Marionetë

Pjesa 38

-Aron, atyre ne pune si behet vone ne e kam une ditelindjen apo jo keshtu qe, kam pune une!!- qeshi duke e shtyre drejt daljes e me shume per ta shmangur ndonje thumb.

Nje ditelindje ulur ne nje karrige shpinempirese... Ndonje dhurate te madhe nuk priste, plane per te dale nuk kishte bere, e vetem nese Vjola vinte nga Greqia, vetem per te planet mund te mdryshonin.

-Leri taget dhe kodet per sot,-foli pas saj zeri i njohur.

-Klaudio! - qeshi ende pa e pare ne sy.
-Ti i solle trendafilat blu?!- pyeti pa hezituar ndersa pergjigjja e tij qe Jo.

-Leviz pra, kemi dite te gjate perpara.
Ne fillim te ajo qendra tregtare qe ka hyrje me ngjyra, te bluja do shkojme ne, pastaj ne kinema, pastaj shohim e bejme, nga dreka me kujto te kaloj nga supermarketi perballe shtepise sime.

-Perballe shtepise tende?-e pa e hutuar.

Ai e kapi per dore e e terhoqi ngadale. "Pstt kotele eshte dita jote, le ta bejme pak speciale" i peshperiti ndersa e shtrengonte per beli per ta afruar prane vetes.
Ai nuk e kishte problem kur punonjesit e tij e shihnin me te, po ajo pse po ndihej aq ne siklet?

-Tirana eshte qytet monoton,- foli ndersa  kundronte nga pasyra fytyren e saj.
-Ka te mirat dhe te keqijat e veta, por qe une e dua.
-Mua me duket sikur shoh kete lumin e famshem cep me cep, ura e dy anet e rruges qe i ndan ajo,-qeshi teksa referonte.

-E drejte-pohoi e qeshi dhe ajo.

Qellimi i te shkuarit ne qendren tregtare kishte qene te kalonin ca ore neper korridoret e frikshme me "fantazma" neper lojra si femije e per ta permbyllur ne kinemane 7D ku Marioni zor se e mori veten nga lekundjet e karriges e pamja pas syzeve
-Cke?-e pyeti Klaudio ndersa ecnin perkrah njeri-tjetrit drejt parkingut.
-Me merren mend,-u kap ajo pas krahut te tij.

Llastice e vogel,- e mori ne krahe ai pa e vrare mendjen ne mund ta shihte njeri.
-Dioo,mosss se ka njerez!- tha me ze te ulet duke fshehur fytyren e skuqur.

-Pune e madhe!- tha moskokecares ai.

-Pse ma ben kete...kur e di se...se te dua...hezitoi te thoshte.

-Me do ti ëëë,- qeshi duke puthur faqen e saj.

-Me lere diku afer shtepise,- tha me ze te qete.

Klaudio nuk i foli, por vazhdoi rrugen.

-Gjithmone shume e heshtur, koka mbeshtetur ne xham ose shumicen e rasteve te ze gjumi, je e cuditshme,-i tha ndersa e shihte me sy.

-Kurse ti je shume i pakuptueshem.
Pse e gjithe kjo? Sillesh sikur te jesh i dashuri im, kur ne fakt nuk te interesoj fare! E ben sepse te pelqen te luash me mua.

-Do ti te jesh e dashura ime?- ngriti vetullen ne menyre intriguese ai.

-Une? Po...ti...nuk..

-Ne jemi larg ne cdo aspekt, Marion!

Per nje moment ajo heshti, preferoi te adhuronte syte e tij, te pranonte faktin se ata vertet ishin shume larg.
Ajo smund te kishte asgje me te, sepse ne fund te fundit ata ishin ndryshe, kishin nje jete ndryshe...e mbi te gjitha ai nuk e donte.

-Atehere me lere te qete! Ti me shkaterrove cdo enderr qe kisha krijuar me aq kujdes!- u mbeshtet pas sediljes dhe veshtrimi i saj u vesh ne inat.
-Jepu shprese endrrave te reja,- e tha kete si te ishte gjeja me e lehte per tu bere.

-Por si? Kur endrra ime e re nuk...me do mua! Klaudio perpiqu te me kuptosh! Sjellja jote, qofte nje veshtrim i yti, nje buzeqeshje mua me marrosin. Te dua, te betohem qe te dua marrezisht shume! E di qe jemi milje larg, e di qe ti vetem luan me mua, por mos ma bej kete! Ik...dil nga jeta ime qe te mundohem te te harroj,- zemra e saj rrihte si e cmendur e gati sa nuk dilte nga kraharori.