Καρτερώντας το φεγγαρόφωτο

Όταν η αλήθεια, έρχεται στο φως...

Ρώμη, δύο χρόνια νωρίτερα...

Το απόγευμα της πρώτης Σεπτεμβρίου είχε φτάσει και ήταν η μεγάλη μέρα της επετείου τους. Έκλειναν τρία ολόκληρα χρόνια μαζί, ενώ ήταν στ' αλήθεια το πιο ευτυχισμένο διάστημα στις ζωές και των δυο τους.
Τα τελευταία δύο χρόνια είχαν νοικιάσει ένα υπέροχο διαμέρισμα, που βρισκόταν πάνω από την "Piazza di Spagna", ώστε να βρίσκονται κοντά στη δουλειά τους, ενώ παράλληλα να μπορούν να απολαμβάνουν τα Ισπανικά σκαλιά και τη "Via dei Condotti", απλώς από το μεγάλο παράθυρο του διαμερίσματός τους.

Η καθημερινότητά τους ήταν ολoκληρωτικά βγαλμένη από παραμύθι... Όπως άλλωστε και ο έρωτάς τους, που έδειχνε να πολλαπλασιάζεται καθημερινά...

Η Βάλια έκανε την πρακτική της στο μαγαζί του Χριστόφορου, ενώ συνήθιζαν να δουλεύουν μαζί, ώστε να μπορούν να απολαμβάνουν παρέα τις ελεύθερες ώρες τους μετά την εργασία τους.

Εκείνη την ημέρα η Βάλια είχε φτάσει στη δουλειά, πριν από την προκαθορισμένη της βάρδια, ώστε να ολοκληρώσει νωρίτερα τις παραγγελίες των πελατών. Έπρεπε να σχολάσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα, μιας και ήθελε να περιποιηθεί τον εαυτό της, λίγο πριν τη μεγάλη, αποψινή βραδιά, που με τόση ανυπομονησία περίμεναν και οι δύο.

Γνωρίζοντας καλά τον άνθρωπό της κι έπειτα από μερικά στοιχεία που είχε στα χέρια της, ήταν σχεδόν σίγουρη πως απόψε θα γινόταν η πρόταση γάμου, με την οποία την... "απειλούσε", εδώ και καιρό.

«Έλα μωρό μου, τι ώρα θα έρθεις; Έχω κλείσει στο "Aroma" για τις δέκα», τη ρώτησε ο Χριστόφορος στο τηλέφωνο, παριστάνοντας πως κανόνιζαν ένα απλό δείπνο, όπως σχεδόν κάθε βράδυ.

Το "Aroma" ήταν το πιο χλιδάτο και με την πιο υπέροχη θέα, εστιατόριο της Ρώμης. Έτρωγες καθώς χάζευες στο βάθος το κατάφωτο Κολοσσαίο. Φημιζόταν για την κουζίνα του, ενώ δεν το είχαν επισκεφτεί ποτέ έως τότε. Αυτό ήταν ακόμη ένα στοιχείο το οποίο επιβεβαίωνε στη Βάλια αυτό που ήδη γνώριζε...

«Στο "Aroma";», της ξέφυγε.

«Ναι μωρό μου, γιατί;».

«Τίποτα... επειδή δεν έχουμε ξαναπάει...».

«Γι' αυτό το επέλεξα κι εγώ, για να μην πηγαίνουμε στα ίδια και τα ίδια... Τι ώρα θα έρθεις λοιπόν;».

«Υπολογίζω να είμαι στο σπίτι πριν τις εννιά, έχω και κάτι δουλίτσες σήμερα...».

«Εγώ να δεις τι δουλίτσες έχω...», της είπε πονηρά.