάνω του και τον έριξα στα χώματα. Το τρομαγμένο μου βλέμμα μου έψαξε για μία στιγμή το δικό του, μόλις όμως κατάλαβα πως δεν πόνεσε, αρχίσαμε να γελάμε και οι δύο σαν να είχαμε ακούσει μόλις το πιο μεγάλο αστείο.
«Για σήκω να σε δω...», μου είπε με μάτια που φεγγοβολούσαν.

Σηκώθηκα και άρχισα να κάνω κύκλους γύρω από τον εαυτό μου, χτυπώντας την εσωτερική πλευρά του φορέματός μου, κάνοντάς το να ανεμίζει όλο και περισσότερο. Εκείνος γοητευτικός όπως πάντα, με μαλλιά στο ίδιο χρώμα με το στάχυ, τόσο που τα έχανες μέσα σε αυτό, είχε ακουμπήσει στους αγκώνες του και με παρατηρούσε γεμάτος... γεμάτος...
Θαυμασμό.

Ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη.

Ένιωσα για μία στιγμή πως μου μιλούσε, λέγοντάς μου πως καμαρώνει που θα είμαι εγώ η γυναίκα του...
«Σ'αγαπάω», πέταξε απλά και λιτά και όμως τα είχε πει όλα.

Άφησά το ρούχο μου κι έπεσα στην αγκαλιά του τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του.
«Νάση μου κι εγώ σε αγαπάω, περισσότερο από το οτιδήποτε, αλήθεια...».
Με κοίταξε για λίγο στα μάτια κι έπειτα ξάπλωσα στα γόνατά του, απολαμβάνοντας τη μυρωδιά του.
«Σε σκεφτόμουν...».
Μου είπε λιτά όπως πάντα.

Είχα μάθει πια να διαβάζω πίσω από τις λιγοστές του λέξεις. Μία του μόνο πρόταση κι εγώ αντιλαμβανόμουν όλα εκείνα που που κρυβόταν καλά μέσα στο μυαλό του.